[vjeshta]

Nase Jani


KURBATKA
Mbremë, putha një kurbatkë
të bukur,
Një kurbatkë, nga dashuri kurbatësh,
Nën një çadër, ku flinte një flutur,
Ku dhe nata, s’na shihte
gjithë natën...
Mbremë, putha një kurbatkë
të bukur,
Qeni rrinte, lëpihej nën hënë,
Në puthje kurbatke kisha humbur,
Fshehur, qeni hënën
kishte ngrenë...
Rrëshqita nga buzët e kurbatkës,
Bëra poshtë, por s’rashë dot
në humnerë.
Si s’u shkoqën rruazat e qafës,
Vdekja të kish qeshur
dhe një herë?!
Si s’u xhindos lumi, të kish lënë,
Shtratin ku është shtrirë
mijra vjet?!
Qeni jargëtërbuar, hënëngrënë,
Ulërimë s’lëshoi gjer në mëngjes...
Si s’u sosën buzët me gjakshege?!
Burimi i shpirtit si s’u sos?!
Puthja e kurbatkës ishte vdekje,
Prapa veshit vdekja më thosh:Mos!
Mos! më thoshte vdekja,
se kurbatka,
është e gjitha zjarr e dashuri,
buzët i ka mbushur me gjakshege,
në çdo poretrupi ka magji...
Drita e mëngjesit
mos ardhtë kurrë!
Mbi buzët e kurbatkës isha mbret.
U dogja, i gjithi, përmbi buzë,
Vdiqa, sikur rrojta njëmijë vjet.