[LOJETARI]

.......
Zemër ,
Natën e Hashureve të pashë në ëndërr.Po ta dërgoj të pacenzuruar .

Në një dhomë pa mure, në formë të kopshtit ,si ai i Alimes ,kojshikes së dajve , shikimet tona të shqetësuara kërkonin ngutshëm skutën që do të na e falte hapësirën e nevojshme për të bërë mëkatin .Diçka pa kontura ,pranija e të cilit ishte e neveritshme na përgjonte pa zë .Shtriga ,- mendova ,edhe këtu paska ardhë... , por e injorova .
Fytyra jote shkëlqente të njëzetat . Të dytë e dinim se nuk kishim shumë kohë .Ishte kjo ëndërr që vjen vetëm njëherë ,- ëndërr hasreti .
I lazdruar si fëmija që s‘njeh kufijë , por edhe i zhytur në ankthin e frikës se do të më tradhtojnë sytë dhe do të prishet ëndërra ,t‘u afrova dhe për çudi ti nuk ike. Një qetësi nate mbuloi dhomën ,e bashkë me të edhe frymat tona.Për një moment m‘u duk se gjithçka u ndal në vend dhe po priste shpërthimin e asaj që sa kohë ishte fshehur pas krahërorëve tanë .
Dhe njëmend shpërtheu ! U këput fija e frikës ....Një ngjitje e shkurtë buzësh , sikur t‘i kërkonim njëri-tjetrit kodin e hapjes së portës ,vuri në valle trupat tonë ,pesha e të cilëve tani nuk e tejkalonte atë të fluturës .
Me një buzëqeshje engjëllore u dorëzove . Tek po të shpalosja pëlhurën ,për herë të parë në jetën time ndjeva diçka që nuk definohej me fjalë ,-xhenetin.
Personi pa kontura u dorëzua gjithashtu .Tërë jetën na kishte përcjellë hap pas hapi ,ndërsa tani u tret në humnerën e ëndërrës sonë .
Edhe pëlhura , sikur e kuptoi që ishte e tepërt mes nesh ,po binte pa zhurmë ,duke zbuluar njomësinë e trupit tënd , aroma e të cilët po shuante zjarrminë e buzëve të mia që tani kujdeshshëm po i afroheshin zingjirit të Portës së Çmendurisë. Zingjiri u nda në dysh , shkëlqeu Parajsa trekëndshe ,që aq shumë e kisha ëndërruar zhytjen hyjnore në të ,saqë edhe me vdjekjen do të bija në ujdi. U përkula para saj ,si para altari .Zot, çfarë kërkon njeriu më shumë prej teje?,- më shkoi mendja .M‘u duk se zemra u këput prej krahërori dhe si Pelë e tërbuar po zbriste rrugëve të gjakut për të fryrë tehun e krenarisë ,i cili mezi i përmbahej kodit të mirësjelljes.Ngrita kokën të të shoh në sy .Të dehur nga zjarri i epsheve vezullonin dëshirën e vetëvrasjes .Buzëqeshur më kape tehun dhe prajshëm e çave Portën .Një ngrohtësi hyjnore na i mbushi trupat .Ofshane një klithmë lehtësimi ,ndërsa unë nuk qita zë .Tipik Lojëtar , as golave nuk dinë t‘i gëzohet .Ritmet e zëmrës paralajmëronin luftë të gjatë ,aso lufte të rrallë ,ku të dyja palët triumfojnë dhe vdesin .Dhe çuditërisht nuk na ngutej më ,ëndërra ishte e jona .Nuk më kujtohet sa kohë kaloi ,ishin tjera dimensione .Toka po ndahej ngadal prej nesh ,trupat sa vinin e lehtësoheshin më shumë ,çdo gjë dukej se tani i takon qiellit .Si dy zogj që njohin mirë artin e fluturimit të ngjitur në njëri-tjetrin po i afroheshim horizontit ,- vdekja nuk ishte larg .Nje dore perbindshe ,zoti e vrafte !,me dridhi koken .Ishte kjo dora ime qe ishte mpire nga pesha e kokes , qe pjerrtas po transmetonte enderren tone mbi monitorin e komjuterit .Hapa syte ; Dardania .de na pergjonte sikur ajo shtriga ne enderr ,dikush prape ankohej se ju kishin fshire postimet .As ne enderr nuk te lene me u knaq , he zhuga ju rafte ,- mendova..., dhe shtypa butonin DALJA.