[Zero Cool]

vijimi


Më ftoi të ulem dhe zuri të më pyesë, si i huaj që isha, në se më kish pëlqyer Athina dhe a kisha bërë ndopak qejf nëpër taverna ku luhej buzuk, kërcehej e pihej një lloj vere popullore greke, që nuk e mbaj mend si quhej. Unë rrija serioz dhe, pse jo, i trazuar shpirtërisht, duke iu përgjigjur shkurt e prerë, pa ia zgjatur fjalën. Mendo, kisha hyrë në rol dhe s’po dija si ta luaja. Heshtja ishte gjëja më e mirë, ndërsa ajo i bënte reklamë shtëpisë së saj të kuqe, vajzave të bukura dhe higjienës së garantuar. Shpejt kuptova se ajo ishte padronia dhe gjithë sa fliste kish të bënte me detyrën e saj. Pastaj më pyeti për preferencat e mia, në se e doja brune a bionde, të hollë a të shëndoshë, për ndonjë pije që do të konsumoja, për kohën sa do të qëndroja e s’di çka tjetër. Mandej më zgjati një biletë me numrin e dhomës dhe çmimin që duhet të paguaja. Unë u ngrita në këmbë, por isha aq i hutuar, sa harrova të paguaja dhe u desht ajo të ma kujtonte. Atëherë dola në korridor. Një korridor i gjatë e i qetë, me dhomat që vinin njëra pas tjetrës, ku dallonin nga larg numrat e damkosur në derë. Numrin tim nuk e harroj. Ishte 7 dhe e ndesha nga fundi i korridorit. Mezi i përmbaja emocionet. Më vlonte dëshira, por më shumë një dreq droje që s’m’u nda për asnjë dekikë. S’dija a isha adoleshent a burrë apo të dyja së bashku, veç kuptoja se më kish sjellë aty pasioni, dëshira për ta provuar një pasion të panjohur, përderisa nuk kisha kurrfarë ndjenje të brendshme. E pra, më kupton s’kisha zemër, po një pasion të verbër, një nevojë fizike burri për të shfry me një femër të paparë kurrë me sy. E në ato çaste m’u kujtove ti, Andre, e të kam qortuar, për mos thanë që të kam sha vet me vete, që më kishe prek në sedër, drejt asaj që isha nis të kryeja. Por thellë-thellë fajin s’ma kishe ti, po e kisha vet. E ndërkaq, megjithëse shpirt trazuar, ndjehesha burrë, sepse isha ndez përbrenda. Sepse, sapo arrita para derës, s’e pata për gjë të shtyp butonin e ziles dhe veç kur dëgjoj një zë të butë që më erdh si nga larg. Atëherë hapa derën, u futa brenda dhe u gjenda në gjysmë terr. Vrejta në krye të dhomës një abazhur që lëshonte dritë të mekur dhe anash tij një krevat dopio, ku sipër qëndronte ndenjur ajo, me sy drejtuar nga unë. Dëgjova ca fjalë, që ajo i tha në gjuhën e vet, ndërsa unë afrohesha ngadalë. Mandej ajo zbriti nga krevati, u ngrit në këmbë dhe më hodhi duart në qafë. Unë e vëreja ngulshëm. Ishte një vajzë thuajse e re, trupgjatë, e hajthme, brune, me ca sy të ndezur si gaca, me një gjoks të lëshuar, kofshë të holla e lëkurë të zbehtë brana-brana, si ta kishin kafshuar apo goditur. Tek e pashë kësisoj, sikur më ra vrulli dhe qëndroja në këmbë, ndërsa ajo më hoqi këmishën e teshat e brendshme dhe filloi të më puthë gjoksin. Mandej unë e rroka fort dhe m’u bë sikur asaj i kërcitën kockat dhe ndjeva erën e një parfumi të rëndë. E ndërsa unë vështroja ngultas fytyrën e saj të tretur dhe të munduar, ajo u zhvesh vrulltas, i hodhi fluturimthi të brendshmet për tokë dhe u ngjesh pas meje. E përkëdhela butazi, kur ajo m’u spërdrodh si gjarpërushe e bëri ca lëvizje lajkatare, duke lëshuar afshe të thekshme. Për dreq, atë çast sepse më shkoi mendja se gjithë lëvizjet e saj qenë mekanike, që ajo me siguri i përsëriste nga një seancë seksi në tjetrën. Dëgjoja thirrjet e pasthirrmat që lëshonte e më dukeshin se nuk i dilnin nga shpirti, po qenë pjesë e riteve të saj profesionale. E, pra, ajo ishte brenda zanatit të vet dhe unë s’di pse u kapa prej tyre dhe sikur u shkreha. Dhe më beson, m’u shfaqën para syve ato tonat këtu në Shkodër tek i kam parë Rrugës së Madhe, duke u spërdredhë. Dhe kjo, që kisha përfund vetes, kështu më dukej. Nga ato që shesin mishin e bardhë dhe ç’nuk bëjnë për të kënaqur klientin. Atëherë më shpërthyen mendimet, thua se po bisedoja me ty. Ato mendime që flasin për drejtësi e ideale sociale, për qëndrime në mbrojtje të këtyre qenieve të dobëta e të nëpërkëmbura nga shoqëria. Ndjeja dhimbshëm dallimin mes asaj çka po ndodhte me mua në ato çaste dhe mendimeve që mbajnë në këmbë personalitetin tim. E pra, dhe unë, si shumëkush, kisha ardh te nji nga këto viktima, që, në vend t’i mbroja, në një farë mënyre, po i shfrytëzoja. Nuk di sa realist jam e sa të drejtë kam që arsyetoj kësisoj, por nuk dua të të mashtroj. Këto mendime më vunë poshtë sepse, në vend që të tregohesha burrë, ta vija nën vete ashtu siç lypet e ajo ta ndjente forcën time mashkullore, erdha e u lëshova dhe pasioni që më kish sjellë aty po fikej dalëngadalë. Kurrë njëherë në jetën time s’jam ndjerë aq keq sa në krahët e asaj femre të panjohur. Atëherë, ashtu si më erdhi, ia mora kokën në mes dy duarve, e shtrëngova fort pas gjoksit, pastaj e putha dhembshurisht në fytyrë, në sy, në ballë. Jo një herë, por disa herë dhe dikur e largova nga vetja, ndërsa ajo më vështronte e çmeritur dhe e çatrafilluar dhe pëshpëriste ca fjalë që unë s’ja merrja vesh.
Më në fund u ngrita e mora të vishem ngadalë, i menduar, me sytë nga ajo, i bindur se vështrimi im barte mirësi, ndjesë, dashuri njerëzore, që ajo e meritonte. Më ngushëllonte shpresa se gjithë ç’po ndodhte me mua, në gjysmë terrin e asaj dhome, nuk e kishin fyer e aq më tepër lënduar atë grua fatkeqe. Në pamundësi të merreshim vesh me fjalë, unë i flisja asaj me heshtjen time dhe ajo më duket se këtë e kuptoi. Sepse, para se të ndaheshim, ajo u ngrit në këmbë, m’i mori duart e m’i puthi, me sytë e saj të lagur. Pas këtij gjesti s’kisha pse ta zgjasja më, u shkëputa njerëzisht dhe dola nga dhoma.
Kjo ishte e gjithë historia, Andre, që mori shkas prej teje, por me thanë të vërtetën dhe unë thellë vetes, si çdo mashkull, e dëshiroja. Por ja që nuk funksionoi, jo se unë nuk isha burrë, por burri i vërtetë, siç e konceptojmë unë e ti, s’ka pse e provon me viktimat e shoqërisë.
Ky kish qenë rrëfimi i Milloshit, që Andrea ma ritregoi me hollësi e nostalgji të thellë, si një kujtim të shtrenjtë që ruante nga miku i tij i paharruar. Madje, do të më thoshte se kjo ngjarje e kish nxitur dhe i kish shërbyer për të shkruar më pas tregimin “Historia e njenës nga ato...”, ku trajtonte, siç e cilësonte autori, fatin e “kurvave, prostitutave, grave publike, grave problematike”, një temë kjo tabu në letërsinë shqipe deri atëherë.


Milosao