[jadore]

Pastaj ata u plakën. Dhe derisa qëndruan në një fshat, njëri nga tre murgjit vdiq. I tërë fshati ishin në pritje shumë të madhe sepse ata mendoni se kur njëri nga ata vdes, dy të tjerët me sigur do të vajtojnë. Kjo duhet të jetë shumë interesant për t’u shikuar sepse askush kurrë nuk i kishte para ata duke qarë. I tërë fshati u mblodh. Por dy murgjit qëndronin në këmbë pranë kufomës së murgut të tretë dhe qeshnin – me një qeshja barku. Kështu që fshatarët kërkuan nga ata t’jua shpjegojnë këtë.
Kështu që për të parën herë, këta dy murgj folën dhe thanë: “Ne jemi të qeshur sepe ky njeri ka fituar. Ne gjithmonë pyesnim se cili do të vdes i pari dhe ky burrë na ka fituar. Dhe ne jemi të qeshur për humbjen tonë dhe fitoren e tij. Gjithashtu ai ka jetuar me ne për shumë vite dhe ne kemi qeshur së bashku dhe jemi kënaqur në bashkësi, prezencë të njëri –tjetrit. Ne nuk kemi mënyrë më të mirë për t’i dhënë lamtumirën e fundit. Ne vetëm mund të qeshim.
Por i tërë fshati ishin të pikëlluar. Dhe kur trupi i murgut të vdekur u vë mbi turrë druve funerale, mandej fshati e kuptoi se nuk ishin vetëm dy murgjit e mbetur të qeshur, edhe i treti i cili ishte i vdekur kishte qenë gjithashtu i qeshur. Ai kishte kërkuar nga shokët e tij të mos i ndërrohen rrobat. Ajo ishte konvencionale se kur një njeri vdes ata ia ndërrojnë rrobat dhe ia pastrojnë trupin. Pra murgu i tretë kisht thën: “Mos më lani sepse unë kurrë s’kam qenë i palarë. Aq shumë qeshje ka pasur në jetën time saqë nuk ka papastërti që mund të akumulohet, mund të vijë tek unë. Unë nuk kam mbledhur asnjë pluhur. I qeshuri gjithmonë është i ri dhe i freskët. Kështu që mos më lani dhe mos m’i ndërroni rrobat.”
Kështu që ata e respektuan dëshirën e tij dhe nuk ia ndërruan rrobat. Dhe kur trupit të tij ia vunë zjarrin, papritmas ata u bën të vetëdijshëm se ai në rrobat e tij kishte fshehur fishekzjarre dhe ato filluan të shpërthejnë. Nga kjo i tërë fashti filluan të qeshin dhe dy murgjit tjerë thanë: “Ti kopuk, ti je i vdekur, por ti na munde edhe një herë. Qeshja jote është e fundit.”
Është një qeshje Kozmike e cila vjen në jetë kur e tërë shakaja e këtij Kozmosi kuptohet. Kjo është më e larta. Dhe vetëm Buda mund të qesh në këtë mënyrë. Këta tre murgj duhet të kenë qenë tre Buda. Por nëse ju mund të qeshni me llojin e dytë të qeshjes, e cila është gjithashtu e vlefshme për t’u provuar. Mohone të parën, mos qeshni në kurrizë të askujtë. Ajo është e shëmtuar dhe e dhunshme. Nëse dëshironi të qeshni, atëherë qeshni me veten tuaj.
Kjo është arsyeja pse Nasradini, në të gjitha shakat dhe tregimet e tij, gjithmonë e dëshmonë vetëveten si një budalla, kurrë askënd tjetër. Ai gjithmonë qesh me vetëveten dhe ju lejon juve të qeshni me të. Ai kurrë nuk e vë dikë tjetër në situatë me qenë qesharak. Sufistët thonë se Nasradin është budalla i mençur. Mësone të paktën shumë këtë – qeshjen e dytë.
Nëse e mësoni qeshjen e dytë, atëherë e treta nuk do të jetë shumë larg. Shumë shpejtë do ta arrini të tretën. Por largohuni nga lloji i parë i qeshjes. Kjo qeshje është poshtruese. Por gjithmonë 99% e qeshjes suaj është e llojit të parë. Nevoitet guxim i madh me qesh me vetëveten. Nevoitet besi i madh në vetëvete për të qeshur me vetëveten.
Për gjurmuesit shpirtëror, edhe qeshja duhet të bëhet pjesë e Sadana. Mos harroni ta largoni llojin e parë të qeshjes. Mbane mend vetëm qeshjen e dytë. Dhe mos harroni për ta arritur qeshjen e tretë.