[Dilaver]

Sabri Hamiti: Dy muaj pas - Rugova i trashëguar Ibrahim Rugova duhet me zemër e me mendje, ashtu si duhet organizata e tij LDK, ashtu si duhet Kosova. Ky njeri prijës, kjo organizatë dhe ky vend përbëjnë trinomin e lirisë, të demokracisë e të pavarësisë sonë.
Po e them në të tashmen, se më vjen vështirë të flas në të kaluarën për mikun e prijësin Ibrahim Rugova.
Rugovën e njoha dhe u bëmë miq gati para katër deceniesh. I kishte flokët e gjatë e kaçurrel, që i binin mbi ballë; ishte poet e kritik letrar. Krijuam miqësi krijuese, saqë edhe shkruam libra bashkë. Këtë ndjenjë pajtimi e kuptojnë vetëm krijuesit, që mund të krijojnë një qerthull, madje një shkollë.
Para rreth dy deceniesh Rugova e la në plan të dytë meditimin krijues për t’u bërë në rend të parë veprues politik. Dhe prapë duhej të ishim bashkë. Rugova si prijës politik i Kosovës, më vonë edhe President i saj, u bë promotori i lirisë dhe i pavarësisë së saj. U bë Presidenti i gjithë neve dhe unë për vete e kisha edhe mik edhe Kryetar.
Ai mbërriti, më fort se çdokush tjetër, që t’i dëshmojë botës se Kosova është Evropë gjeografikisht, historikisht e kulturalisht, dhe do të bëhet Evropë edhe politikisht, duke u integruar.
“Një Kosovë e pavarur, demokratike, e integruar në Bashkimin Evropian e në NATO, në miqësi të përhershme me SHBA-të, do ta qetësonte këtë pjesë të Evropës e të botës”.
Kjo formulë, është një program politik e nacional i Ibrahim Rugovës dhe i Kosovës. Se ai ishte stilist, por fliste pak, për të punuar shumë.
Ibrahim Rugova u pohua, u kontestua dhe u ripohua fuqishëm për të gjallë të tij, duke mbijetuar dy decenie dramatike politike të vendit tonë. Rrallë ka personalitet që i mbijeton këto faza për së gjalli.
Nuk kam qenë parashikues, por vrojtues i fenomenit, kur e kam quajtur Kryetar Historik të Kosovës, me çka tashmë pajtohen të gjithë.
Tani, cila është trashëgimia e Ibrahim Rugovës në LDK e në Kosovë?
Toleranca, e jo egoizmi i çfarëdo lloji. Durimi e jo sedra jonë e hollë tradicionale. Trimëria e jo azginia, sepse e para e ka përcaktuese urtinë (mendjen), kurse e dyta shpërthimin e pamatur.
Ibrahim Rugova ishte tolerant, i durueshëm, trim i urtë. Ai e kishte mirësinë e Naimit dhe revoltën e furinë e Fishtës, ndoshta të dyjat të gjetura bashkë me herët te Pjetër Bogdani, me të cilin është identifikuar në jetë e në vepër.
Prandaj, është shpifje e madhe t’i mveshet atij e thëna që: të paditurit janë më besnikë, kurse të diturit janë më lojatarë. Ai e çmonte punën dhe konkurrencën që sjell vlerën, e jo llafologjinë e mediokritetin. Është punë tjetër që, duke kërkuar bashkëpunim me të gjithë, kërkonte të zbulonte e të ngjallte më të mirën te secili njeri, sepse në udhën për fitore të përbashkët nuk kishte njeri për të humbur.
Trashëgimia e Rugovës është një LDK e fortë, promotore dhe ndërtuese e Kosovës së pavarur, sovrane, demokratike. Kështu e tha ai, si prijës e si misionar i lirisë së vendit të tij. Në figurën e tij ishte dhe është vullneti i popullit, i cili nuk mundet asnjëherë.