[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi....

Nganjëherë i emërtonin kafshët me emrin e statujave. E bënin këtë për t’u afruar tek të vdekurit dhe për t’i kënaqur ata. Kështu i quanin ato kafshë të shenjta dhe as nuk i thernin, as nuk i godisnin dhe as nuk u bënin keq. Kafshët ishin të lira: kullosnin ku të donin dhe shkonin ku të donin. Në raste të tjera, ata i thernin kafshët mbi statujat e atyre njerëzve të mirë, do me thënë mbi varret e tyre ose në vendet e caktuara për ta. Në raste të tjera i thernin kafshët në çfarëdo vendi tjetër, por kur i thernin ato, përmendnin emrat e evlijave a njerëzve të mirë në vend të emrit të Allahut të Madhëruar. Idhujtarët festonin për këta “evlija” e “njerëz të mirë” një ose dy herë çdo vit. Ata shkonin te varret a vendet e caktuara për ta nga çdo anë. Grumbulloheshin atje në ditë të caktuara dhe organizonin festa; bekoheshin duke prekur gurët, rrotulloheshin qark tyre, thernin kurban për ta etj. Festat kishin një kohë të caktuar. Në to vinin të afërmit e të largëtit. Vinin njerëz me pozitë e pa pozitë dhe secili paraqiste premtimin e tij, që të plotësonte kërkesat e tij. Kështu vepronin idhujtarët me këta “evlija” e “njerëz të mirë”, që të afroheshin tek ata dhe që t’i kënaqnin ata, për t’i bërë ata ndërmjetës midis tyre dhe Allahut. Idhujtarët besonin se nëpërmjet këtyre “evlijave” e “njerëzve të mirë”, ata do të afroheshin tek Allahu dhe nëpërmjet tyre Allahu do t’i përkrahte ata. Idhujtarët u luteshin evlijave të vdekur, që t’u plotësonin nevojat dhe t’u largonin vështirësitë. Ata besonin se të vdekurit i dëgjonin fjalët e tyre dhe u përgjigjeshin kërkesave të të gjallëve, duke ua plotësuar kërkesat dhe duke ua larguar vështirësitë: vetë idhujt ose me ndërmjetësimin e idhujve tek Allahu. Me këto veprime, idhujtarët i vinin shok Allahut (bënin shirk). Ata morën për zot idhujt në vend të Allahut. Ata i konsideruan idhujt ortakë të Allahut. Zotat e idhujtarëve ishin evlijatë, të ashtuquajturit njerëz të mirë e të tjerë si ata. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ftoi që për Zot të njihej vetëm Allahu dhe e hodhi poshtë gjithçka, që idhujtarët e merrnin për zot përveç Allahut, idhujtarëve u erdhi rëndë. Ata e bënë të madhe çështjen, e mohuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe thanë: “Cështja nuk është ashtu siç thuhet.” Dhe: “A mendon ai t’i bëjë zotat një Zot? Vërtet, kjo është gjë shumë e çuditshme. Paria, nga mesi i tyre filluan t’i thonë njëri-tjetrit: vazhdoni dhe duroni për hir të zotave tuaj, sepse nuk ka dyshim se kjo është një gjë e kurdisur. Ne nuk e kemi dëgjuar diçka të tillë në njerëzit e fundit (para nesh), kjo nuk është gjë tjetër, përveçse një trillim.” (38:5-7) Thirrja për në Islam përparoi. Idhujtarët vendosën që ta mbronin idhujtarinë e tyre, të hynin në diskutim e polemikë të hapur me myslimanët, që ta ndalonin thirrjen për tek Allahu dhe ta asgjësonin ndikimin e saj (te myslimanët). Atyre iu dha argument i qartë në çdo pikëpamje. Myslimanët u thanë atyre: “Nga e dini ju se Allahu u ka dhënë robve të Vet të afërm aftësi veprimi në Gjithësi dhe se ata kanë mundësi sipas mendimit tuaj që t’i plotësojnë kërkesat dhe t’ua largojnë vështirësitë? A e dini ju të fshehtën (të panjohurën në gjithësi)? A e keni gjetur atë që thoni në ndonjë libër të trashëguar nga profetët e mëparshëm ose nga dijetarët?” Për këtë Allahu ka thënë: “A mos janë fshehtësitë tek ata dhe ata i shkruajnë?” (52:41) (68:47) Dhe: “Nëse thoni të vërtetën, më sillni ndonjë libër përpara këtij ose ndonjë gjurmë të mbetur prej diturisë.” (46:4) Dhe: “Thuaj: “A mos keni ndonjë dije, që ta nxirrni atë para nesh? Ju, vërtet mbështeteni vetëm në hamendje; ju vërtet, vetëm gënjeni.” (6:148) Ishte e natyrshme që idhujtarët të pranonin se nuk e dinin të fshehtën e Allahut dhe as e kishin gjetur atë të shkruar në ndonjë nga librat e profetëve dhe as e kishin marrë një gjë të tillë nga dijetarët. Prandaj thanë: “Jo, ne ndjekim atë, që gjetëm te prindërit tanë.” (31:21) Dhe: “Ne i gjetëm të parët tanë në këtë fe (pagane) dhe ne gjurmët e tyre do të ndjekim.”(43:22) Në këtë përgjigje del qartë si paaftësia ashtu edhe padija e idhujtarëve, prandaj atyre u thuhet: “Allahu e di dhe ju nuk e dini.” Prandaj dëgjoni prej Allahut të Madhëruar se çfarë thotë e çfarë tregon për të vërtetën e atyre që ju i adhuroni: “S’ka dyshim se ata që po i adhuroni ju, përveç Allahut, janë rob si ju.” (7:194), do me thënë, ata nuk kanë mundësi të bëjnë asgjë nga gjërat që i përkasin vetëm Allahut, ashtu siç nuk keni mundësi edhe ju, pra, ju dhe ata jeni njësoj: të paaftë dhe të pafuqishëm. Për këtë arsye Allahu i ka sfiduar idhujtarët: “Thërrisni, pra ata e le t’ju përgjigjen juve, nëse thoni të vërtetën.” (7:194) “E ata që ju i luteni në vend të Tij, nuk kanë as fuqinë më të vogël.” (35:13)

vazhdon...