[Giovanni]

Porosia e leximeve

Leximi i parë që e dëgjojmë sot ka kuptimin e vuajtjes që aludon në vet
Jezu Krishtin, i cili nuk erdhi për të qenë i shërbyer por për të shërbyer.
Shikuar nga ky aspekt lirisht mund të themi se atë që flet në emër të Zotit
për të patenzonin, për atë që bënë vepra mëkatare, fjalët për kthim,
pendim dhe përmirësim të jetës janë të tepërta që vrasin, sepse njerëzit
të tillë janë të robëruar në të këqija dhe mëkate.
Leximi i dytë i shën Jakobin na mëson dhe qorton për njerëzit të cilët
ende ishin nën ndikimin apo më mirë më thënë në traditën pagane sepse
kishte grindje pështjellime, smirë dhe shumë fenomene të cilat prishnin
imazhin e mirë që duhet pasur njeriu i krishterë.
Edhe në ungjillin e sotshëm Krishti vazhdon të flet për atë që e pret në të
ardhmen: Për vdekjen dhe ringjalljen që do të pasojë pas tri dite. Por
apostujt nuk kuptojnë dhe as që duan të kuptojnë. Arsyet e kësaj
mosbindjes së tyre i kemi cekur të dielën e kaluar. Por Krishti iu tregon
se si duhet të sillën nëse dëshirojnë të kenë pjesë në Mbretërinë e Atit të
Tij. Po përse Krishti e merr fëmiun si shembull? Së pari të theksojmë se
ju si prindër e realizoni dëshirën e Krishtit kur me dashuri i pranoni
fëmijët prej Zotit. Ndërsa Krishti nuk dëshiron që ne të jemi fëmijërorë –
fëmijët gjithë ditën luajnë nëpër baltë, e ujë, pa dëshirë që të marrin
ndonjë punë me seriozitet. Por, Krishti dëshiron të jemi si fëmijët me
zemër. Fëmijët mund të kacafytën mes veti, por ata menjëherë pajtohen.
Fëmijët nuk dinë të gënjejnë, nuk kanë dredhia, besojnë në prindërit e
vet, ata e kanë dashurinë e sinqertë pa interes dhe intriga. Fëmijët edhe
nëse ia bëjnë ndokujt ndonjë sherr nuk ia bëjnë me qëllim për ta
shkatërruar. Ata nuk kanë urrejtje, xhelozi në atë masë çfarë e kemi ne
të rriturit. Përveç tjerash, në të kaluarën fëmijët kanë qenë shërbëtorë të
prindërve të vet, të dëgjueshëm dhe të arsyeshëm. Krishti dëshiron të
jemi të tillë. Sot fëmijët janë në qendër të vëmendjes të lazdruar sa të
duash, sepse prindërit shumë pak iu prishin qefin atyre duke ju plotësuar
çdo dëshirë.
Mos të harrojmë se fëmiu që e përqafon Krishti, paraqet jo vetëm fëmijët
por të gjithë ata njerëz që kanë nevojë për ndihmën dhe përkrahjen tonë:
pleqtë, të sëmurit, të vetmuarit. Risia e Krishtit është se ne jemi fëmijë të
Zotit dhe mes veti vëllezër dhe motra, andaj lypset që të gjitha aftësitë
tona t`i vejmë në shërbim të të afërmit, njeriut, për të mirën e përbashkët.
Sikur, ne vëllezër dhe motra, të kishim ndjenja të tilla për njëri tjetrin
atëherë, në mesin tonë do të kishte shumë më pak dhimbje dhe vuajtje.
Sikur ne të dinim t`i fshinim lotët njëri tjetrit, do të kishte shumë më pak
lot. Por e keqja është se ne qëllimisht i shkaktojmë njëri tjetrit vuajtje, lot
e të këqija, gjë që dëshmon se jemi fëmijë të këqij të prindërve tanë dhe
të Atit tonë qiellorë. Mos të harrojmë faktin se dëshira për të qenë i pari
është e vjetër sa vet njerëzimi. Tek e fundit edhe vet Adami dhe Eva
mëkatuan nga dëshira për të qenë më të mëdhenj se Zoti. Natyrisht ata
këtë e bënë nën ndikimin e djallit. Dhe kjo dëshirë për të qenë i pari
vazhdoi gjatë historisë dhe do të jetë e pranishme edhe në të ardhmen.
Të përkujtojmë se sa luftërat, sa gjaku, sa vuajtjet janë bërë, prej
njerëzve që nuk kanë kursyer askënd dhe asgjë vetëm për të qenë i pari,
në pushtet? Ai që me meritë është i pari, ai e di se ka përgjegjësi të
madhe që t`i realizon kërkesat e atyre që ia kanë besuar atë vend.
Ndërsa ai që pa meritë është i pari nuk i intereson askush më tepër se
vetvetja. Ai që dëshiron të jetë besimtarë, duhet t`i pranojë principet e
Krishtit: Ta duam Zotin dhe vëllanë njeri, si vetveten! Dashtë Zoti që
populli dhe Kisha jonë të kenë udhëheqës të mirë, të sinqertë, të drejtë
që e duan të mirën e popullit dhe të këtij vendi. Dashtë Zoti që çdo
katolikë shqiptarë, por edhe të tjerët, të ketë një zemër të butë dhe të
dashur fëmije që të kemi besim, zemër dhe ndjenja njëri për tjetrin, që
një ditë të gëzohemi së bashku me vëllanë tonë të madh - Krishtin, në
mbretërinë e Atit tonë të përbashkët qiellorë. Pra, të bashkohemi që të
punojmë për një botë më të mirë, më të drejtë dhe më të dashur për të
gjithë në rrethin ku jetojmë




.