[ideologu]

Dallëndyshe jona!

Gabohesh nëse vërtetë ushqen mendime të tilla të errëta mbi Jetën e që akoma je e re dhe nuk je e goditur me adversitetet e amertumit dhe pafatësitë e kalverit, të ekspozuara në paraqitjet e shkrimeve këtu!
Filozofia e mesazhit të konceptit të temës përndryshe inicialisht, nuk është që Jeta të urrehet në cdo aspekt të qenësisë së saj, por Vdekja si dukuri frikënxitëse e tmerruese, të mos rrespektohet në tërësi, dhe me panevojë!
Ne të gjallët në Jetë u sollëm për arësye të caktuar! Nuk ka këtu rastësi! Gjithëcka sa na përket neve ishte anteriorisht e mirëpërgaditur, dhe deri në detaj e planifikuar!
Erdhëm në Botë të jetojmë, andaj edhe duhet jetuar! Pamvarësisht natyrës së problemeve dhe vështirësive që do të hasim, përgjat këtij procesi të quajtur Jetë! Dekurajimi i pabazë shpirtëror, e humbja e tërësishme e motivacionit dinamik në atë drejtim, janë tipare tejet zhvleftësuese, që kurrësesi nuk konsiderohen si të pranueshme dhe të kualifikuara për njeriun e gjallë, krijesën e këtij Planeti të Gjithësisë!
Prandaj nëse nuk vuan nga ndonjë sëmurje e rëndë psikike a fizike, të këshilloj të mos e lusësh Zotin për të e dërguar vdekjen me pakohë! Ngaqëse në atë mënyrë manifestohet qartë se ti me aso qëndrime të sajuara tenton haptas, të i ikësh përgjegjësive të deleguara tona që kemi në këtë jetë! E veprimet e tilla nuk do mendë nuk janë aspak apropriative e të lejuara, në këto raporte universale të mbretërisë, së të plotfuqishmit tonë, Krijues!
Sidoqë të jetë për sa i përket vuajtjeve dhe mjerimeve të jetës së vrazhdë e të pamëshirë, ekziston një njeri që dikur pat bërë përshkrimin më fantastik e më surrealist në botë, në formë të rradhitjes në vargje, me ekselencë mahnitëse!
E ai me padyshim është mendimtari ynë më prominent i të gjitha kohërave, i pavdekshmi, atë Fan Stilian Noli!
Në vazhdim pra vijon një ndër poezitë më të famëshme të krijimtarisë së tij letrare! Poezi me leximin e së cilës do të keni mundësi të relaksoni qenjën tuaj të turmentuar me pamasë! Të shëroni pakëz shpirtin me këto nyansime maestralisht të spikatura! Të përkatësisë së një bote, të lartësuar, e hyjënore!

nderime!




Anës Lumenjve

Arratisur, syrgjynosur,
Rraskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Ku e lam' e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.

Se ç'e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç'e pren' e se ç'e vranë,
Ç'e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.

Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall', as i varrosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u tera, se ç'u mpaka,
Se ç'u çora, se ç'u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
ËndËronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar' e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal' e më bën trim,
më jep forc' e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes' e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.