[panta_rhei]

Pak për traditat

Jam adhurues pa rezerva i traditave të popullit dhe të vendit tim.
Arsyet janë të shumta.
E para: sepse tradita na shquan nga popujt e tjerë.
Të dytën dhe të tretën i harrova, po nejse mjafton e para.

Pra jam adhurues i traditave të popullit tim që na shquajnë nga fqinjët, vendet e popujt e tjerë , të cilët, patjetër, janë të poshtër edhe barbarë.

Tradita e vendit tim e do që kur bëhet dikush ministër të shkojnë gjithë populli në ministrinë përkatëse për përhajër.
E deshte, s’e deshte; e konsideron të mençëm a budallë; e konsideron të ndershëm ose jo - për perhajer duhet me shku edhe me uru.
Nëse don që ta kesh nesër derën çelë për ndonjë favor personal ose të ndonjë miku ose të ndonjë miku të mikut -ashtu siç e don tradita e vendit.
Nëse qëllon të jesh i afërmi i ministrit, shtrihesh në kolltuk të butë edhe bën muhabet, duke pirë kafe e duhan (se punët e Ministrisë andej kryhen vetë…), kurse nëse qëllon të jesh vetëm “ndonjëri nga turma”, kënaqesh me një cigare e me një shkëmbim të buzëqeshjes së ëmbël si hallva me kadaifin bashkë.
Fundi i fundit, mor zotni, ti nuk ke shku për cigare, po që ta dijë Ministri se je në këtë jetë, se ia bëre përhaj'r, se i thae “Zoti Ministër” edhe atë për dore, kaq mjafton.

Në anën tjetër tradita e don që vendi të ketë buxhet - qoftë edhe nëse kaca s’e ka asnjë cent.

Dhe tradita s’ka si të shkelet!

Gjithmonë tradita e do që në buxhet të jenë shkruar krejt shpenzimet për një vit.
Po për fat të keq, viti është i gjatë fort, edhe durimi ynë i shkurtë, fort.
Pra, ministri, nëse është ministër me bole, e jo frikacak i ndershëm, lypset t'i bëjë dy gjëra:

1. t’i marrë krejt fondet e një viti qysh në muajin e parë;
2. t’i harxhojë sapo t'i merr.

Këtë e lejon tradita edhe tradita nuk shkelet.

S’prish punë hiç a mbeten 11 muajt e tjerë pa fonde. Qëllimi i buxhetit dhe i qeverisjes u arrit, siç e don tradita kombëtare.

Pikat e mësipërme duhen të zbatohen aq më fort dhe më shepjtë sepse mund të bjerë a të rrëzohet qeveria, dhe, kuptohet, një qeveri që ikë nuk duhet t’i lërë qeverisë që vjen asnjë cent në kacë.

Tradita e do që zbrazur e mora, zbrazur e lashë.

- edhe çka mola nga populli, harxhova! Fund i fundit, mor zotni, vetë i mblodha vetë i harxhova!

Pra nëse një qeveri i han fondet e një viti për një muaj a dy, tradita e don që qeverija tjetër të krijojë fonde të tjera gjithmonë për një vit e t’i merr që në fillim në xhep ose në arkat ministrore-private për t’i shpenzuar brenda një muaji.
Kur brenda një viti kemi katër a pesë qeveri, kjo do të thotë katër a pesë lumturi e kënaqësi buxhetore!

Kuptohet se shtesat edhe bartjet e fondeve janë bashkë!

S’ka lumturi më të madhe se atëhere kur ndërrohen qeveritë!

Pasurohen kaq shumë njerëz - vetë edhe miqtë - zgjidhen kaq shumë halle, zbrazet kaca e madhe edhe mbushen kacat e vogla.

Sepse tradita e don që kur vjen një ministër i ri të fillojë me favore dhe kur ik ta mbyllë veprimtarinë plot favore. Veçanërisht kur ik duhet të jetë dorë-hapur “për këmbë të mbarë” e më fort që ministri -pasardhës ta trashëgojë kacën të zbrazët.

Kështu e don tradita edhe tradita nuk duhet të shkilet!

Sepse, e para: tradita na shquan nga vendet e popujt e tjerë, që janë patjetër barbarë edhe të poshtër dhe sepse, e dyta, e treta…

Ishalla kemi për çdo muaj një qeveri, që kësisoj kombi të jetë i lumtur për çdo muaj.

Ishalla…

Ishalla…