[Le jardin des disparus]

Të vish siç je

Nëqoftëse gërsheti t`është shpleksur
a vij` e flokëve s`t`është ndarë drejtë
a rripat e këmishës s`i ke lidhur
mos verë re, më eja ashtu siç je
dhe kohën mos e humb për t`u stolisur

Të vish me hap të shpejtë përmbi bar
të kuqt` e këmbës në ta laftë vesa
në t`u çlirofshin xhinglat nëpër këmbë
a nga gjerdani në të rënçin perlat
mos vërë re, e mos u bëj merak
të vish me hap të shpejtë përmbi bar

I sheh ti retë si pushtojnë qiellin
nga buz` e lumit ngrihen varg lejlekët
dhe era fryn me hope mbi djerrinë
nëpër patoze, bagëti e fshatit
vërsulen me një vrull si t`ishin trembur
i sheh ti retë si pushtojnë qiellin

Më kot ndez llambën ti për t`u stolisur
se përpëlitet e ta shuan era
kush mund të dijë se qepallën tënde
nuk e ka nxirë kaq tym` i llambës
se syt` i ke të zezë si ret` e shiut
pra llambën mos e ndiz se ta fik era
të vish siç je, e mos prit për t`u stolisur

Nëqoftëse kurorën e ke thurur
askush nuk pyet, n`është se bylyzykun
s`e ke kopsitur, lere ashtu siç është
është von` e qielli vrënjtur plot me re
të vish siç je, mos prit për t`u stolisur.

Rabindranat Tagora