[lirik]

Lexo :


Pse heshtni o gurë e qehre e rrudha të kësaj toke ?
Pse rrini sot pa fjalë dhimbshëm në pikë të hallit ?
Abaz Ibrahimi ra për Kosoven loke,
Fol o dhe i përgjakur e ju kokrra të zallit.


Çka e motivon poetin, gjatë krijimit të kësaj poezie ?! Gjithësesi se poeti Ferizi, gjenë metodën dhe momentin kur poezisë i jap një kahje më aktive, më gjallëruese me dimension të lart të vlerave poetike. Këtu vërejmë se edhe vet poeti e përjeton dhimbshëm, si formë e veçant ndjeshmërie nga se ka te bëj me dëshmorin e vendit të regjionit të tij ku ka vepruar vet autori Ferizi, në moshën të re. Poeti shifet se është njohës i mirë i ngjarjes kur dëshmori Abaz Ibrahimi, bjen në altarin e Lirisë për të mos vdekur kurr.

Prandaj, poezia e poetit Xhelal Ferizi kushtuar dëshmorit të Kombit “Abaz Ibrahimi”, mund të merret në tërësi si njëra ndër poezia më e përgjithëshme që përfshinë ngjarjet më të veçuara të asaj kohe.

Me të drejtë poeti në strofën e dytë cekë : “Pse heshtni o gurë e qehre e rrudha të kësaj toke” ? është një thirrje, që spikatet me thurjen e vargut, pastaj : “Pse rrini sot pa fjalë dhimbshëm në pikë të hallit” ? “Abaz Ibrahimi ra për Kosoven loke”, “Fol o dhe i përgjakur e ju kokrra të zallit”. Vargje që dalin nga thellësia shpirtërore, që i përkasin poezisë “Abaz Ibrahimi” e cila realizon idenë e realitetit sa të hidhur aq edhe të dhimbshëm. Në mungesë të atyre që duhet folur, poeti i drejtohet për të folur edhe “dheut të përgjakur” edhe “kokrrave të zallit”, sepse gjuha e tyre është më e madhe, më argumentuese, gjuhë e cila flet vet për veprën e dëshmorit Abaz Ibrahimi dhe të dëshmorëve të tjerë, pikërisht kur është ra Abaz Ibrahimi, janë ra në altarin e Lirisë edhe Selman Vojvoda, Ylfete Humolli e shumë e shumë të tjerë që me gjakun e tyre, ujiten tokën e Kosovës Loke.

Ideja e ideuar nga poeti Ferizi për poezinë kushtuar dëshmorit “Abaz Ibrahimi”, përqëndrohet nga sygjerimi e vet veprës së dëshmorit, e që arrinë t’i ofrohet konceptit real të ngjarjes me një mjeshtëri poetike.

Poeti e spikatë poezinë me strofën e tretë :


Folni o ju degë të drujve e ju fletë të holla e secili pip,
Folni o ju drujë me qehre shqiptare e me rrema trup/hollë,
Abaz Ibrahimi, ra për tokën mëmë e për gjuhen shqip,
Aty ra te drita e dijes, pse nuk flet oj shkollë ?



Me këtë strofë poeti Xhelal Ferizi, harmonizon ngjarjen me poezinë me lidhshmëri identike. Vargjet e kësaj strofe kapin kuptimin tejet domethënës : “Folni o ju degë të drujve e ju fletë të holla e secili pip”, “Folni o ju drujë me qehre shqiptare e me rrema trup/hollë”, këtu bie në sy para së gjithash nxjerrja e fjalëve poetike që tingëllojnë dhimbshëm, kur poeti thërret përmes poezisë që të flasin të gjithë për veprën heroike të dëshmorit, për ramjen e tij në altarin e Lirisë. Të flasin degët e drujëve, fletët e holla të secilit pip, drujtë me qehre shqiptare dhe pastaj në dy vargjet e fundit thot : “Abaz Ibrahimi, ra për tokën mëmë e për gjuhen shqip”, “Aty ra te drita e dijes, pse nuk flet oj shkollë” ?

Këtu shofim regullativën poetike të poetit Xhelal Ferizi, kur cekëm më lartë se e spikatë me strofën e tretë. Sa bukur nxjerrë në pah përmes vargjeve krijuese, gjë që dëshmon se është poet i shquar që e preokupon secila ngjarje kombëtare dhe vepër e çdo dëshmori të Kombit. Ka specifikuar përmes vargjeve poetike, të cilat e motivojnë për të shkruar dhe për të krijuar. Prandaj, poezia kushtuar dëshmorit “Abaz Ibrahimi”, del si një poezi që për lexuesin është tejet e kuptueshme. Është prekëse kur autori nxjerrë fjalët në vargun e tij të fundit kur thot:
“Aty ra te drita e dijes, pse nuk flet oj shkollë” ? E vërteta është se pikërisht Abazi ra mu para shkollës filllore të vendëlindjes së tij, duke pri në protesta kundër dhunës dhe terorit që ushtrohej mbi popullatën e pafajshme civile nga pushteti i shkjaut. Ai ra si një vigan, duke mos ju trembur syri nga kolonizuesit, nga policia serbe soldateske e ardhur dhe e mobilizuar për të vrarë dhe për të masakruar dhe burgosur, por qëndroi herikisht për derisa bishat e karpateve, hypin mbi Abazin me makina të blinduara. Këtu shifet se poeti Ferizi, në stilin e tij “ferizian” i drejtohet edhe shkollës ku thot: “pse nuk flet oj shkollë”?! Sipas poetit, shkolla duhet folur, duhet shkruar për poetin e moshës së re studentore, që ra pikërisht për të ruajtur identitetin e Kombit Shqiptar, për ruajtjen e gjuhës, kulturës, traditës dhe vet shkollën.

Me që kemi të bëjmë me një poezi të një dëshmori të dëshmuar, shtrohet pyetja: çfar e inkurajon poetin Ferizi, ku e gjenë frymëzimin, insiprimin për të krijuar këtë poezi ?!
Gjithësesi se poeti duke e njohur veprën e dëshmorit Abaz Ibrahimi, në rrethanat se si është ra për Kosovën, trimërinë dhe aftësinë e tij si një student i talentuar, i rritur dhe i brumosur në frymën patriotike Kombëtare, arrinë dhe merret me preokupimin e veprës së tij duke krijuar vargje poezie.


Lexo :