[legenda]

ADRIAN DULE
----------------


Ngjyra e syve te mi
---------------------

Im atë ka sy. Ngjyra e tyre ështe dicka midis gjethes së ullirit dhe trungut të ullirit. Ime më, gjithashtu ka sy. Ngjyra e tyre ështe dicka midis thellësisë së detit dhe cektinës së tij. Unë pjella e tyre, sigurisht kam sy. Ngjyra e tyre është pjesa ndarëse ndërmjet; thellësisë, e cektinës së detit dhe gjethes, e trungut të ullirit. Për këdo që ka sy e kupton që ngjyra e syve të mi ështe dicka ndërmjet detit dhe ullinjve. Shkurt, bregdet. C’është bregdeti për ata që kanë sy, por se kanë parë? Ose shkëmbinj, ose rërë… trashë e trashë, hollë, hollë, thjeshtë, thjesht. Sytë e mi ishin dicka e ndërmjetme mes ngjyrës së shkëmbinjve dhe rërës.

Në sensin romantik, ngjyra e syve të mi i bie të jetë një peisazh i mrekullueshëm, ku ndërthuret, ulliri, deti dhe bregdeti.Në realitet(sipas syve të mi që shohin sytë e mi) sytë e mi kanë një ngjyrë të pëgërash maceje, apo qeni, por gjithsesi kafshe shtëpiake. Ndonjëherë në të rrallë, kur jam mirë me veten(kur më thonë fjalë të mira megjithëse e di që s’kam bërë asgjë të mirë) celen sytë e mi dhe marrin ngjyrën e një të pëgëre foshnjeje, që si ka kapur të dyzetat ditë në jetë.

Për këdo që ka sy , por nuk ka parë se c’ngjyrë ka e pëgëra e një foshnjeje, nuk kam ci them përvecse, të imagjinojë ngjyrën e qumështit të gjirit të nënës së një foshnjeje dhe pafajësisë dhjerëse të foshnjes, që e precipiton qumështin jetëdhënës, në të pëgërë.

Pas gjithë këtij sqarimi besoj se i keni përballë sytë e mi në ngjyrën që dëshëroni dhe përzgjithni ,që nga rëra, e shkëmbinjtë , tek e dhjera e kafshëve shtëpiake, e deri tek e pëgëra e një foshnjeje. Madje jo vetëm sytë e mi, por edhe karakterin tim. Vë re, se karakteri im është si ngjyra e syve të mi. Edhe jeta ime është si ngjyra e syve të mi. Mbushur me të dhjera macesh, qensh, foshnjesh nga një anë dhe det,bregdet, gjethe ullinjsh e trungjesh, copa shkëmbinjsh e rëre, nga ana tjetër.

Ndonjëherë ulem në rërë(si tani pikërisht) dhe i grumbulloj të tëra pranë vetes dhe bisedoj me to. Ndjehem mrekullisht mirë kur kam pranë ngjyrën e syve të mi, karakterin tim dhe jetën time, në formën dhe ngjyrën e atyre që përshkrova më lart. Kush më sheh nga larg më ka zili. Më kundron të ulur në breg të detit, me hapsirën e tij të pamasë përballë, i ulur në rërë, rrethuar me shkëmbinj dhe pemë ulliri gjetheshumë. Ka edhe nga ata që kuturisin të afrohen hedhtas tej zilinë. Dikush me ndrojtje, e dikush drejtpërdrejtë, herë me lutje , e herë pa, dëshërojnë të rrimë bashkë. Me kënaqësi i pranoj të ulen pranë meje. Tek e fundit më shtohet edhe një bashkëbisedues, që ndoshta me ngjyrën e syve, karakterit dhe jetës, mund të na pasurojë ambientin dhe bashkëbisedimin.Ndoshta sytë mund ti kishin ngjyrën e leshit të deles, përzier me kakërdhitë e saj. Ndoshta të një meteori, apo të një qielli të mbushur me re. Ndoshta të gjitha bashkë. Me kënaqësi do pranoja të pasuronin situatën, delen me kakërdhitë, meteorin dhe qiellin e mbushur me re. Përvec anës figurative(të një peisazhi pasur, e të larmishëm), do të ishte një kënaqësi e rrallë, e një bashkëbisedimi gjithpërfshirës. Madje a mund të ketë bisedë më interesante se sa dialogu midis të dhjerave të maces, me qiellin e mbushur me re? Detit, me kakërdhitë e deles? Meteorit, me të pëgërave e një foshnjeje? Këtë të fundit pa as më të voglin dyshim do ta regjistroja me një diktofon, që më pas të analizoja me nge thelbin filozofik të dialogut.
Por nuk është e thënë të rrinë gjatë. Ose largohen vetë të bezdisur nga era e të dhjerave të qenve dhe pëgërave të foshnjeve që më rrethojnë, ose fillojnë të më japin mënd që ta pastroj vendin rreth meje. Këta të fundit i përzë me ceremoni, por edhe pa ceremoni, sipas rastit dhe nivelit të bashkëbisedimit me objektet e mia. E unë sërish mbetem vetëm, me vetminë time të pavetmuar. Të pavetmuar, pasi kam një konglomerat gjërash që më rrethojnë dhe do të prekeshin jashtmase, nëse do të dëgjonin nga goja ime se jam i vetmuar. Do ta trajtonin si një përdhosje e rëndë që ju bëj.

Sidoqoftë ajo që më habit pamasë tek “dikushët” që më vinë pranë herë pas here, është se nuk kanë kurajo të sjellin në peisazhin tim objektet e veta të ngjyrës së syve, karakterit dhe jetës. Vijnë vetëm dhe i mbajnë larg të fshehura, duke patur turp prej tyre. Më e keqja është se nuk i fshehin vetëm nga unë, por edhe nga vetja dhe nuk ulen ndonjëherë me to të bashkëbisedojnë, apo të dëgjojnë bashkëbisedimin e tyre. Punë e tyre gjithsesi. Të bëjnë si të duan, por kur tërheqin hundët nga era e keqe(sipas tyre) e gjërave që unë mbaj pranë pa i fshehur, sikur nuk shkon. Nga ana tjetër nuk kanë faj. Kur nuk duron dot erën e gjërave të tua dhe i mban larg, si do të durosh erën e gjërave të mia?
Teksa meditoj, rreth meje ka plasur debati. Ka plasur aq keq, sa më duhet të ndërhy dhe të ekuilibroj gjërat dhe të shkëputem nga ato që meditoj në mënyrë të pavarur. Përderisa i pranoj hapur pranë vetes, duhet të pranoj edhe varësinë ndaj tyre, po aq sa c’janë edhe ato të varura nga unë. Jemi një tek e fundit.
E dhjera e maces kishte filluar si me shaka pak më parë, një debat me thellësinë e detit. Thellësia e detit na ishte tërbuar dhe i ishte lëshuar cektinës që i kishte dalë në krah të dhjerës së maces. Cektina e turbulluar ju lëshua rërës me dallgë e leshterik, meqë rëra i kishte dalë ne krah thellësisë së detit. E dhjera e qenit duke mos qënë me asnjë krah në debat, ishte nervozuar keq me cektinën.I ulëriste me të madhe se nuk kishte taksirat ta merrnin dallgët nga rëra dhe ta zhbënin, vetëm e vetëm se ndodhej mbi rërë si pjesë e imja. Gjethet e ullirit qeshnin, e shqyheshin gazit mbi të pëgërën e foshnjes, që as po merrte vesh se c’po ndodhte.Trungu i ullirit, i mërzitur me mendjelehtësinë e gjetheve u shkund fort për ti shpërndarë sa më larg të mundëte nga vetja. Shkëmbinjtë, ehh…shkëmbinjtë e gjorë. Pa mundur të lëvizin aspak, më luteshin të hypja sipër tyre dhe të shpëtoja nga e tërë kjo zallamahi, derisa të qetësohej thellësia e detit dhe cektina.
I fola thellësisë së detit me lutje, por s’më dëgjoi. Cektina më dëgjoi, por filloi të qajë. Të paktën, gjethet e ullirit ndalën të qeshurën dhe trungu shkundjen. Mblodha të dhjerën e maces, të dhjerën e qenit dhe të pëgërën e foshnjes në gji dhe u turra mbi shkëmbinj.
Dikur thellësia e detit u qetësua dhe filloi të më shpjegojë, se pse ja kishte ngritur nervat debati me të dhjerën e maces. E dhjera e maces betohej që ja kishte thënë me shaka.U bëra nervoz dhe ju ulërita ta mbyllnin gojën. Nuk më inetresonin aspak arsyet e tyre të debatit. I kërcënova që nuk do rrija më me to. Do ti fshihja e zhdukja sic bënin të gjithë. E dija që ishte kërcënim i kotë pasi pa to nuk bëja dot.
Filluan të më luten njëzëri, e të përqafohen, si për të më treguar që duheshin mes vetes, por ndonjëherë i kapte marria e vetmisë, kur unë meditoja pa jua varur. Ju dukej sikur nuk jua varja dhe fillonin sherret mes tyre, vetëm e vetëm për të më tërhequr vëmendjen, por në shpirt as që ju shkonte mëndja të më mërzisnin. Thellësia e detit shpalosi një aromë prej të dhjere macesh dhe qensh, si për të më treguar se sa shumë i donte. E dhjera e maces dhe e qenit mu lëshua në fytyrë me flladin e thellësisë së detit. Gjethet e ullirit mu servirën në gojë(të ngjyera në salcën e të pëgërave të foshnjes) nga krahët e trungut të ullirit.
Kuptova se pa to nuk meditoja dhe jetoja dot. Ato ishin unë dhe unë ato. Kurrë s’më ishin ankuar për “dikushët” që hynin në jetën tonë. Madje përgjëroheshin për elementë të tjerë(të dikushëve) dhe betoheshin që do ti bënin pjesë të vetes. E kisha fajin vetë, që për një cast u përsiata pa i llogaritur. Pa biseduar me ta. Duhej të gjithë së bashku të meditonim, e jetonim në një kohë, në një cast. Përgjithmonë.

------------------

P.s.marr sipas lejes se autorit,nga forumi i Tij.