[Le jardin des disparus]

Pa titull

Në duart e mia mbaj
ëndrrën që u thye
ëndrrën që gjak pikon
nga ajo puthje

Dhe teksa më sheh me butësi
si frikacake pëshpërit një "lamtumirë"
e në zemrën time të dobët
shiu fillon të bjerë

Dhe fsheha fytyrën
që të mos më shihje
që mos të marrësh me vete këtë imazh
mos të brengosesh e të kesh shqetësime

Por kur ti ke mbyllur derën
agimi thyhet
atëherë unë ia plas të qarit
dashuria ime

Dhe thërras emrin tënd
gjërat e tua thyej
padrejtësi që më pushton
papritmas gjithçka përfundoi

Dhe zemërohem me veten time
se dhimbjen e fsheha aq mirë
dhe që të lash të shkoje
nga jeta ime pa u ndier

Në duart e mia mbaj
retë që mbetën
retë që u shndërruan
në reshje të shpirti tim

Kujtoj gjithçka që kemi jetuar
që kemi urryer apo dashur
dhe në zemrën time të mjerë
përsëri shiu nis të bjerë


(Unknown)