[4peace]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Apologji nuk do të thotë pendesë. Bile më së largu i rrin kësaj fjale.

(Fjalën e lashtë greke, apologji, e kanë përvetësuar edhe të gjitha gjuhët e tjera të forta të botës... e gjen edhe në anglishte, apologize).

Në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë, shteti i Kosovës dhe miqtë, e kanë bërë Apologjinë e pavarësisë së Kosovës. Në kuptimin klasik të fjalës apologji.
Pra, nuk është kërkimfalje, as pendesë. Është një lloj mbrojtjeje, arsyetimi, argumentimi, skjarimi... Me apologji tregohet pse është dashtë me ndodhë diçka, edhe pse nuk ka pasë mundsi me ndodhë ndryshe. Është një lloj avokature ndaj një kauze a çështjeje.
Kujto "Apologjia e Sokratit" para gjyqit... sokrati nuk pendohet as nuk kërkon falje, pas fjalimit të vet, pra apologjisë së vet, ai si burrat e merr kupën me helm edhe e pi. Pranon pasojat.

Serbia nuk ka bërë apologji ndaj boshnjakëve. Thjeshtë "mbase s'kemi mujtë me ju mbytë krejtve, po ju kërkojmë falje tash për hir të integrimeve në BE".

Apologjia e Serbisë për Srebrenicën

<!-- function popitup(url) { newwindow=window.open(url,'name','height=600,width =800,scrollbars=yes'); if (window.focus) {newwindow.focus()} return false; } // -->
E enjte 8 Prill 2010 13:39
Autor: Erhan Türbedar

Vendimi i Kuvendit të Serbisë për të dënuar dhe kërkuar falje për vrasjen e 8 mijë boshnjakëve në Srebrenicë në korrik të vitit 1995 pati një jehonë të gjerë. Shumica e politikanëve dhe organizatave joqeveritare serbe vendimin në fjalë e cilësuan si një hap të rëndësishëm të Serbisë në drejtim të ballafaqimit me të kaluarën. Ndërkaq serbët e Bosnjës kanë dalë kundër vendimit të Parlamentit të Serbisë për Srebrenicën, kurse boshnjakët në përgjithësi thonë se ky vendim për ta nuk ka ndonjë domethënie të madhe, për arsyen se ato që ndodhën në Srebrenicë nuk janë cilësuar si gjenocid.
Zhvillimi kryesor që përgatiti terrenin për marrjen e një vendimi të tillë në Parlamentin e Serbisë për Srebrenicën ndodhi në vitin 2007. Nëse duhet të rikujtojmë, Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë, GJND, më 26 shkurt 2007 miratoi një vendim prej 170 faqesh bazuar në akuzën për gjenocid që Bosnja-Hercegovina kishte ngritur ndaj Serbisë për ngjarjet e viteve 1992-1995.
Shkurtimisht në këtë vendim thuhet se gjenocidi ndodhi vetëm në komunën e Srebrenicës dhe përgjegjës për këtë vepër është ushtria e serbëve të Bosnjës. Kurse masakrat që janë bërë jashtë Srebrenicës nuk mund të cilësohen si gjenocid me arsyetimin se nuk ka fakte të mjaftueshme.
Kur është fjala për Serbinë, në vendim thuhet se Serbia nuk iu përmbajt detyrimit për të penguar autorët e gjenocidit dhe akuzohet për mosarrestimin dhe dorëzimin e këtyre personave në Gjykatën Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë në Hagë. Këto shprehje në lidhje me Serbinë krijuan tek Beogradi detyrimin për të kërkuar falje ndaj Bosnjë-Hercegovinës.
Përse Serbia e përmbushi pas 3 vjetësh këtë detyrim për të kërkuar falje, i cili ishte bërë i qartë që në shkurt të vitit 2007?
Perëndimorët për një kohë të gjatë vazhdojnë ti bëjnë presion Serbisë për të kapur Ratko Mlladiçin, njërin prej përgjegjësve kryesorë të gjenocidit të Srebrenicës. Arrestimi i Ratko Mlladiçit është edhe një parakusht për fillimin e procesit të bisedimeve për anëtarësimin e Serbisë në Bashkimin Evropian.
Në anën tjetër Brukseli dhe Uashingtoni hedhjen e një hapi të tillë nga Serbia e prisnin prej kohësh. Për këtë arsye shumë analistë me të drejtë besojnë që Serbia vendimin për Srebrenicën e ka miratuar në Parlament me qëllim për të përmirësuar imazhin e saj në sy të Brukselit.
Përveç kësaj, kohezioni në lidhje me vendimin e Parlamentit të Serbisë për Srebrenicën të shtyn të mendosh se prapavija e këtij vendimi ka të bëjë me Kosovën. Siç dihet Serbia në kuadër të luftës së saj për Kosovën, shpalljen e pavarësisë së Kosovës e ka paditur në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë. Për këtë arsye Gjykata brenda vitit 2010 do të japë opinionin e saj ligjor në lidhje me përputhshmërinë e shpalljes së pavarësisë së Kosovës me drejtësinë ndërkombëtare. Në rast se Gjykata vendos në favor të Serbisë, Beogradi mendon se do të krijohet një atmosferë e përshtatshme për të rinegociuar statusin e Kosovës.
Kështu Beogradi në njërën anë për shkak të Kosovës i kushtonte rëndësi opinionit juridik që do të shpallë Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë, në anë tjetër injoronte vendimin që e njëjta gjykatë kishte marrë në vitin 2007 në disfavor të Serbisë. Ja pra, Beogradi u detyrua të marrë vendimin në fjalë në lidhje me Srebrenicën me qëllim për ti dhënë opinionit ligjor që do të publikojë Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë në lidhje me Kosovën një domethënie më të madhe në prani të bashkësisë ndërkombëtare.
Mos përfshirja e fjalës “gjenocid” në vendimin që pranoi Parlamenti i Serbisë për Srebrenicën, tregon se forcat demokratike në Serbi nuk janë aq të forta. Debatet në Parlamentin e Serbisë në lidhje me miratimin e vendimit për Srebrenicën, treguan edhe njëherë që gati gjysma e forcave politike në këtë vend vazhdojnë të jetojnë me mentalitetin e atyre që udhëhiqnin Beogradin në vitet 90-të. Miratimi në parlament i një vendimi që nuk përmban fjalën “gjenocid” për shkak të ekzistencës së këtij mentaliteti që e çoi Serbinë nga lufta në luftë, ishte maksimumi që mund të bënte qeveria e Serbisë.
Por megjithëkëtë politikëbërësit në Beograd gjatë përgatitjes së vendimit për Srebrenicën nuk duhej të vepronin të udhëhequr nga instinkti për të korrur përfitime në arenën ndërkombëtare. Punimet mbi vendimin e Srebrenicës duhej të bëheshin me vetëdijen për të siguruar ballafaqimin e serbëve me gabimet e së kaluarës dhe për të dobësuar ata që refuzojnë se krimet në rajon janë kryer “për hir të serbizmit”. Sepse përderisa populli serb nuk ballafaqohet me të kaluarën e tij, nëpër rrugët e Beogradit do të vazhdojë shitja e afisheve, kupave dhe zbukurimeve të ndryshme me fotografi të Radovan Karaxhiçit dhe Ratko Mlladiçit.

Ja teksti origjinal, e mos ma le fajin mua

***