[jadore]

OSHO PËR QESHJEN
Kjo është konsideruar vlerë. Kjo është e rëndësishme. Gjëja e parë për të kuptuar është se me përjashtim të njeriut, nuk ka kafshë që është e aftë për të qeshur. Kështu që qeshja tregon një pikë shumë të lartë në evolucionin e jetës. Nëse ju shkoni jashtë në rrugë dhe e shihni një buall duke qeshur, ju do të jeni të frikësuar për vdekje. Dhe nëse ju raportoni, atëherë askush nuk do t’ju besoj se kjo mund të ndodhë. Kjo është e pamundur. Pse kafshët nuk mund të qeshin? Pse drunjët nuk mund të qeshin?
Ka një shkak shumë të thellë për të qeshur. Vetëm ajo kafshë e cila mund të mërzitet ajo mund të qesh. Kafshët dhe pemët nuk mund të mërziten. Mërzia dhe qeshja janë dualitete polare, ato janë të kundërta polare. Ata shkojnë së bashku. Dhe njeriu është kafshë e vetme që është e mërzitur. Mërzia është simbol i njerëzimit. Shikoni qentë dhe macet,ata kurrë nuk janë të mërzitur. Njeriu duket të jetë thellë në mërzi. Pse nuk janë kafshë të tjera të mërzitura? Pse vetëm njeriu vuan nga mërzia?
“Sa më e lartë që është inteligjenca, mërzitja është më e madhe. Inteligjenca e ulët nuk mërzitet aq shumë. Kjo është arsyeja pse primitivët janë më të lumtur. Ju do të gjeni njerëz në shoqëritë primitive që janë më të lumtur se ata të civilizuar. Bertrant Rasel u bë xheloz kur për të parën herë, ai erdhi në kontakt me disa fise primitive. Ai filloi të ndjehet xheloz. Aborgjinët ishin aq të lumtur, ata nuk ishin të mërzitur fare. Jeta ishte një bekim për ta. Ata ishin të varfër,të uritur, pothuajse lakuriq. Në çdo mënyrë, ata nuk kishin asgjë.
Por ata nuk ishin të mërzitur me jetën. Në Bombei, në Nju Jork, në Londër, çdokush është i mërzitur. Sa më i lartë niveli i inteligjencës dhe qytetrimit, aq më e madhe mërzia. Në këtë mënyrë fshehtësia mund të kuptohet. Sa më shumë që mendoni, aq më shumë do të jeni të mërzitur, sepse përmes të menduarit ju mund të krahasoni kohën si e kaluara, e ardhmja dhe e tashmja. Përmes të menduarit ju mund të shpresoni. Përmes të menduarit ju mund të kërkoni për kuptimin e të gjithave. Dhe në momentin kur një person pyet: “Çfarë kuptimi ka kjo?” Mërzitje hyn, sepse nuk ka kuptim në çdo gjë, me të vërtetë.
Nëse kërkoni pyetjen, “Çfarë kuptimi ka kjo?” Ju do të ndiheni të pakuptimtë. Dhe kur e pakuptimta ndjehet, një mërzitje do të jetë. Kafshët nuk janë të mërzitur. Pemë nuk janë të mërzitur. Gurët nuk janë të mërzitur. Ata nuk pyesin se çfarë është kuptimi dhe qëllimi i jetës. Ata kurrë nuk pyesin, kështu që ata kurrë nuk mendojnë se është e pakuptimtë. Ashtu siç është, ata e pranojnë atë. Jeta si e till, ajo është pranuar. Nuk ka asnjë mërzi. Njeriu ndjehet i mërzitur. Dhe qeshja është kundërhelm. Ju nuk mund të jetoni pa qeshur, sepse ju mund të mohoni mërzin tuaj me anë të qeshjes.
Ju nuk mund të gjeni një shaka të vetëm në shoqëritë primitive. Ata nuk kanë ndonjë shaka. Hebrenjtë kanë numrin më të madh të shakave. Dhe ata janë njerëzit më të mërzitur në tokë. Ata duhet të jetë i mërzitur, sepse ata fitojnë më së shumëti çmime nobel se çdo komunitet tjetër. Gjatë tërë shekullit të kaluar, të gjithë emrat e mëdhenj janë pothuajse të gjithë hebrenjë – Frojd, Ajnshtajn, Marks. Dhe të kërkoni në listën e fitues të çmimit Nobel. Pothuajse gjysma e fituesve të çmimit Nobel janë hebrenjë. Ata kanë numrin më të madh të shakave.
Dhe kjo mund të jetë arsyeja pse në të gjithë botën hebrenjtë janë të urryer. Gjithkush ndihet xheloz ndaj tyre. Kudo që ato mund të jenë, ata gjithmonë do të fitojnë çdo lloj të konkurrencës. Gjithkush ndihet xheloz ndaj tyre. E gjithë bota është e bashkuar kundër tyre. Ndihet urrejtja e plotë kundër tyre. Kur ju nuk mund t’i konkurroni dikujtë, urrejtja bëhet rezultat. Hebrenjtë duhet të ndihen shumë të mërzitur. Pra, ata duhet të krijojnë shaka. Shakatë janë kundërhelm për mërzitje.
Qeshja është e domosdoshme që ju të ekzistoni. Përndryshe, ju do të bëni vetëvrasje. Tash përpiquni ta kuptoni mekanizmin e qeshjes dhe se si ajo ngjanë. Nëse e rrëfej një shaka, pse po qeshni? Çfarë ju bën të qeshni? Cili është mekanizmi i brendshëm? Nëse unë e them një shaka pritja është krijuar. Ju filloni të shpresoni. Mendja juaj fillon të kërkojë se çfarë përfundimi do të jetë. Dhe ju nuk mund të konceptoni mbarimin.
Qeshja lëvizë në dy dimansione. Së pari ajo do të shkojë në një dimension logjik. Ju mund të konceptoni atë. Në qoftë se shakaja shkon logjikisht deri në fund, ajo do të pushojë të jetë një shaka, nuk do të ketë të qeshura. Kështu papritmas shakaja merr një kthesë dhe bëhet në mënyrë të palogjikshme se ju nuk mund ta krijoni atë. Dhe kur shakaja merr një kthesë dhe si rezultat bëhet e palogjikshme, pastaj pritja, tensioni që u krijua në ju, papritmas shpërthen. Ju relaksoheni. Qeshja del jasht.
Qeshja është relaksim. Por së pari nevoitet tensionimi. Një tregim krijon pritje, pasiguri, tensionim. Ju filloni të ndjeni kulminacionin. Tash kulminacioni do të vijë. Diçka do të ndodhë. Kurrizi juaj është i drejtë si i një Jogi. Ju më nuk keni mendime në mendjen tuaj. Dhe e tërë qenia është vetëm pritje. E gjithë energjia është duke lëvizur drejt konkludimit. Papritmas diçka ndodh për të cilën mendja nuk mund të mendojë. Diçka absurde ndodh - diçka e palogjikshme, irracionale.
Dhe përfundimi ishte i tillë sa ishte e pamundur logjikishtë të mendohej për atë. Dhe ju shpërtheni. E tërë energjia e cila ishte bërë e tensionuar papritmas relaksohet. Qeshja vjen përmes këtij relaksimi. Njeriu është i mërzitur. Për këtë arsye atij i nevoitet qeshja. Sa më shumë mërzi, aq më shumë për qeshje ai do të ketë nevojë. Përndryshe, ai nuk mund të ekzistojë.
E treta, kjo duhet të kuptohet se ekzistojnë tri lloje të qeshjes. E para është kur ju qeshni me dikë tjetër. Kjo është e pandershme, më e ulët, më e zakonshme dhe vulgare kur qesh në kurriz të dikujt tjetër. Kjo është e dhunshme, agresive, fyese dhe thellë poshtë kjo e qeshur është gjithmonë një ndjenjë e hakmarrjes.
Lloji i dytë i të qeshurit është kur ju qeshni me veten. Kjo është me vlerë të arritur. Kjo është e kulturuar. Dhe ky njeri është i vlefshëm që mund të qesh me veten e tij. Ai është ngritur mbi vulgaritetin. Ai është ngritur mbi instinktet e ulëta – agresionit, urrejtjes, dhunës.
Dhe e treta është e fundit - më e larta. Kjo nuk ka të bëj me askënd - as me tjetërt e as veten. E treta është vetëm kozmike. Ti qesh me situatën në tërësi ashtu siç është. Situata e tërë, ashtu siç është, është absurde - asnjë qëllim në të ardhmen, nuk ka filluar në fillim. Situata e tërë e Ekzistencës është i tillë që në qoftë se ju mund të shihni Tërësinë - një pafundësi e tillë e madhe pafund duke lëvizur drejt një caku të pafiksuar, nuk ka qëllim - qeshja do të lindë. Aq shumë ngjanë duke shkuar askund, askush nuk është aty në fund për të krijuar atë, askush nuk është atje në fund të përfundojë atë.
I tillë është i tërë Kozmosi – lëvizë aq mrekullueshëm, në mënyrë sistematike, në mënyrë racionale. Nëse ju mund ta shihni këtë tërësi të Kozmosit, atëherë qeshja është e pashmangshme. Unë kam dëgjuar për tre murgj. Emrat nuk iu dihen, sepse askujt nuk ua kishin treguar emrat e tyre. Ata kurrë nuk ishin përgjigjur asgjë.
Në Kinë, ata thjesht janë të njohur si tre murgjit e qeshur. Dhe ata kishin bërë vetëm një gjë: ata kishin hyrë në ndonjë fshatë, ishin ndalur në pazar dhe kishin filluar të qeshin. Ata kishin qeshur me tërë qenien e tyre dhe papritmas njerëzit ishin bërë të vetëdijshëm. Dhe të tjerët ishin infektuar nga turma e mbledhur. E tërë turma fillonte të qeshte shkaku i tyre. Çfarë po ndodhë? I gjithë qyteti përfshihej në këtë. Mandej ata shkonin në qytetin tjetër. Ata kishin qenë shumë të dashur. Ky kishte qenë predikimi i tyre i vetëm, porosia e tyre e vetme, që të qeshin. Ata nuk kanë ligjëruar, ata thjesht kanë krijuar situatë.
Pastaj ndodhi që ata u bënë të famshëm në gjithë vendin. Tre murgjit e qeshur. E gjithë Kina i kishte dashur ata, i kishte respektuar ata. Askush nuk kishte predikuar ndonjëherë në mënyrë të tillë që jeta duhet të jetë vetëm një e qeshur dhe asgjë tjetër. Ata nuk kishin qeshur me asgjë të veçant. Ata kishin qeshur thjesht sikur e kishin kuptuar shakan Kozmike. Dhe ata shpërndan aq shumë gëzim nëpër gjithë Kinë pa përdorur asnjë fjalë të vetme. Njerëzit kishin kërkuar t’i dinë emrat e tyre, por ata thjesht vetëm kishin qeshur. Kështu emri i tyre u bë tre murgjit e qeshur.