[Tropojani30]

Qosja per idolin e tij Tito shkruan:
“Tito e ka udhëhequr dhe e ka sjell deri në triumf përfundimtar luftën Nacionalçlirimtare të popujve të Jugosllavisë – ja një meritë e mjaft historike për të gjitha kohërat; Tito e ka udhëhequr, dhe e ka sjell deri në triumf përfundimtar luftën që ka përmbysur monarkinë, duke i hapur rrugën ngadhënjimit të socializmit – ja një meritë tjetër e mjaftë për historinë; Tito na ka udhëhequr shtigjeve të vetëqeverisjes socialiste, të barazisë, vëllazërimit e bashkimit, bashkëjetesës së kombeve dhe kombësive – ja një meritë tjetër e jashtëzakonshme historike; Tito i ka prirë idesë së madhe që i reziston presionit të fuqive të mëdhaja e që sot njihet si ide e mosinkuadrimit – ja edhe një meritë tjetër, aq e madhe, aq vendimtare në historinë e përbotshme (…)” (“Rilindja”, 11.V.1981).


Asnjë intelektual tjetër shqiptar nën ish-Jugosllavi nuk vajtoi. Përkundrazi, u ndjenë të çliruar. Vetëm Qosja vajtoi kështu për Titon. Bile kështu nuk arritën të vajtojnë as bashkëpunëtorët dhe shërbëtorët shqiptarë titistë. Po të vazhdonte të jetonte edhe më deri në ditët e sotme ky harbut dhe vjedhës i egër i lirisë së popujve të Jugosllavisë gjithnjë të mashtruar demagogjikisht prej tij, Kosova sot nuk do të arrinte të jetë e lirë, të jetë e çliruar nga prangat shekullore të robërisë nga sllavët e jugut. Është e vërtetë se ai arrinte që me demagogjinë perfide të „zbuste“ në një masë gjenin e egër e kriminel serb, i cili shpërtheu pas tij, jo vetëm ndaj shqiptarëve, por edhe ndaj të tjerëve. Pikërisht ky shpërthim i egër i gjenit serb krijoi domosdoshmërinë e përpjekjeve pa mashtrim të shqiptarëve për kërkim të lirisë dhe të çlirimit. Tito, që sipas Qosjes kishte „merita të mjafta“ e për shumë çështje të tjera të numëruara nga Qosja në fjalën e tij të dhembjes për të, vdiq dhe brenda pak vitesh nga ikja e tij e bizarshme nga kjo botë, shqiptarët e njëmendtë arritën të dalin nga skëterra e robërisë jugosllave dhe sot të pavarësohen në gjeografinë e tyre të lirë.