Titulli: Martesa në Islam
 

Eshte i zene njeri (personi) me situaten ne Siri, perkatesisht me ri-instalimin e rrymes atje se ai vjen ketu edhe i jep disa korigjime ;P

Nje dijetar Musliman keto dite tha: "qe femres nuk ben me i ra me shume se dhjete her ne nje vend" edhe tha:" doren tende (te sulmuesit ) nuk ben me e qu ma lart se sa trupi i femres" cka do te thot se nese don me i ra ne maje t kokes nuk mundesh :D .... po edhe dhomt sbon me ja thy.


.

Titulli: Martesa në Islam
 

[B]Poligamia, martesa me shumë gra[/B]


Një numër të vogël të metodave të përmendura ne i përdorim në jetën e përditshme. Medota e fundit e përmendur- martesa poligame- madje përqeshet edhe nga ana e disa ulemave, ndërsa për të tjerët të mos flasim!

All-llahu xh.sh në Kur’an thotë: “Martohuni me ato gra që ju pëlqejnë; me dy, tri e me katra…”

Duke pasë parasysh univerzalitetin e ligjit të Allahut, vërtetoj se kjo është zgjidhja e vetme pas vdekjes së një numri të madh të meshkujve gjatë agresionit në vendin tonë (Bosnjë). Kjo është zgjidhja e vetme edhe për ato vende ku nataliteti i grave është shumë i madh në raport me meshkujt. Të dhënat statistikore tregojnë se p.sh. në Francë numri i femrave është më i madh se i meshkujve per 1.765.000! Në Amerikë ka 20 milion vajza të pamartuara! Profesor Peter Mudalar, nga Univerziteti i Londrës, thotë se numri i femrave në raport me atë të meshkujve është në rritje konstante!

Të përkujtojmë se një milion gra kanë mbetur të veja në Evropë pas Luftës së Dytë Botërore. Në Gjermani ato kanë formuar asociacionin nëpërmjet së cilës kanë kërkuar nga qeveria gjermane që me ligj t’u mundësohet të martohen për burra të martuar. Për fat të keq, Kisha ishte kundër kësaj dhe kjo tërë Evropën e ka infektuar me amoralitet publik!

Përndryshe në natyrën e gruas është të dojë shtëpi, burrë dhe fëmijë. Kjo nevojë mundet në mënyrë të drejtë të realizohet vetëm në shoqërinë e cila e përkrahë jetën e mirëfilltë familjare me burrë të ligjshëm. Ndërsa Islami këtë e ka rregulluar në mënyrë shumë të natyrshme!


Islami e merr njeriun në realitetin e tij, duke mos mohuar ose injoruar nevojat e tij natyrore. Islami nuk është sistem i kënaqet në zbukurim të zbrazët, në elegancën artificiale, në ëndërra për siguri e cila bie ndesh me natyrën e njeriut, realitetin e tij dhe rrethinën në të cilën jeton.
Ai është sistem që kujdeset për etikën e njeriut dhe të shoqërisë duke mos lejuar ndërtimin e realitetit material duke i shkatërruar normat etike.

Këto janë teza të detyrueshme për kuptimin e drejtë të martesës me shumë gra në të cilën thërret Islami dhe të cilin e lejon në rastet e caktuara.

Atëherë, si të zgjidhen problemet në shoqëritë të cilat kanë numër më të madh të femrave se sa të meshkujve? A zgjidhet kjo me ngritjen e supeve, mbylljen e syve para realitetit ose t’i lëshohet stuhisë?!

Ngritja e supeve nuk sjell asgjë. Nuk kontribuojmë asgjë me pritje të pabazë dhe dyftyrëshe që problemi të zgjidhet vetvetiu. Është e qartë se diçka duhet të ndërmirret. Nëse jemi të bindur në ekzistimin e ndonjë sistemi për zgjidhjen konstruktive të kësaj anomalie sociale, atëherë me këtë rast gjendemi para tri mundësive, prej të cilave (Allahu e di më së miri), njëra është e saktë:
Që çdo njeri i aftë për martesë të martohet me një grua, ndërsa numri tjetër i grave të kalojnë jetën pa mundësinë e përjetimit të atmosferës martesore.

Që çdo njeri i aftë për martesë, të martohet ligjshëm vetëm me një grua, e të ketë dashnore ose të bëjë kurvëri me një apo me më shumë gra. Në këtë rast, gruaja do të ketë marrëdhënie intime mirëpo nuk do të përjetojë e as që do të shijojë bashkësinë martesore.

Dhe mundësia e tretë është që të gjithë njerëzit e aftë ose një numër i tyre, të martohen me shumë gra (deri në katër) kështu që secila prej tyre do të njihte kënaqësitë e burrit nëpërmjet martesës legale, të ligjshme, e jo sikur shoqe ose dashnore!

Duhet patjetër të theksohet se mundësia e parë është kundërnatyrore. Ky fakt, siç thotë Sejjid Kutubi nuk mund të largohet me tregimet e njerëzve fjalëmbël të cilët thonë se gruas nuk i duhet burrë nëse i nënshtrohet punës dhe fitimit. Edhe burri gjenë punë dhe fitim, mirëpo kjo nuk ështe e mjaftueshme për baraspeshën psikofizike, por martohet dhe kështu jeton në atmosferë natyrore familjare. Edhe gruaja edhe burri kanë nevojat e njëjta në gjithçka, por edhe në lidhje me këtë çështje, sepse të dytë janë krijuar prej një rrënje. Martesa për të dytë është qetësim. Për këtë Kur’ani flet: “Dhe nga faktet (e madhërisë së) e Tij është që për të mirën tuaj, Ai krijoi nga vetë lloji juaj palën (gratë) ashtu që të gjeni prehje tek ato dhe në mes jush krijoi dashuri e mëshirë. Në këtë ka argumente për njerëzit që mendojnë.”

Mundësia e dytë është kundër përpjekjeve të pastra Islame, njerëzore dhe kundër grave dhe nderit të saj. Këtë e përkrahin njerëzit që dojnë turbullira me çka rrëzojnë edhe fenë dhe të gjitha vlerat morale.

Mundësia e tretë është ajo të cilën Islami e ka zgjedhur. Këtë e ka zgjedhur si të lejuar mirëpo të kushtëzuar, për t’u ballafaquar me realitetin në të cilën nuk vlenë ngritja e supeve ose tregimi bosh për padrejtësi dhe degradim të gruas, nëse pranon këtë lloj të martesës!

Pas konstatimit se Islami ofron zgjidhje të vetme të drejtë për gruan, dr. Jusuf Kardavi, thotë: “Kjo është poligamia të cilën e mohojnë perëndimi i krishterë, duke e llogaritur si të shëmtuar, ndërsa në të njëjtën kohë meshkujve të tyre u lejojnë numër të madh të dashnoreve dhe të shoqeve pa kufizime në numër dhe pa ndërmarrjen e asnjë obligimi ligjor e moral ndaj tyre dhe pasardhësve të cilët vijnë si pasojë e numrit të madh të lidhjeve amorale dhe jobesimtare. Pra, cila prej këtyre dy anëve ka përgjigje më të mirë, rrugë më të besueshme dhe më të drejtë?!”


[B]Qëndrimi i disa mendimtarëve përendimorë lidhur me poligaminë[/B]


Është me rëndësi të cekim se disa mendimtarë perëndimorë kanë gjykim objektiv ndaj këtij institucioni islam duke ardhur në përfundim se kjo është nevojë shoqërore.

Kështu, Artur Shopenhauer në librin Disa fjalë për gratë thotë: “Të popujt ku është e lejuar martesa me shumë gra, të gjitha grave u mundësohet që të kenë burrë, fëmijë dhe jetë të vërtetë familjare që u përgjigjet nevojave të saj shpirtërore dhe plotëson instinktin e tyre femëror. Për fat të keq, ligjet kishtare në Evropë nuk lejojnë martesa të shumta dhe shumë gra i nënshtrohen jetës së vetmisë. Disa vdesin të pakënaqura dhe të nënçmuara, disa i nënshtrohen dëshirave dhe nevojës që të fitojnë për të mbetur gjallë nga amoraliteti, disa veniten nga ndërgjegja jo e pastër dhe zemra e thyer. As unë nuk mund të kuptoj madje as pas të menduarit të gjatë për këtë, se pse burri, gruaja e të cilit është e sëmurë nga ndonjë sëmundje vdekjeprurëse, ose është sterile, e paaftë për të lindur, të mos mund të martohet me gruan e dytë, përskaj të parës. Kjo është çështje të cilës Kisha duhet t’i përgjigjet. Për fat të keq, ajo nuk mundet të përgjigjet. Ligjet e mira janë ato të cilat respektohen, ato ligje të cilat sigurojnë jetë të lumtur, e jo ato ligje të cilat njerëzit u mohojnë lumturinë ose i gjykojnë të bartin barra të panevojshme, të cilat nxisin njerëzit që t’i urrejnë dhe në këtë mënyrë shkojnë në skajin tjetër (ekstremin tjetër), në amoralitet, prostitucion ose në ndonjë lloj tjetër të veseve!”

Zonja Ani Bizant, teozofe, thotë: “Perëndimi pohon se nuk pranon martesën me shumë gra. Mirëpo, burrat e perëndimit kanë gjetur mënyrë që të tejkalojnë ligjin dhe të mbajnë marrëdhënie seksuale me shumë gra edhe atë pa ndonjë përgjegjësi të cilën e kërkon martesa e ligjshme. Me këtë, u mundësohet që të largojnë dashnoret e tepërta kur të duan, duke mos u lënë zgjidhje tjetër por të shkojë në rrugë dhe t’i nënshtrohet prostitucionit publik dhe masiv. Fati i asaj gruaje është e pakrahasueshme me pozitën e gruas e cila ka hyrë në martesë të ligjshme me shumë gra dhe e cila, edhe pse e ndanë burrin më ndonjë grua tjetër, gëzon përkujdesin e burrit, bëhet nënë, madje edhe kryesore në familje. Kur shikoj natën mijëra gra nëpër rrugët e tona, jam e bindur se perëndimi duhet të mësojë nga Islami dhe duhet të ndërpresë me kritika ndaj Islamit lidhur me martesën me shumë gra. Islami i mundëson gruas në martesën me shumë gra që të ketë burrë dhe fëmijë në krahun e tij në mënyrë legjitime dhe me gjithë respekt. Ndërsa, kjo është më e mirë, më e lumtur, më e ndershme dhe më me sinqeritet për gruan sesa jeta e pasigurt dhe e rëndë e rrugës.
Ato gra janë viktimë e pasioneve të burrave! Ajo bartë fëmijën e tij të paligjshëm, ndërsa ligji as që e mbronë!”

Dr Gustav le Bon shkruan: “Asgjë më shumë nuk është kritikuar në Evropë se tradita e Lindjes, martesa me shumë gra. Evropa në asgjë nuk ka gabuar më shumë se sa në kritika të institucionit të poligamisë në martesë. Është e sigurtë se martesa e ligjshme me shumë gra në Lindje është më e ndershme se sa prostitucioni i fshehtë dhe publik i perëndimit. Legalizimi i martesës poligamiste është më e mirë në çdo aspekt!”


[B]Përfundimi[/B]


Çka të themi pas këtyre argumenteve?! A të lejojmë që jomuslimanët para neve të kuptojnë arsyeshmërinë dhe nevojën e kësaj metode të All-llahut në ruajtjen e vlerave morale të një hoqërie?!
A pas këtyre dëshmive racionale, pragmatike dhe precize të neglizhojmë mirësinë e Allllahut?!

Le të përfundojë ky përfundim në pyetjet e theksuara! Përgjigja është te përgjegjësit! Ndërsa të
gjithë jemi përgjegjës!

Re: Martesa në Islam
 

Një vajzë tetëvjeçare ka vdekur në natën e saj të parë të ‘martesës’. Kjo ngjarje tronditëse ka ndodhur në Jemen, ndërsa tetëvjeçarja njihet me emrin Rawan.

Sipas aktivistëve të të drejtave të njeriut, babai i saj mendohet ta ketë shitur tek një 40-vjeçar saudit, ndërsa mediat e huaja raportojnë se vajza ka vdekur nga plagët e brendshme.

Martesa ishte organizuar në një hotel në Hardh, Jemen, ndërsa nuk janë bërë të ditura detaje tjera.
Në Jemen, nuk është e pazakontë që vajzat e mitura të detyrohen të martohen. Aktivistët e të drejtave të njeriut kërkojnë një ligj që kërkon që mosha minimale për martesë të jetë 15 vjeçare.

Titulli: Martesa në Islam
 

[B]Kultura e sjelljes me rastin e shkurorëzimit[/B]



Vëmendje të posaçme Islami i kushton martesës dhe marrëdhënieve martesore, duke u kujdesur në ruajtjen dhe mbrojtjen e harmonisë martesore dhe me shumë kujdes dhe takt përpiqet të ruajë bashkësinë martesore nga shkatërrimi. Shkurorëzimi bëhet i lejuar vetëm nëse nuk ka kurrfarë mënyre që harmonia dhe pajtueshmëria martesore të mbesin gjallë. Nëse, eventualisht vjen deri te shkurorëzimi i bashkësisë martesore, islami në mënyrë precize ka rregulluar të gjitha detalet në lidhje me të, me qëllim të ruajtjes së nderit të dy bashkëshortëve.

Më herët theksuam se sipas rregullores islame të sjelljes, gruaja është e obligueshme që pas shkurorëzimit, në intervalin kohor të pritjes të kalojë në shtëpinë e burrit të saj, ndërsa burri është i obliguar që ta mbajë, sikur të jenë edhe mëtej në kurorë, deri sa të zgjasë periudha e pritjes (iddetit). Burri është i obliguar që në mundësitë e tij materiale ta mbajë atë, siç thotë Allahu i Lartësuar në Kur’anin fisnik: “Ai që është i pasur, le të shpenzojë sipas mundësisë së vet, e ai që është ngusht nga pasuria, le të japë nga ajo që i ka dhënë Allahu, e Allahu nuk ngarkon askë, vetëm aq sa i ka dhënë; mirëpo pas vështirësisë Allahu sjell çlirim (begati)”



[B]Nëse janë me barrë, mbesin te buri derisa të lindin[/B]


Është theksuar se shtatzëna, nëse vjen deri te shkurorëzimi, duhet të qëndrojë në shtëpinë e burrit të saj deri sa të lindë, ndërsa burri është i obliguar që në atë periudhë ta mbajë, ashtu siç thotë Allahut i Lartësuar në Kur’an: “Në qoftë se ato janë shtatzëna, atëherë furnizoni ato derisa të heqin barrën e tyre.”



[B]Nëse i japin gji fëmijës, meitojnë shpërblimin[/B]


Nëse gruaja i jep gji fëmijës, atëherë burri, nëse vjen deri te shkurorëzimi, është i obliguar t’i japë asaj një shpërblim të caktuar për këtë akt. Allahu xh.sh. këtë shumë mirë e ka theksuar: “E nëse ato u japin gji fëmijëve tuaj, atëherë jepnu atyre shpërblimin që u takon dhe kini mirëkuptim në mes jush ashtu si duhet, e në qoftë se hasni në vështirësi ndër vete, atëherë le të kërkojë për të gjidhënëse tjetër.”

Le të shikojmë se si Allahu i Mëshirshëm dëshiron që me të gjitha mënyrat pritjen me rastin e shkurorëzimit, madje edhe pas tij, të shfrytëzohet që ish bashkëshortët t’i kthehen martesës së tyre dhe të përtërijnë bashkësinë martesore. Me dhënien gji fëmijës, nëna do të jetë shumë më e lidhur për atë fëmijë, ndërsa shansat janë të mëdha që në këtë mënyrë, të lidhet edhe për babanë e atij fëmiu. Shikoni se si Allahu i Urtë i përdorë të gjitha mekanizmat që t’i lidhë bashkëshortët me të gjitha mënyrat, dhe nëse vjen deri te shkurorëzimi, u ka mundësuar që nëpërmjet kësaj rregulloreje të sjelljeve islame, t’u japë shansë të veçantë që sërish të afrohen dhe t’i kthehen lidhjes së mëparshme?! Nëse analizojmë këto propozime, do të shohim se gjithçka është drejtuar kah kjo!

Përndryshe, udhëzimi i Allahut është që gjidhënia të zgjasë dy vjet të plota, çka do të thotë se kjo vlenë edhe për gratë e shkurorëzuara: “Nënat, ato qe duan ta plotësojnë gjidhënien, janë të obliguara t’u japin gji fëmijëve të vet dy vjet të plota. Allahu i Lartësuar nuk lejon që fëmija të vuajë për shkak të mospajtimeve të prindërve dhe ndarjes së tyre.



[B]Dëshmimi me rastin e shkurorëzimit ose kthimit[/B]


Burri ka të drejtë, derisa e lëshuara është në periudhën e pritjes (iddetit), që ta kthejë ose ta lërë që të kalojë pritja dhe ajo të ndahet prej tij. Nëse lejon që koha e pritjes të kalojë, atëherë duhet të bëjë marrëveshje të re me bashkëshorten e tij.

Me rastin e shkurorëzimit apo kthimit, kërkohet dëshmimi i dy personave të drejtë, me qëllim që të largohet çdo dyshim, sepse mund të ndodhë që njerëzit të dinë për shkurorëzimin, mirëpo nuk dinë për kthimin, dhe kjo mund të çojë në spekulime dhe thashetheme. Nga këtu Allahu Bujar, i Cili di gjithçka që na nevojitet, thotë: “E kur t’i afrohen ato mbarimit të afatit të tyre, atëherë ose mbani (i ktheni në jetën bashkëshortore) si duhet, ose ndanu prej tyre si është e udhës, e këtë do ta dëshmojnë dy dëshmitarë të drejtë nga mesi juaj dhe dëshminë zbatojeni për hirë të Allahut. Kështu këshillohet ai që i beson Allahut dhe Ditës së Fundit, e kush iu përmbahet dispozitave të Allahut, atij Ai i hapë rrugë”



[B]Grave nuk duhet ndaluar kthimin e sëishëm për burrat e tyre[/B]


Nëse kalon koha e pritjes dhe vjen deri te shkurorëzimi, ndërsa në mesin e ish bashkëshortëve sërish lind dashuria dhe dëshira që sërish të themelojnë bashkësinë martesore, ata kanë të drejtë në këtë dhe të tjerët nuk duhet penguar këtë.

Imam Buhariu thekson nga Hasan El-Basriu r.a, i cili transmeton se Ma’kal ibn Jesar r.a. ka martuar motrën e tij për një ensar gjatë kohës së Muhamedit s.a.v.s., mirëpo ajo martesë rezultoi pas një kohe me shkurorëzim. Kur kaloi afati i pritjes, ish burri i saj sërish ndjeu dëshirë për të por edhe ajo për të, dhe sërish e kërkoi për grua. Mirëpo, vëllai i saj Ma’kal ka refuzuar që ta japë për ish burrin e saj, dhe me këtë rast Allahu i Lartësuar ka shpallur: “Dhe kur i lëshoni gratë, e ato e përmbushin afatin e tyre (të pritjes) nëse pëlqejnë mes vete ashtu si kërkojnë rregullat, mos i pengoni që të martohen për burrat e tyre. Me këtë këshillohet ai që prej jush e beson Allahun dhe botën tjetër, kjo është më e dobishme për ju, më e pastër, se Allahu e di, e ju nuk e dini.” 132 Kur këtë e dëgjoi Ma’kali r.a. pasi që Muhamedi s.a.v.s. ia këndoi këtë ajet, ftoi ensariun dhe sërish e martoi motrën e tij!



[B]Sa shkurorëzime lejohen me personin e njëjtë[/B]


Shkurorëzimi, pas të cilit mundet sërish të fillojë jeta e përbashkët, mund të jetë vetëm dy herë. Për këtë ekziston teksti i qartë kur’anor: “Lëshimi (pas së cilit mund të bëhet rikthimi) është dy herë, e (pastaj) ose jetë e njerëzishme (bashkëshortore) ose shkurorëzim me mirëkuptim.”



[B]Çka nëse vjen deri te shkurorëzimi i tretë[/B]


Theksohet se shkaktar kryesor i kufizimit të shkurorëzimit me personin e njëjtë ka qenë për shkak se shkurorëzimi para Islamit nuk ka qenë i kufizuar. Burri ka pasë të drejtë që ta lëshojë gruan, dhe sërish ta kthejë dhe këtë e ka bërë aq herë sa ka dashur.

Allahu i Lartësuar shkurorëzimin e kufizon në dy herë, sepse i pari është pasojë ndoshta e aktit jo mirë të menduar mes bashkëshortëve, i dyti është testi i fundit për jetë të përbashkët ndërsa shkurorëzimi i tretë tregon se ajo martesë nuk është në rregull dhe nuk ka mundësi të vazhdimit.

Nëse vjen edhe te shkurorëzimi i tretë, atëherë burri nuk mundet ta kthejë bashkëshorten deri sa ajo të mos martohet për dikë tjetër, dhe nëse ai vdes ose vjen deri te shkurorëzimi me të, është e mundur atëherë që sërish të martohet për ish burrin e saj. Allahu Bujar në këtë çështje është shumë i qartë, kur thotë: “E në qoftë se ai (burri) e lëshon atë (për herë të tretë), pas atij (lëshimi) nuk i lejohet më derisa të martohet ajo për një burrë tjetër. E nëse ai (burri i dytë) e lëshon atë, atëherë për ata të dy, po qe se mendojnë se do t’i zbatojnë dispozitat e Allahut, nuk ka pengesë të rikthehen (në bashkëshortësi).”

Këtu sërish vjen në shprehje urtia e Allahut. Me këtë rregullore burri i cili aq lehtë shkurorëzon gruan e tij bëhet serioz. Nëse nuk vie deri te ky ndryshim rigoroz, e ajo është që ish gruaja e tij të martohet për tjetër, atëherë ai tërë jetën do të shkurorëzohet dhe nuk do të ndalet kurrë.

Nga ana tjetër, nuk mundet që gruaja të martohet për tjetër, e pastaj pa marrëdhënie intime, të shkurorëzohet nga ai me qëllim që t’i kthehet burrit të parë. Jo! Kështu nuk mundet! Ajo duhet të ketë marrëdhënie intime me burrin e ri, e më pas të shkurorëzohet dhe t’i kthehet burrit të parë, me qëllim që ai të përjetojë leksionin e lojës me martesë (kurorë).

Ajsheja r.a. transmeton se Rifa’a el-Kuredhi, r.a. është martuar, e gruaja e tij pas shkurorëzimit është martuar për tjetër. Pas një kohe të shkurtër ajo erdhi te Muhamedi s.a.v.s. dhe i është ankuar se burri i ri nuk po i afrohet dhe se organi gjenital i është sikur pëlhurë. Muhamedi s.a.v.s. e ka kuptuar se ajo është bërë pishman dhe dëshiron që sërish t’i kthehet Rifa’iut, dhe i tha se i është e ndaluar shkurorëzimi me burrin e ri derisa ajo të mos e shijojë organin e tij dhe ai të sajin, domethënë deri sa të vijë te marrëdhëniet intime!



[B]Burri nuk duhet të kërkojë ti kthehen dhuratat e kurorës[/B]


Nëse vie deri te shkurorëzimi, burri nuk duhet të kërkojë dhuratën e kurorës mbrapa (mehrin), të cilën ia ka dhënë gruas me rastin e kurorëzimit. Gjithashtu, ai prej saj nuk duhet të kërkojë asgjë që ka harxhuar në mirëmbajtjen e saj gjatë martesës. Allahu i Lartësuar ka thënë: “E juve (burrave) nuk u lejohet t’u merrni asnjë send nga ajo që u keni dhuruar (si niqah)…”



[B]Grruaja do të kthejë dhurratën e kurorës nëse ajo ka kërkuar shkuorëzimin[/B]


Nëse ndodhë që gruaja të mos e durojë burrin, të mos ndjejë aspak dashuri ndaj tij, ose madje ndjenë urrejtje të madhe ndaj tij, ndërsa ai me asgjë nuk e ka nxitur në këto sjellje të saj, dhe ajo kërkon shkurorëzim, atëherë është e obliguar që t’ia kthejë dhuratën e kurorës burrit të saj, me qëllim që të ruhet prej mëkateve, ashtu siç urdhëron Kur’ani: “E nëse keni frikë se ata të dy nuk do të mund t’i ruajnë dispozitat e Allahut, atëherë për atë, me çka ajo bën kompensim, për ata të dy nuk ka mëkate.”

Abdullah ibn Abbasi r.a. transmeton se Habiba, vajza e Sehl el-Ensariut r.a. e cila ka qenë e martuar për Thabit ibn Kajsin, ka ardhur te Muhamedi s.a.v.s. dhe ka kërkuar që të shkurorëzohet nga burri. I ka thënë se nuk i pëlqen aspak, se është i keq dhe se nuk mund të vazhdojë martesën me të. Muhamedi s.a.v.s. ka pyetur se a do t’ia kthente kopshtin të cilën ia ka dhënë si dhuratë kurore, të cilën e pranoi me dëshirë, ia ktheu kopshtin dhe ai i shkurorëzoi!



[B]Lëshimi i gruas para se të kemi marrëdhënje me të[/B]


Nëse vie deri te shkurorëzimi pas fejesës dhe para hyrjes në marrëdhënie intime, burri do t’i japë gjysmën e dhuratës së kurorës. Kjo është kështu për shkak se kjo do të jetë një goditje për gruan, dhe kjo dhuratë e burrit do të ndikojë pozitivisht në psikën e gruas. Allahu për këtë thotë: “Nuk është mëkat për ju nëse i lëshoni gratë pa pasur kontakt (martesë) me to dhe para se t’u caktoni atyre ndonjë caktim (kurorë-nikah), po pajisni ato (me ndonjë pajisje), pasaniku sipas mundësisë së tij dhe i varfëri sipas mundësisë së tij. Një pajisje e zakonshme është obligim për bëmirësit. E nëse i lëshoni ato para se të kontaktoni, por u keni pas caktuar atyre një caktimv(kurorës) atëherë duhet t’u jepni gjysmën e asaj që e keni caktuar, përveç nëse ato ju falin ose ju falë ai në duart e të cilit është lidhja e kurorës. E të falni (burra ose gra) është më afër devotshmërisë,e mos harroni bamirësinë ndërmjet jush. Vërtet, Allahu sheh atë që veproni.”



[B]Bashkëshortët le të ndahen nëse akuzohen dhe betohen ndërmjt veti[/B]


Nëse burrat akuzojnë gratë e tyre për amoralitet, ndërsa nuk kanë dëshmitarë, do të betohen para Allahut katër herë se e flasin të vërtetën ndërsa të pestën herë do të thërrasin për vete mallkimin e Allahut nëse gënjejnë, ndërsa të njëjtën do ta bëjnë edhe gratë dhe pas kësaj mund të ndahen dhe kurrë nuk do të kenë mundësi për martesë.

Allahu i Lartësuar thotë: “Ndërsa ata të cilët shpifin për gra të veta dhe nuk kanë dëshmitarë tjetër përveç vetes dëshmimi i çdonjërit prej tyre është: të betohen katër herë në Allahun se ai e thotë të vërtetë. E pesta (herë e betimit) është: mallkimi i Allahut qoftë mbi të, nëse ai gënjen. E nga ajo (gruaja e shpifur) largohet dënimi, nëse katër herë betohet në Allahun se ai (shpifësi) gënjen. E pesta herë e betimi të jetë që ta godis hidhërimi i Allahut, atë (gruan) nëse ai, ka qenë i vërtetë.”

Buhariu përmend një transmetin të Abdullah ibn Omerit r.a. në të cilën thuhet se Muhamedi s.a.v.s. ka shkurorëzuar bashkëshortët të cilët janë akuzuar mes veti dhe të cilët janë betuar se njëri prej tyre ka bërë kurvëri me ndonjë person tjetër!

Titulli: Martesa në Islam
 

[B]Nëse burri largohet nga gruaja ma gjatë se katër muaj, është i obliguar të ndahet prej saj[/B]


Burri mundet të ndahet nga shtrati i bashkëshortes më së shumti katër muaj. Nëse kjo periudhë zgjatë më shumë, atëherë prej saj duhet të ndahet. Allahu xh.sh, tërheq vërejtjen: “Ata që betohen se do të largohen prej grave të tyre (të mos bëjnë kontakt me to), afati i pritjes është katër muaj. Në qoftë se kthehen ata (heqin dorë nga betimi), s’ka dyshim Allahu bën falje dhe mëshiron. E në qoftë se ata kanë vendosur për shkurorëzim, Allahu dëgjon (fjalët e tyre) dhe di (qëllimet e tyre).

Kufiri prej katër muajve është afati përfundimtar që gruaja moralisht të mos devijojë dhe të mos bie në sprovë duke iu dorëzuar dikujt tjetër e jo burrit të saj. Transmetohet se Omer ibn Hattabi r.a. si halife, një natë është shetitur nëpër rrugët e Medines, duke dashur të dijë a ka nevojtarë për t’u ndihmuar. Në këtë shetitje, vonë në mbrëmje, ka dëgjuar një grua se si këndon:

[CENTER]U zgjat kjo natë dhe ka ra terri
E unë e shtrirë ne krevat, e vetme pa njeri
Pasha Allahun, por të mos ishte ndalesa e Tij,
E cila nuk ka ortaki,
Do të dridheshin anët e krevatit tim…[/CENTER]

Të nesërmen Omeri r.a. e pyeti vajzën e tij Hafsën r.a. se sa mundet gruaja të durojë pa burrë. Ajo i është përgjigjur se afati i fundit është gjashtë ose katër muaj. Prej atëherë, Omeri r.a. askënd në xhihad nuk e ka mbajtur më shumë se katër muaj.



[B]Nëse zhduket burri, a mund të vijë deri te shkurorëzimi[/B]


Nëse burri zhduket dhe kjo gjendje zgjatë, gruaja ka të drejtë që të shkurorëzohet dhe të martohet për dikë tjetër. Se’id el-Musejjeb pohon se gruaja duhet të presë një vit, prej momentit kur burri ka marrë pjesë në luftë dhe është zhdukur.

Abdu-r-Rezzaku transmeton nga Davud ibn el Hindi në të cilin thuhet se burri duhet të pritet një vit, nëse është zhdukur në luftë, ndërsa katër vjet nëse është zhdukur në rrethana të paqes.

Transmetohet prej Aliut dhe Abdullah ibn Mesudit r.a. se ata konsiderojnë se gruaja duhet të presë burrin e zhdukur deri sa të paraqitet!

Nëse pas martesës së gruas paraqitet burri i saj, atëherë çfarë të bëhet? A do të mbetet në martesën e dytë apo do t’i kthehet burrit të parë. Ibn Haxher përmend qëndrimin e Aliut r.a. se do t’i takojë burrit të parë, ndërsa qëndrimi i Esh-Shabiut është se gruaja mund të zgjedhë ndërmjet të parit dhe të dytit.



[B]Në fund[/B]


Nga gjithë kjo të cilën e parashtruam qartë shihet se islami përdorë të gjitha mekanizmat për pengimin e shkurorëzimit. Shkurorëzimi do të bëhet vetëm në raste të domosdoshme, sepse nga ajo çka ka dhënë Allahu Fisnik, gjëja më e urryer është shkurorëzimi, siç thotë i dërguari Ynë, Muhamedi s.a.v.s. në hadithin e Muadh b. Xhebelit r.a.: “Nga ajo të cilën Allahu e ka krijuar në faqe të tokës, më e urryer është shkurorëzimi!”

Nga këtu duhet gjetur modus si të ruhet martesa. Është mirë të shfrytëzohet këshilla e sahabiut të njohur Ebu Derdasë r.a. i cili ia tha gruas së vet, duke e këshilluar: “Nëse sheh se jam nervoz, përpiqu të më disponosh dhe qetësosh, ndërsa nëse unë shoh te ti zemërim, do të përpiqem të të disponoj dhe qetesoj.” Imam Zuhri i cili përcjell këtë këshillë të të Ebu Derdasë r.a. thotë: “Kështu veprojnë vëllezërit e vërtetë!”

Nëse respektohet kjo këshillë, shumë martesa do të ishin shpëtuar. Është e natyrshme që burri dhe gruaja ndonjëherë të jenë jo të disponuar, ashtu siç është e natyrshme që pas ditës së bukur me diell, të vijë deri te bubullima e vetëtima dhe reshje, mirëpo për këtë ekzistojnë ombrellat dhe vendet ku njerëzit strehohen. Kështu edhe pas zjarrit të zemërimit të njërit prej bashkëshortëve, duhet përdorur ujin e qetësimit, kështu që në mënyrë të mirë të neutralizohet.

Përndryshe, bashkëshortët duhet të kenë kujdes për veprimet e tyre, kështu që pas realizimit të tyre të mos vijë deri te pendimi. Islami lidhur me këtë për burrin ka sjellë sanksione materiale, ndërsa nëse vepron me aq mendjelehtësi dhe gruan ta shkurorëzojë edh për së treti herë, atëherë edhe psikologjikisht e dënon në atë mënyrë, siç është cekur më herët, që bashkëshortja të martohet për burrë tjetër dhe të ketë marrëdhënie intime me të.

Mendjelehtësia mund të sjellë deri te ajo që njeriu të bëjë atë që e ka bërë një arab, i cili përnjëherë ka shkurorëzuar pesë gra. Kur për këtë dëgjoi Harun er-Rashidi, halifeja i njohur islam, pyeti në mënyrë të çuditshme: “[I]Po si ka mundur të ndahet prej pesë grave, kur në bazë të islamit, burri mund të ketë vetëm katër[/I]?!” Ka marrë këtë përgjigje:
Një ditë ai njeri ka ardhur në shtëpi dhe ka takuar katër gratë e tij se si po fjaloseshin. Pasi që ishte nervoz, iu afrua gruas për të cilën mendoi se ka nxitur fjalosjen dhe i ka thënë: [I]Ti je e shkurorëzuar[/I]!
E dyta ka vërejtur këtë dhe ka thënë: [I]U ngute me shkurorëzimin. Më mirë do të ishte që të kishe vepruar në mënyrë edukative e jo ashtu[/I]!
Burri i tha: [I]Edhe ti je e shkurorëzuar[/I]!
Gruaja e tretë, gjithashtu reagoi, dhe edhe asaj i ka thënë: [I]Edhe ti je e shkurorëzuar[/I]!
As e katërta nuk mundi të qëndrojë e qetë në mendjelehtësinë e tij, dhe i ka folur, ndërsa ai i ka thënë asaj: [I]Edhe ti gjithashtu je e shkurorëzuar[/I]!

Një fqinje krejt këtë e ka parë nga dritarja e saj dhe ka reaguar në shkurorëzimin e tij me të katër gratë për një moment, kështu që edhe asaj i është drejtuar me hidhërim: [I]Edhe ti je e shkurorëzuar nëse këtë e lejon burri yt[/I]!
Burri i saj, i cili gjithashtu ka parë se çfarë ka ndodhë, dhe me siguri mezi se ka pritur shkurorëzimin nga gruaja e tij, ka bërtitur: [I]Lejoj. Ti je e shkurorëzuar[/I]!

Kështu ai njeriu nervoz përnjëherë ka shkurorëzuar pesë gra!

Për këtë burri duhet në mënyrë të kthjellët të mendojë në çastin e sjelljes së ndonjë vendimi të tillë. Ai duhet të kërkojë çdo imtësirë e cila do t’ia ruajë martesën, e jo të kërkojë detalet e imta të cilat kontribuojnë në shkurorëzim. Në këtë mënyrë duhet të na shërbejë si shembull i mirë rasti i Hasan ibn Ali ibn Hasanit kur ka shkurorëzuar gruan e tij, Ajshen, vajzën e Talhasë. Në momentin e shkurorëzimit, ka thënë: [I]Gjëja (vendimi) është në dorën tënde[/I].

Në këtë Ajsheja i është përgjigjur: “[I]Deri më tani vendimi ka qenë dymbëdhjetë vjet në duart e tua dhe në mënyrë të mrekullueshme je përkujdesur dhe je ruajtur. Mos vallë do të më lejosh që unë për një moment të shkatërroj gjithë atë. Jo, unë këtë vendim ta lëshoj ty[/I]!”
I çuditur me këtë të kuptuar, përgjigje dhe lidhshmërinë e gruas së tij, Hasani ka hjekë dorë nga shkurorëzimi.



[B]Shpresojmë se këso lloj të shembujve do të ketë më shumë në mesin tonë, të cilat do të kontribuojnë me të madhe në martesën stabile dhe në forcimin e bashkësisë martesore.[/B]