[Royal]

Sa kushtoni*?

Zejdush Kastrati


Nëse e thua të vërtetën, s’ke nevojë të mbash mend se ç’ke thënë (proverb anglez)

Gati të gjithë pushtetarët, pa dallime të mëdha, prej vitit 1999, me përjashtime shumë të rralla të ndonjë ministri “aksidental” apo të ndonjë zyrtari tjetër të lartë (me moral të fortë), në kontinuitet, në çdo kabinet qeveritar, por edhe në institucionet tjera të pasluftës e deri më tash, kanë pasur të identifikuar si “specialitet” shumë të preferuar në “meny”, keqpërdorimet, abuzimet dhe keqmenaxhimin e parasë publike.

Opinioni i gjerë kosovar, por nganjëherë edhe ai botëror, gjatë gjithë kësaj periudhe kohore është njoftuar me informata jo të rralla, dhe jo të paargumentuara, për këto fenomene, të cilat, herë-herë janë përmendur dhe janë prezantuar nëpër disa nga mediet që nuk kanë qenë nën kontroll të këtyre qeverive, por edhe të institucioneve të tjera, edhe atë me emra personash e individësh që janë konkretizuar e zbërthyer edhe me raste shumë specifike të këtyre abuzimeve, por fatkeqësisht, pas një apo disa ditësh, këto informata shumë shpejt janë harruar e shpërfillur, në radhë të parë nga ata që është dashur të hulumtojnë dhe t’i zbardhin në detaje, por jemi dëshmitarë kur njëri skandal ka mbuluar tjetrin, dhe kështu është vazhduar deri më tani, në pafundësi.

Kështu, në të gjitha qeveritë e deritashme, dikush më shumë e dikush më pak, dhe pothuaj nga gjithë kryeministrat, pastaj zëvendëskryeministrat, shumë ministra e disa presidentë, shumë prokurorë e kryeprokurorë, fatkeqësisht edhe ata ndërkombëtarë, një kohë disa të UNIMK-ut, pastaj Guarda de Financa, e tani edhe të EULEX-it, pos premtimeve, dhe herë-herë ndonjë aksioni spektakular, sa për shou mediatik, rezultatet dhe pengimi i këtyre fenomeneve kurrsesi dhe assesi nuk ka rezultuar me ndonjë sukses, apo nuk ka shënuar rënie, e të mos flasim për minimizim (për çdo vit në ranglistë më të fuqishëm).

Keqbërës, falsifikatorë, njerëz të pangopur të pushtetit e të klaneve të nëntokës, ata që gjithnjë janë thirrur në emër të shtetit e Kosovës, disa prej të cilëve kur dalin para medieve e kanë gojën plot demokraci e shtet ligjor e funksional, shumë herë identifikohen në emër të luftës e UÇK-së, familjeve të dëshmorëve e sakrificës, janë pikërisht ata që me paranë publike të grumbulluar nga tatimpaguesit e mjerë kosovarë (shumica prej të cilëve jetojnë dhe mbijetojnë në pikën më kritike të ekzistencës), veprojnë dhe sillen sikur ato para të ishin të ndonjë shteti armik, apo të fituara në ndonjë lotari ndërkombëtare!

Vlen të ceket se, pos këtyre vendorëve, që Kosovën po shihet se e kanë bërë “rryp daulli”, edhe një pjesë e ndërkombëtarëve janë ata që falë terrenit në të cilin kanë ardhur dhe kanë vepruar e po veprojnë, qoftë në emër të krijimit të rendit e ligjit, por edhe disa tjerë, kinse në rolin e ndihmës dhe konsulencës në aspektin e zhvillimit ekonomik të Kosovës, që përkon dhe ka lidhje me donacione dhe me kredi e ndihma të tjera në emër të Kosovës, të shumtën e rasteve me shifra milionëshe, sa i përket asaj që kanë përzgjedhur nga “menyja” e kosovarëve, përcaktimi është i njëjtë edhe për disa nga këta ndërkombëtarë, të cilët nuk janë treguar “imunë”, sepse si duket kjo “gjellë” është shumë e “shijshme” edhe për ta, e që më së miri dëshmohet me faktin që, sipas disa shënimeve jozyrtare, flitet se në Kosovë brenda kësaj periudhe kohore të pasluftës, në forma të ndryshme, janë orientuar dhe destinuar mjete në vlerë mbi 30 miliardë dollarë (një zyrtar i Odës Ekonomike përmend shifrën 34 miliardë) e që sikur të ishin menaxhuar e orientuar me korrektësi, Kosova nuk do të krahasohej me Slloveninë apo me shtetet nordike, por me shtete të tjera të rajonit po se po, sa i përket zhvillimit të gjithmbarshëm.

Lufta kundër këtyre fenomeneve, që janë e keqja më e madhe e këtij vendi, është banalizuar skajshmërisht me deklarata nga gjithë ata që ishin dhe që janë për momentin në pushtet e në institucione të tjera, dhe atë duke formuar e inauguruar në mënyrë pompoze Task Forca e ekipe ministrore e ndërministrore në emër të luftimit të këtyre dukurive, disa të përziera edhe me “ekspertë” ndërkombëtarë, herë-herë me iniciativë të kryeministrave, së fundi edhe nga Presidentja, e që, sipas tyre, kanë të vetmin qëllim dhe destinim: të luftohen dhe të pengohen këto dukuri, por e keqja më e madhe është se shumica prej tyre në këto ekipe janë pikërisht njerëzit më të përfolur për këto afera!

Në një të pame, në Gjilan, apo kryeshëndosh si quhet në disa lokalitete të Kosovës, para disa ditësh, një pensionist (ish-mësues), ku si në gjithë Kosovën politika fatkeqësisht është temë e padiskutueshme edhe në këso ceremonish, dha një propozim sa sfidues por ndoshta për dikë paksa edhe komik, e që për Kosovën e “eksperimenteve” dhe të vakive nuk është edhe për t’u habitur e çuditur, kur kemi provuar gjithçka dhe po pranojmë gjithçka, pse të mos aplikohet dhe të provohet dhe (ndoshta) ky propozim me shpresë se do të jepte rezultate (shpresa vdes e fundit).

Ky pensionist propozoi që, në radhë të parë, njerëz nga kabineti qeveritar, por edhe të institucioneve të tjera, urgjentisht të prezantojnë para opinionit çmimin apo ofertën e tyre: sa kushtojnë, me qëllim që ato oferta të negociohen dhe të aprovohen, por me të vetmin kusht dhe garanci – pos këtij çmimi dhe kësaj shume të mos vjedhin dhe të mos keqpërdorin shuma të tjera.

“Na ropën e na tranuen. Nuk ka kush i ndal këta hajna. Të gjithë ishin të njëjtë. Nuk po dijnë me u ngi. Nuk po dijnë kur është boll. Janë të pashpirtë e katila. S’ka asgjë prej antikorrupsionit. Nuk kanë me ia pa hajrin…”, tha pensionisti i nervozuar, por shumë i bindur dhe i vendosur që do të paguajë një shumë bukur të madhe që do ta kërkonte nga dy djemtë që i ka në Angli, po qe se ata që janë dhe vijnë në pushtet, definitivisht, e caktojnë çmimin, sado i lartë qoftë ai, por me të vetmin kusht dhe garanci që të mos vjedhin më popullin dhe këtë Kosovë të mjerë, që po vuan nga këta njerëz, për të cilët paraja është mbi të gjitha, tha pensionisti, për të cilin, një shok, kur dolëm nga ajo shtëpi, më tha se ai gjatë pushtetit absolut serb në Kosovë kishte lëshuar shtëpinë e tij për shkollë, por edhe shquhej për korrektësi.

Propozim i qëlluar dhe interesant, por sa për satisfaksion është mirë t’i qitet edhe fusnota, me shpresë se ndërkohë ndoshta gjërat do të ndryshojnë.

Pra, tregoni çmimin: Sa kushtoni o njerëz*?