[e-uritura]

Nëna, ajo pema e lashtë!

Pema, shkëputet edhe vet nga një pemë e lashtë!
Lëshon rrënjët e veta thellë në tokë, lulëzon, degët i rriten, i rriten, i zgjerohen..
Lulëzon, gjallëron, zbukuron, lind pipa të rinjë. Që të shkëputen edhe nga ajo një ditë të mirë pranvere.

Ajo ditë vjen shpejt.

Është mahnitëse se si ai trung ka energji dhe nuk pushon asnjëherë së kujdesuri për gjithë ato degë, gjatë gjithë jetës.
Është frymëmarrës fakti se si arrit ai trung të mbajë në gjirin e vet kaq shumë forcë e vullnet, për të dashurit e saj.
Edhe kur ajo vet fillon të vjetrohet, të thahet, të prishet, ajo prape gjen forcë disi, të interesohet, të brengoset, të mërzitet edhe për ato degët më të vogla atje lart..

Nga buron gjithë ai kujdes?
Nga buron gjithë ajo përthekim brengosjesh?
Ku e ka folenë gjithë ajo dashuri?

Ku përpos në zemrën e një nëne!

Nënë, ti trung i lashtë, me rrudhë në ballë ,dhe me kurriz të shtrembëruar, a nuk mendon se është koha të kujdesesh për veten tënde në këto ditë pleqërie?

Mbaj mend, kur isha e vogël,mendimi më i hidhur, i cili më bënte të qaj vetëm po t`a mendoja, ishte; cka nëse nëna vdes?

A nuk është kjo frika më e madhe, ajo më e tmerrshmja e secilit fëmijë?