Citim:
|
Postimi origjinal ėshtė bėrė nga Paradox_13
IKA LARG...
Ika larg nga vetvetja...
U fsheha ku t'mos me gjente njeri,
As vet nuk e dij, nese ishte frika,
Ajo qe me shtyu, apo ti ?
Me the qe frike te mos kisha,
Se jeta ka drite plot...
Por mua me pelqente "erresira",
Quditerisht ne drite "s'rrija dot"...
Perse valle njerezit jane krijuar,
Te tille ne natyre dhe ne shpirt ?
Qe me dy fjale mund te bejne mrekullira
Me nje puthje i sherojne te gjitha...
Sikur ta dije se sa, fjalet e tua,
Peshojne ne zemren time sot
As ty nuk do te te besohej,
Qe pa to, nuk jetokam dot!
Ndoshta jam dhe naiv...
Dhe besome, ashtu dhe me kane pare...
Ndoshta prandaj kjo zemra ime,
Nuk hapet dhe eshte e vrare...
Ki durim me mua mikja ime
Ndoshta nje dite do me kuptosh
Se nuk jam aq i ftohte ne shpirt,
Por kam nevoje per diell te me ngroht.
Marr nga nje liber i harruar !
|
Te pershendes , met vertet me kan pelqyer te gjitha poezi qe ka shenuar ktu ,ishte knaqsi se i lezova te gjitha ishin te merkullushme Suksese ne vashtdim , shpresoj se do vazhdosh ürap te naj qelish syt me shkrimet e tua , te pershendes prap >> Albonita..