[lovely]

dhe,
secilen dite duhet ta shofim si te fundit...
dhe po te jete keshtu, vetvetiu kujtojme dhe rikujtojme te kaluaren, qofte ajo e bukur apo e dhimbshme, sepse alfa dhe omega (fillimi dhe fundi) i te gjitha ndodhive per baze kan anen fizike dhe shpirterore. dhe sado te kujdesshem te kemi qene ne momentet e caktuara , gjithnje del se diku kemi gabuar, kemi mundur ndryshe, diqka ka qene mangut apo e tepruar dhe do te deshironim te na ipet rasti per ta bere ndryshe, me mire, me bukur, pa e ditur se asgje s mund ta paracaktojme , se nuk thuhet kot "rrjedha e ujit (domosdo) nuk shkon gjithmone ne nje drejtim" - sikur qe thuhet se kur te mungon shpresa duhet shpikur ate ne menyre qe ta projektojme te ardhmen edhe pse paraprakishte e dijme se gjerat e bukura me vete perseri bartin vuajtje te medha , ama te domosdoshme e bile nganjehere te deshirueshme...se ata qe naten qeshin me merzine e dites - shpeshhere i deshirojne pikerisht vuajtjet per te qeshur me to....


eshte e vertetuar po ashtu se njeriu qe mund te pershkruaj vuajtjen e madhe shpirtrore qe ka - realisht nuk eshte ne nje gjendje te tille - sikur ai qe mundet te pershkruaj zjarrin ne te cilin digjet- nuk eshte ne zjarr te vertete...ama, eshte dikush qe flet , qe mendon, qe deshiron njejte, qe vuan njejte... qe kurr nuk ndalet por vazhdimisht kerkon dashuri te re, tjeter - per te bindur veten e tij se askush dhe asgje s `mund te krahasohet me personin te cilin njehere padiskutueshem e ka dashur, e ka cmuar - duke e futur brenda vetvetes per te mos dal kurre me.... keshtu behet dytesori yne, hija jone, mendja e dyte e jona dhe keshtu jetojme me te, punojme per te, gezohemi, qeshim, qajme, vuajme... te gjitha keto i bejme per te- dhe realisht cdo gje edhe aty e ka kuptimin - pa te cilin nuk mund te ngritemi se kudo qe ecim kudo qe shkojme, me te flasim per te mendojme..........