[Albanian eX|PerT]

Njeriu i vendosur duhet të merret me vetveten seriozisht, duhet të vazhdon në luftën ndaj vetvetes, epshit dhe shejtanit, të kapet për All-llahun dhe të kërkon nga Ai ndihmë dhe sukses derisa të arrijë në lartësirat.

Disa çaste me selefin

Ajo që e dallon selefin, radijallahu anhum, është besimi i fuqishëm, bindja e vërtetë dhe pastërtia e brendshme e tyre nga çdo dyshim dhe mëdyshje, kurse kjo ka rezultuar vepra gjigante dhe fitore të paharrueshme, të cilat akoma i përjetojmë dhe shijojmë.
Ibën Xhevziu, rahimehullah, ka thënë:
(( واعلم أن فضائل الصحابة على جميع صحابة الأنبياء ظاهرة ، وكان لسبقهم سببان :
أحدهما : خلوص البواطن من الشكّ بقوة اليقين .
والثاني : بذل النفوس للمجاهدة والاجتهاد . [ التبصرة ] .
"Dije se vlera e sahabeve është e dukshme mbi vlerën e të gjithë shokëve të pejgamberëve, kurse fakti se ata kanë qenë të parët në çdo mejdan i kthehet dy arsyeve:
Një: Pastrimi i brendësisë nga mëdyshja me forcën e bindjes.
Dy: Flijimi i vetvetes për luftë dhe përpjekje. (Shiko: "Et-Tebsireh").
Në vijim u paraqesim disa tregime të njohura, mirëpo shumë interesante nga jeta e sahabeve.
 Rasti i Umejr ibën Humamit, radijallahu anhu.
Umejr ibën Humami, radijallahu anhu, dëgjoi Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në betejën e Bedrit duke thënë:
(( قوموا إلى جنة عرضها السموات والأرض )).
"Ngrihuni drejt xhennetit gjerësia e të cilit është sikurse qiejt dhe toka".
Tha: Resulullah, xhenneti sa qiejt dhe toka?
Tha: po.
Tha: Behin, behin. Fjali që shpreh zmadhimin e një gjëje.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem tha: çka të shtyri të thuashË behin, behin?
Tha: Jo pasha All-llahun, për asgjë tjetër përpos se nga shpresa që të jem unë prej banorëve të tij.
Tha: ti je prej banorëve të xhennetit.
Umejri, i nxori disa hurma nga qesja që kishte që t'i hajë dhe filloi të hajë prej tyre, e pastaj tha: nëse mbetem gjallë derisa t'i ha këto hurma, me të vërtetë kjo është një jetë shumë e gjatë!! I hodhi hurmat që i kishte me vete dhe luftoi kundër kafirave derisa i vra, radijallahu anhu". (Muslimi).

 Njeriu që dëgjoi hadithin nga Ebu Musa El-Eshariu, radijallahu anhu.
Një njeri i pakrehur dëgjoi nga Ebu Musa El-Eshariu, radijallahu anhu, një hadith të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i cili mes tjerash kishte thënë:
(( إن أبواب الجنة تحت ظلال السيوف ))
"Dyert e xhennetit janë nën hijen e shpatave".
U ngrit para Ebu Musës e i tha: Ebu Musa! Ti ke dëgjuar këtë nga Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem? Tha: po. U kthy te shokët e vet e u tha: ju jap selam, pastaj theu këllëfin e shpatës dhe e hodhi dhe u nisë me shpatën e tij drejt armikut, e luftoi me këtë shpatë derisa u vra". (Muslimi).

 Rasti me Enes ibën Nadrin, radijallahu anhu.
Enes ibën Maliku na rrëfen për axhën e tij, Enes ibën Nadrin, radijallahu anhum, e thotë:
Axha im, Enes ibën Nadri mungoi në betejën e Bedrit, e tha: Resulullah, kam munguar në luftën e parë që ke luftuar kundër idhujtarëve, nëse All-llahu ma mundëson të marr pjesë në ndonjë luftë kundër idhujtarëve do ti mundësoi All-llahut të sheh se çka do të veproj. Në betejën e Uhudit, kur u zmbrapsën muslimanët tha: All-llahu im, kërkoj falje te Ti nga ajo që bënë këta, domethënë sahabet, dhe distancohem nga ajo që kanë bërë ata, domethënë idhujtarët dhe u nisë drejt armiqve. Në rrugë u takua me Sad ibën Muadhin, e i tha: Sad ibën Muadh, aromën e xhennetit e nuhas këtu në Uhud, pasha Zotin e Nadrit. Sadi tha: pasha All-llahun, Resulullah unë nuk munda të bëjë atë që bëri ai!
Enesi, radijallahu anhu, tha: e gjetëm dhe në trupin e tij gjetëm tetëdhjetë e ca goditje me shpatë, me shtizë apo me shigjetë, kurse idhujtarët e kishin masakruar kufomën e tij, andaj askush nuk e njohu përpos motrës së tij edhe atë nga shenjat e gishtit. Ne mendonim se ajeti Kuranor:
﴿ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلاً﴾ [الأحزاب:23] .
"Prej besimtarëve kishte burra që vërtetuan besën e dhënë All-llahut, e disa prej tyre e realizuan premtimin duke dhënë jetën, dhe ka prej tyre që janë duke pritur (ta zbatojnë) dhe ashtu nuk bënë kurrfarë ndryshimi". (El-Ahzab: 23). Ka zbritur për këtë dhe të ngjajshmit me të.
Kjo pjesë e ajetit: "... që vërtetuan besën e dhënë All-llahut...", është argument për vendosmërinë e vërtetë të atyre burrave.

Ti kthehemi edhe një herë fillimit

Duhet të mësojmë realitetin e vendosmërisë së vërtetë, e cila na shtynë drejt çdo vepre fisnike dhe të ndershme, sepse kur njeriu zgjohet nga gjumi i neglizhentëve dhe synon All-llahun dhe ahiretin, ka nevojë për vendosmëri të vërtetë.
Imam Ibën Kajimi, rahimehullah, thotë:
((فإذا استحكم قصده صار عزماً جازماً ، مستلزماً للشروع في السفر، مقروناً بالتوكل على الله، قال تعالى:﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ﴾[آل عمران: من الآية159]
والعزم : هو القصد الجازم المتصل بالفعل ، ولذلك قيل إنه أول الشروع في الحركة لطلب المقصود ، والتحقيق : أن المشروع في الحركة ناشئ عن العزم ، لا أنه هو نفسه ، ولكن لما اتصل به من غير فصلٍ ظنّ أنه هو . [ مدارج السالكين ] .
"Qëllimi i njeriut kur të dominon mendjen e njeriut bëhet vendosmëri e prerë, shkakton futjen në udhëtim i shoqëruar me tevekul në All-llahun. All-llahu, azze ve xhel-le, thotë:
﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ﴾
"...e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten". (Ali Imran: 159).
Vendosmëri është: synimi i prerë i cili lidhet me veprën, andaj edhe kanë thënë se është fillimi i lëvizjes për të arritur qëllimin. Mirëpo sipas mendimit më analitik del se vendosmëri është: hyrja në projekt lind nga vendosmëria, jo se është vet vendosmëria, mirëpo për shkak se lidhet me veprën pa ndonjë ndërprerje, kanë menduar se vendosmëri është fillimi i veprës". (Shiko: "Medarixhusalikin").
Imam Ibën Rexhebi, rahimehullah, thotë:
"Vendosmëria në udhëzim është fillimi i çdo të mire, sepse njeriu mund ta di udhëzimin, mirëpo mos të ketë vendosmëri, e nëse e vendos për ta bërë një vepër atëherë shpëton. Vendosmëri është: qëllim i prerë i cili ndërlidhet me veprën.

Vazhdon