[Psikologu]

Libri „ Rrefimet e femrave të dhunuara gjatë luftës në Kosov”

Autorja : Luljeta Selimi


Redaktor Jusuf Iberdemaj

Recenzent: Azem Hajdari dhe Azem Zogaj

Lektore : Myrvete Morina



Në vend të parathënjës;

Pse u detyrova që t’i botoj rrëfimet e femrave të dhunuara?
Njëra nga arsyet kryesore është se e vërteta mbi këtë kapitull mbase më të
dhëmbshmin dhe më të ndjeshmin në tërë periudhën e luftës së fundit në
Kosovë, po mbetet nën hije dhe se kjo e vërtetë duhet të plasohet në opinion
sado e dhimbshme dhe e rëndë të jetë ajo. Zaten e vërteta gjithmonë është e
dhimbshme dhe e rëndë, e posaçëisht kur flitet për plagën më të madhe të çdo
lufte, për dhunimet. Dhunimet ndodhin në çdo luftë dhe çdokund konsiderohen
si krimi më i rëndë i saj. Edhe në te tri luftërat e fundit që ndodhen ne
rajon, barbarët serbë ushtruan dhunime të papara, në Kroaci, Bosnje dhe së
fundi edhe në Kosovë.Pra edhe në Kosovë përveq vrasjeve, dëbimeve, djegieve,
rrënimeve,plackitjeve,kidnapimeve e burgosjeve ata bënë edhe dhunime. Dhunimet janë të rënda për çdo popull në botë e posaçerisht për
popullin tonë sepse morali është pjesa më e ndieshme e qenjes së tij. Gjatë
punës sime në teren kamë parë nga afër se sa të renda janë përjetimet e të
dhunuarave, sa e rëndë është kjo për familjet e tyre, për rrethin dhe për
çdo shqiptar.
Njerëzit në Kosovë, nga më të rendomtët e deri tek pushtetarët e saj, iu
shmangen dhe bishtërojnë bisedave rreth dhunimeve! Unë i kuptoj kosovarët
pse nuk flasin, nuk shkruajnë dhe nuk bëjnë gati asgjë për ti zbuluar
dhunimet! Por nuk i kuptoj ndërkombëtarët që veprojnë ne Kosovë dhe e di se
marrin donacione te majme për këtë punë dhe nuk bëjnë asgjë as për ti
zbuluar dhunuesit e as për ti ndihmuar femrat e dhunuara.
Arsyeja tjetër që me shtyri ta botoj këtë libër me rrefime tronditëse të
disa femrave të dhunuara është sjellja e palejueshme e ayre që janë të
thirrur të bëjnë diçka në këtë drejtim! Ata sillen sikur këtu nuk kanë
ndodhur as luftë, as vrasje, as djegie e plackitje as dhunime, as asgjë
prej gjëjë. Ose edhe më keq, sillen sikur dhunimet kanë ndodhur diku
tjeter, e jo këtu, para syve tanë dhe të botës!!!
Sot në Kosovë ka femra te cilat pas përjetimit të dhunimit ndodhën në
gjendje shumë të vështirë psiko-fizike dhe materjale! Këto femra kanë nevojë
për përkrahje, qoftë morale dhe materjale. Ato duan trajtim të vazhdueshëm
dhe përkujdesje mjekësore. Askush nuk bën asgjë për To. Asgjë për këto femra
nuk ndërmerr as Tribunali i Hagës punën e të cilit në Prishtinë “e kryen”
hetuesja ndërkombëtare e cila ka vetëm një detyrë: ti zbuloi dhunimet që
kanë ndodhur në Kosovë gjatë luftës.
Ajo që kosovarët do te duhej ta dinin është se në Hagë kanë dëshmuar dhe do
të dëshmojnë edhe shumë boshnjake të tjera të dhunuara gjatë luftës në
Bosnjë. Një gjë të tillë do të duhej bërë të mundur edhe femrave kosovare.
Atyre pra duhet dhënë rasti që para Tribunalit të Hagës t`i denoncojnë
kriminelët serbë. E di dhe i kuptoj femrat që e kanë të vështirë ta bëjnë
këtë, por një gjë duhet ta kenë të qartë: se krimi nuk mund dhe nuk duhet të
fshehet sepse ato do të detyrohen një ditë që vetë ta thonë të vërtetën,
sepse kjo nuk mund të mbahet e fshehur përgjithmonë. Është në të mirën dhe
interesin e tyre dhe prandaj ato duhet të rrëfehën sepse vetëm në atë mënyrë
mund ta nxjerrin helmin që mbajnë në shpirt.Për ato plagë që i bartin më
vete, të dhunuarat, duhet që, në radhë të parë, vetvetiu të përpiqën të
gjejnë sherim sepse gjendja e tyre shëndetësore dhe shpirtërore mund të
mbetet me pasoja aq më pare kur dihet se atyre u mungon edhe perkujdesja më
elementare profesionale dhe institucionale! Dhe vërtetë; si do sherohet një
14 vjeçare e dhunuar dhe ta dojë sërish jetën?
Si të pajtohet me fatin një e re të cilën e ka braktisur i fejuari vetëm pse
e dhunuan barbarët serbë? Si do të pajtohet me fatin e hidhur një nënë e re
e cila pas përjetimit të dhunimit ka dështuar së linduri dhe nuk do të mund
të lind kurrë më fëmijë? Si do të sherohet nëna e cila nuk mund të këthehet
tek fëmijët e sajë sepse barbarët e dhunuan në sytë e tyre dhe të anëtarëve
të tjerë të familjes? Si mund t’i harrojnë të gjitha këto femrat e dhunuara
pa ndihmën e gjithmbarshme të shoqërisë kosovare? Si, si…???
Ndoshta kurrë nuk do t’i botoja këto rrëfime sikur të mos më thoshte një e
dhunuar në një mëngjes se ato përveq së janë të dhunura janë edhe të
braktisura dhe të fyera. Kur unë u përpoqa ta ngushëlloj, ajo më
pëshpëriti:” ne që jemi dhunuar dhe sot vuajmë jemi morali dhe pamorali i të
gjithë kosovarëve! Edhe kur jemi në mesin e të gjallëve, ne, sërish
ndjehemi te vdekura! Edhe kur ecim rrugës, e ndjejmë peshën e dhunimit, e
shofim atë në sytë e njerëzve, të cilët, ndoshta, kurrë nuk do të mund ta
imagjinojnë së çfarë kemi perjetuar. Ne jemi plaga e çdo njeriu , vuajtja
dhe mungesa e çdo fëmiu. Edhe kur njerëzit qeshin, pa kujtuar fare së ne
ekzistojmë, ne mendojmë së ata qeshin dhe tallën me tragjedinë tonë. Edhe
kur lotojnë, shajnë e pështyjnë edhe atëherë ne jemi pjesa më e dhëmbëshme
dhe më tragjike… Ne sot jemi të braktisura, dhe pesha e çdo gjëje që po
ndërtohet në Kosovë rëndon mbi ne! Ne jemi gjaku, pluhuri dhe pështyma e
djeshme e sotme dhe e nesërme e Kosovës andaj dikush duhet ta ngre zërin për
ne. Po ta them, ngase ti mund ta bësh këtë, sepse ti cdo ditë mjekon plagët
tona. Dhëmbja jonë do të ishte akoma më e madhe po ta bëntë dikush për
tallje apo përfitime…”me tha duke dashur që plagët e saja dhe të të tjerave të jenë ndërgjegjësim për ne të gjithë. Duhet ta dimë të gjithë se liria e ka çmimin e lartë dhe se nje hise të madhe të atij çmimi e kanë paguar edhe viktimat e dhunimit.
Ata që sot shkelin mbi varret e tyre (sepse shumë nga të dhunuarat mëpastaj
edhe janë vrarë e masakruar ) ,ata që sot shkelin mbi plagët, dhembjet,
lotët dhe tragjedinë e këtyre femrave, duhet ta dinë mirë se ato janë
pasqyra dhe fytyra e vërtetë e kosovarëve, duhet ta dinë se shkelin mbi
pjesën më të dhëmbëshme të lirisë së Kosovës. Turpi iu mbetet vetëm atyre që
e shkelin dhe përbuzin viktimat e kësaj tragjedie të hidhur. Le të kujtojnë
vetëm njëherë se si do t`iu dukej sikur kjo t`iu kishte ndodhur atyre më të
dashurave, nënave, motrave, grave apo vajzave të tyre të cilat i duan më
shumë se sytë e ballit! Duhet ta dimë të gjithë së ato kërkojnë ndihmë,
përkrahje dhe trajtim të përditshëm mjekësor, profesional dhe
institucional.
Le të jetë ky libër vetëm një përpjekje modeste për të zgjuar interesimin
dhe përkushtimin më të madh jo vetëm në zbardhjën e të gjitha rasteve të
dhunimit por edhe në trajtimin adekuat të viktimave. Mbase do ndeshëm në
thumb të kritikave të llojeve e natyrave të ndryshme por konsideroj së e
vërteta sado e hidhur të jetë duhet të dalë në dritë në mënyrë që të mos
harrohet as përseritet kurrë më.
E bashkëndjejë dhembjën me të gjitha ato motra të mia nëse sadopak ua kamë
lënduar shpirtin duke ua rikujtuar sërish të kaluarën e hidhur për çka
paraprakisht iu kërkoi falje dhe mirkuptim.


Autorja L Selimi