Dardania.de - Shiko Postimin Tek

**Zero Cool** · 07-12-11, 17:43

Dita e ashures tek rafidhat

Bismilahi Rrahmani Rrahim

Dita e ashures tek rafidhat

Nëse vdekja e një njeriu nuk do të ishte caktim i Allahut, pavarësisht nga mënyra e vdekjes, padyshim që vdekja e profetëve me në krye Profetin tonë (salallahu alejhi ue selem) do të ishte fatkeqësia më e madhe që ka provuar njerëzimi. Por sado e dhimbshme që është vdekja e njerëzve të tillë të mëdhenj siç ishin të dërguarit e Allahut ajo nuk përbën një rastësi në ligjin e Zotit, përkundrazi një ligj të cilit çdo qenie njerëzore do t’i nënshtrohet. Dhe Allahu i madhëruar mjaft qartë na e tregon këtë ligj hyjnor në librin e Tij kur thotë: Çdo shpirt do ta shijojë vdekjen.[1] Madje Ai i drejtohet edhe vetë Profetit duke i thënë: Sigurisht që ti (o Muhamed) do të vdesësh një ditë e, sigurisht që edhe ata do të vdesin.[2]

Por të jetosh me një njeri që e do së tepërmi për një kohë të gjatë në momentet e humbjes së tij mund ta humbësh toruan, dhe të gjithë e dimë seç ndodhi me sahabet dhe në veçanti me Umerin (radijallahu anhu) kur vdiq Profeti ashtu siç edhe e kujtojmë atë qëndrim sa të mençur aq edhe burrëror të atij njeriu për të cilin i dashuri i Allahut pat thënë: Nëse do kisha marrë prej umetit tim një mik tepër të ngushtë (halil) ai do të qe Ebu Bekri, por miku im i ngushtë është Allahu.[3] Ky qe ai njeri, të cilit rafidhat nuk duan t’ia njohin vlerat, që i përmendi njerëzit nga tronditja e vdekjes së Profetit (salallahu alejhi ue selem) duke u kujtuar atyre fjalët e Allahut: Muhamedi është vetëm i Dërguar, para të cilit ka pasur edhe të dërguar të tjerë. Nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa, nuk i bën kurrfarë dëmi Allahut. Dhe Allahu do t’i shpërblejë falënderuesit.[4] Dhe njerëzit kur dëgjuan këto fjalë shumë shpejt erdhën në vete. Të tillë ishin besimtarët e parë, jo si shumë prej shiave që akoma edhe sot e kësaj dite mbas qindra vjetësh nuk e kanë marrë veten nga fatkeqësia e martirizimit të Husejnit duke e konsideruar atë gabimisht si fatkeqësinë më të madhe në Islam!

Ja seç thotë Muhamed Ibrahim El-kazuini, një shiitë, në librin e tij të përkthyer në shqip: Masakra e Kerbelasë, fq. 9:

Kjo ditë – dita e Ashurasë- është dita më e dhimbshme në Islam dhe dita më e madhe në historinë e botës. Në këtë ditë u krye masakra më e rreptë e cila nuk gjindet e ngjashme me të në histori. Kjo është dita më e përgjakshme dhe më e lënduara në Islam dhe për myslimanët. Kjo ditë i lotoi sytë dhe do ti lotoi në çdo kohë, në çdo shekull në çdo epokë. Po ashtu kjo ditë ka djegur zemrat me zjarrin e pashuar të hidhërimit.

Subhan Allah! Dita më e dhimbshme, dita më madhe në historinë e botës, maskara më rreptë, dita më e përgjakshme…!

Aliu u vra pabesisht nga Ibn Mulxhim kur ai shkonte në xhami dhe megjithatë kjo nuk qe dhe as që është dita më e dhimbshme! Umeri gjithashtu u vra pabesisht nga dora e një idhujtari (ditë e cila për disa rafidha është festë) dhe përsëri kjo ditë nuk qe më madhja e historisë! Nëse do të kishte ditë më të dhimbshme për historinë e këtij umeti ajo do të ishte dita e vrasjes së Uthmanit. Mënyra sesi ai u vra dhe ngjarjet që rrodhën më pas, madje edhe vetë vrasja e Aliut dhe Husejnit qenë në njëfarë mënyre rrjedhë e pasojave që solli vrasja e Uthmanit. E megjithatë kjo nuk qe dita më trishtuar në historinë e njerëzimit dhe as më e përgjakshmja, Husejni madje ra si dëshmor në fushën e betejës dhe nuk e vra si Uthmani në shtëpi duke lexuar Kuran. Ne nuk i kremtojmë këto ditë sepse feja jonë nuk kremton vdekjet e njerëzve dhe as nuk bën mateme e nuk vë kujë për kë do qoftë, kështu na ka mësuar Profeti ynë dhe ne kështu veprojmë.

Ibn Tejmije duke folur për pozicionin që mbajnë sunnijtë për vdekjen e Husejnit thotë:

Allahu e begatoi atë duke e bërë martirë dhe i poshtëroi ata që e vranë apo ndihmuan në vrasjen e tij, apo edhe u kënaqën me vrasjen e tij. Ai ka pas shembuj të mirë edhe nga martirët e tjerë që qenë para tij. Ai dhe vëllai i tij janë zotërinjtë e të rinjve në Xhenet. Ata qenë rritur në kohën e krenarisë së Islamit dhe nuk patën përfituar nga shpërblimi i hixhretit, xhihadit dhe vuajtjet që hoqi familja e tyre, ndaj dhe Allahu u dhuroi atyre martirizimin për tua plotësuar shpërblimin dhe për tua ngritur gradat. Vdekja e tij qe një fatkeqësi e madhe, por Allahu i madhëruar na ka ligjëruar që në rast fatkeqësish të përkujtojmë Allahun, dhe këtë kur thotë:

Prandaj, përgëzoji të duruarit, të cilët, kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: “Të Allahut jemi dhe vetëm tek Ai do të kthehemi!” Ata do të shpërblehen me bekim dhe mëshirë nga Zoti i tyre; ata janë në rrugën e drejtë![5]

Por fatkeqësi vërtetë e madhe është kur shikon sesi grupe të mëdha njerëzish kudo që gjenden shia copëtohen me thika dhe shpata apo rrahin vetveten në përkujtim të kësaj dite! Dhe sikur të mos mjaftonte kjo ka edhe nga ata që nuk kursejnë as fëmijët e tyre foshnje pa i gjakosur! Dhe për çfarë? Për një krim që nuk e kanë bërë as ata dhe as baballarët e tyre! Po edhe nëse një pjesë e vogël e tyre rrjedhin vërtetë nga ata njerëz që qenë përgjegjës për vrasjen e Husejnit, ç’faj kanë pasardhësit e tyre?! A nuk ngjanë një veprim i tillë me doktrinën e krishterë të trashëgimit të mëkatit që nga Ademi e deri tek njeriu i fundit?! A e harruan këta njerëz që Allahu thotë: Kushdo që bën diçka, punon për vete dhe askush nuk ngarkohet me barrën e tjetrit. [6] Realiteti tregon se po, dhe pikërisht kjo është fatkeqësia më madhe!

Këta njerëz e shohin historinë e Islamit vetëm si një mynxyrë, të mbushur me kremtime vdekjesh dhe fatkeqësish! A thua se ky umet nuk ka pasur preokupim tjetër vetëm se të dhunonte dhe tu bënte padrejtësi Ehli Bejtit! Këta njerëz të çuditshëm nuk paskan pritur tjetër vetëm sa të vdes Profeti për të marrë të drejtën i Kalifatit Aliut e për poshtëruar Fatimen, e për të vrarë Aliun, Hasanin dhe Husejnin…! Fe e mbushur me përkujtime vdekjesh dhe vizita varrezash që çuditërisht kanë sevapin e Haxhit! Njerëz që vetëm vajtojnë dhe çirren tek varri Husejnit, tek varri i Aliut, tek varri Fatimes tek varri Sadikut, tek varri Hatixhes në Mekë, tek varrezat e Bekies në Medine…etj. Kudo që gjenden varreza dhe në to ka njerëz të shenjtë për shiat do të gjesh dikë prej tyre që qan e vajton! Një fe e mbushur me zymtësi, ndaj dhe s’të habit fakti kur sheh se shumë prej tyre e kanë fytyrën të nxirë, fytyra që rrallë buzëqeshin, fytyra që pak ditë të gëzuara kanë parë nga kjo fe! Dhe nuk të habit fakti kur lexon nëpër librat e shiave për ditën kur do të shfaqet Mehdiu i tmerrshëm shiitë, i cili sipas tyre do të ndëshkojë edhe të vdekurit e para qindra viteve të cilët do të ringjallen para Ditës së Kiametit për t’iu marrë hakun e gjithë kësaj mynxyre imagjinare në të cilën jetojnë këta njerëz të lebetitur!

Imagjinoni një njeri të porsa futur në Islam sikur t’i thuhet se shiimzmi me gjithë këto broçkulla është Islami i vërtetë! Çfarë përshtypje do të krijonte ai për Islamin? Për atë Islam për të cilin ne mburremi se ka qenë feja më autentike dhe më e suksesshme, ndërsa për shiat jo! Nëse ka ditë të vitit nga e cila myslimanëve u vjen turp para botës është pikërisht dita e Ashures! Një ditë agjërimi dhe ibadeti dhe jo ditë feste siç mund të thotë ndonjëri, kthehet në një ditë të shëmtuar në një ditë çmendurie masive mes rafidhave! Allahu na ruajt nga mendtë e kokës!

Historia islame ka problemet e veta, ajo ka pas të përpjetat dhe tatëpjetat e saj, gjëra pozitive dhe negative si çdo histori e njerëzimit. Por megjithëkëtë ajo në përgjithësi ka qenë historia më e lavdishme e ndonjë populli, historia e njerëzve më të mirë të ardhur në këtë botë për ta nxjerrë atë nga errësirat në dritë. Kalifati në duart e umevijve ka pasur probleme të shumta, probleme të cilat më pas edhe u bënë shkak për rënien e tij. Por ashtu siç është krim të mbulosh fajet e tyre ashtu është edhe e padrejtë tu mohosh meritat. Një nga meritat e tyre qe se derisa qenë në pushtet tërë tokat e Islamit njihnin një Kalif të vetëm dhe një pushtet të vetëm, gjë që pas rënies së tyre kurrë më nuk u arrit! Ndoshta ndonjëri do të thotë sepse ata ishin më të dhunshëm! Paçka, edhe dhuna nëse ka për qëllim ruajtjen e bashkimit nuk është gjithmonë e keqe, por tejkalimi i saj. Por nuk qe vetëm kjo arsyeja por edhe të tjera që bën të ruhej ky unitet në kohën e tyre, dhe më nga thelbësoret qe fakti se shteti umevij qe shteti i Xhihadit shumë më tepër sesa ata që erdhën më pas, qe shtet i shpatës jo vetëm ndaj të mirëve por edhe ndaj bitatçinjve të të gjitha ngjyrave, shtet që nuk lejonte të lulëzonin heretizmat qofshin këta rafidha apo hauarixh, profetë dhe mehdij të rremë e heretikë të të gjitha ngjyrave. Kush nuk e njeh mirë historinë islame do të më kundërshtoj për këtë gjë! Edhe një meritë tjetër interesante e këtij shteti është se në kohën e tij për afro një shekull (nga v. 41- 139 h) nën sundimin e Islamit u futën territore të gjera dhe tepër të rëndësishme. Po ta krahasojmë këtë me kohën që sunduan abasinjtë (pesë shekuj) apo osmanët (gjashtë shekuj) dhe territoret që ata futën nën sundimin islam del se umevijtë qenë më të suksesshëm në përhapjen e Islamit, duke përjashtuar këtu periudhën profetike dhe atë të katër Kalifëve që padyshim në mënyrë absolute qe më e suksesshmja. E pra kjo meritë rrallë u njihet umevijëve dhe vetëm të këqijat u përmenden, dhe kjo është padrejtësi, e Allahu na mëson të themi të drejtën edhe përkundrejt atyre që nuk i duam.

Këtu më poshtë po paraqes një hartë të përhapjes së Islamit në periudha të ndryshme, ku ajo në jeshile të errët parqet periudhën e Profetit, ajo në ngjyrë ulliri periudhën e katër Kalifëve të drejtë, ajo pak më e hapur periudhën e umevijvë, ajo akoma më e hapur periudhën e abasinjve dhe ajo me të verdhë të osmanëve dhe të tjerë përveç tyre. Harta është marrë nga Atlas tarihul islami (Atlasi i historisë islame) fq. 30-31 harta nr.27 i autorit Dr. Husejn Muenes botim i parë 1987 Kajro.

07-12-11, 17:43	#39
Zero Cool Administratorët Anëtarësuar: 18-03-03 Vendndodhja: Netherland Postime: 24,987	Titulli: Purhajr Hashuret! Dita e ashures tek rafidhat Bismilahi Rrahmani Rrahim Dita e ashures tek rafidhat Nëse vdekja e një njeriu nuk do të ishte caktim i Allahut, pavarësisht nga mënyra e vdekjes, padyshim që vdekja e profetëve me në krye Profetin tonë (salallahu alejhi ue selem) do të ishte fatkeqësia më e madhe që ka provuar njerëzimi. Por sado e dhimbshme që është vdekja e njerëzve të tillë të mëdhenj siç ishin të dërguarit e Allahut ajo nuk përbën një rastësi në ligjin e Zotit, përkundrazi një ligj të cilit çdo qenie njerëzore do t’i nënshtrohet. Dhe Allahu i madhëruar mjaft qartë na e tregon këtë ligj hyjnor në librin e Tij kur thotë: Çdo shpirt do ta shijojë vdekjen.[1] Madje Ai i drejtohet edhe vetë Profetit duke i thënë: Sigurisht që ti (o Muhamed) do të vdesësh një ditë e, sigurisht që edhe ata do të vdesin.[2] Por të jetosh me një njeri që e do së tepërmi për një kohë të gjatë në momentet e humbjes së tij mund ta humbësh toruan, dhe të gjithë e dimë seç ndodhi me sahabet dhe në veçanti me Umerin (radijallahu anhu) kur vdiq Profeti ashtu siç edhe e kujtojmë atë qëndrim sa të mençur aq edhe burrëror të atij njeriu për të cilin i dashuri i Allahut pat thënë: Nëse do kisha marrë prej umetit tim një mik tepër të ngushtë (halil) ai do të qe Ebu Bekri, por miku im i ngushtë është Allahu.[3] Ky qe ai njeri, të cilit rafidhat nuk duan t’ia njohin vlerat, që i përmendi njerëzit nga tronditja e vdekjes së Profetit (salallahu alejhi ue selem) duke u kujtuar atyre fjalët e Allahut: Muhamedi është vetëm i Dërguar, para të cilit ka pasur edhe të dërguar të tjerë. Nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa, nuk i bën kurrfarë dëmi Allahut. Dhe Allahu do t’i shpërblejë falënderuesit.[4] Dhe njerëzit kur dëgjuan këto fjalë shumë shpejt erdhën në vete. Të tillë ishin besimtarët e parë, jo si shumë prej shiave që akoma edhe sot e kësaj dite mbas qindra vjetësh nuk e kanë marrë veten nga fatkeqësia e martirizimit të Husejnit duke e konsideruar atë gabimisht si fatkeqësinë më të madhe në Islam! Ja seç thotë Muhamed Ibrahim El-kazuini, një shiitë, në librin e tij të përkthyer në shqip: Masakra e Kerbelasë, fq. 9: Kjo ditë – dita e Ashurasë- është dita më e dhimbshme në Islam dhe dita më e madhe në historinë e botës. Në këtë ditë u krye masakra më e rreptë e cila nuk gjindet e ngjashme me të në histori. Kjo është dita më e përgjakshme dhe më e lënduara në Islam dhe për myslimanët. Kjo ditë i lotoi sytë dhe do ti lotoi në çdo kohë, në çdo shekull në çdo epokë. Po ashtu kjo ditë ka djegur zemrat me zjarrin e pashuar të hidhërimit. Subhan Allah! Dita më e dhimbshme, dita më madhe në historinë e botës, maskara më rreptë, dita më e përgjakshme…! Aliu u vra pabesisht nga Ibn Mulxhim kur ai shkonte në xhami dhe megjithatë kjo nuk qe dhe as që është dita më e dhimbshme! Umeri gjithashtu u vra pabesisht nga dora e një idhujtari (ditë e cila për disa rafidha është festë) dhe përsëri kjo ditë nuk qe më madhja e historisë! Nëse do të kishte ditë më të dhimbshme për historinë e këtij umeti ajo do të ishte dita e vrasjes së Uthmanit. Mënyra sesi ai u vra dhe ngjarjet që rrodhën më pas, madje edhe vetë vrasja e Aliut dhe Husejnit qenë në njëfarë mënyre rrjedhë e pasojave që solli vrasja e Uthmanit. E megjithatë kjo nuk qe dita më trishtuar në historinë e njerëzimit dhe as më e përgjakshmja, Husejni madje ra si dëshmor në fushën e betejës dhe nuk e vra si Uthmani në shtëpi duke lexuar Kuran. Ne nuk i kremtojmë këto ditë sepse feja jonë nuk kremton vdekjet e njerëzve dhe as nuk bën mateme e nuk vë kujë për kë do qoftë, kështu na ka mësuar Profeti ynë dhe ne kështu veprojmë. Ibn Tejmije duke folur për pozicionin që mbajnë sunnijtë për vdekjen e Husejnit thotë: Allahu e begatoi atë duke e bërë martirë dhe i poshtëroi ata që e vranë apo ndihmuan në vrasjen e tij, apo edhe u kënaqën me vrasjen e tij. Ai ka pas shembuj të mirë edhe nga martirët e tjerë që qenë para tij. Ai dhe vëllai i tij janë zotërinjtë e të rinjve në Xhenet. Ata qenë rritur në kohën e krenarisë së Islamit dhe nuk patën përfituar nga shpërblimi i hixhretit, xhihadit dhe vuajtjet që hoqi familja e tyre, ndaj dhe Allahu u dhuroi atyre martirizimin për tua plotësuar shpërblimin dhe për tua ngritur gradat. Vdekja e tij qe një fatkeqësi e madhe, por Allahu i madhëruar na ka ligjëruar që në rast fatkeqësish të përkujtojmë Allahun, dhe këtë kur thotë: Prandaj, përgëzoji të duruarit, të cilët, kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: “Të Allahut jemi dhe vetëm tek Ai do të kthehemi!” Ata do të shpërblehen me bekim dhe mëshirë nga Zoti i tyre; ata janë në rrugën e drejtë![5] Por fatkeqësi vërtetë e madhe është kur shikon sesi grupe të mëdha njerëzish kudo që gjenden shia copëtohen me thika dhe shpata apo rrahin vetveten në përkujtim të kësaj dite! Dhe sikur të mos mjaftonte kjo ka edhe nga ata që nuk kursejnë as fëmijët e tyre foshnje pa i gjakosur! Dhe për çfarë? Për një krim që nuk e kanë bërë as ata dhe as baballarët e tyre! Po edhe nëse një pjesë e vogël e tyre rrjedhin vërtetë nga ata njerëz që qenë përgjegjës për vrasjen e Husejnit, ç’faj kanë pasardhësit e tyre?! A nuk ngjanë një veprim i tillë me doktrinën e krishterë të trashëgimit të mëkatit që nga Ademi e deri tek njeriu i fundit?! A e harruan këta njerëz që Allahu thotë: Kushdo që bën diçka, punon për vete dhe askush nuk ngarkohet me barrën e tjetrit. [6] Realiteti tregon se po, dhe pikërisht kjo është fatkeqësia më madhe! Këta njerëz e shohin historinë e Islamit vetëm si një mynxyrë, të mbushur me kremtime vdekjesh dhe fatkeqësish! A thua se ky umet nuk ka pasur preokupim tjetër vetëm se të dhunonte dhe tu bënte padrejtësi Ehli Bejtit! Këta njerëz të çuditshëm nuk paskan pritur tjetër vetëm sa të vdes Profeti për të marrë të drejtën i Kalifatit Aliut e për poshtëruar Fatimen, e për të vrarë Aliun, Hasanin dhe Husejnin…! Fe e mbushur me përkujtime vdekjesh dhe vizita varrezash që çuditërisht kanë sevapin e Haxhit! Njerëz që vetëm vajtojnë dhe çirren tek varri Husejnit, tek varri i Aliut, tek varri Fatimes tek varri Sadikut, tek varri Hatixhes në Mekë, tek varrezat e Bekies në Medine…etj. Kudo që gjenden varreza dhe në to ka njerëz të shenjtë për shiat do të gjesh dikë prej tyre që qan e vajton! Një fe e mbushur me zymtësi, ndaj dhe s’të habit fakti kur sheh se shumë prej tyre e kanë fytyrën të nxirë, fytyra që rrallë buzëqeshin, fytyra që pak ditë të gëzuara kanë parë nga kjo fe! Dhe nuk të habit fakti kur lexon nëpër librat e shiave për ditën kur do të shfaqet Mehdiu i tmerrshëm shiitë, i cili sipas tyre do të ndëshkojë edhe të vdekurit e para qindra viteve të cilët do të ringjallen para Ditës së Kiametit për t’iu marrë hakun e gjithë kësaj mynxyre imagjinare në të cilën jetojnë këta njerëz të lebetitur! Imagjinoni një njeri të porsa futur në Islam sikur t’i thuhet se shiimzmi me gjithë këto broçkulla është Islami i vërtetë! Çfarë përshtypje do të krijonte ai për Islamin? Për atë Islam për të cilin ne mburremi se ka qenë feja më autentike dhe më e suksesshme, ndërsa për shiat jo! Nëse ka ditë të vitit nga e cila myslimanëve u vjen turp para botës është pikërisht dita e Ashures! Një ditë agjërimi dhe ibadeti dhe jo ditë feste siç mund të thotë ndonjëri, kthehet në një ditë të shëmtuar në një ditë çmendurie masive mes rafidhave! Allahu na ruajt nga mendtë e kokës! Historia islame ka problemet e veta, ajo ka pas të përpjetat dhe tatëpjetat e saj, gjëra pozitive dhe negative si çdo histori e njerëzimit. Por megjithëkëtë ajo në përgjithësi ka qenë historia më e lavdishme e ndonjë populli, historia e njerëzve më të mirë të ardhur në këtë botë për ta nxjerrë atë nga errësirat në dritë. Kalifati në duart e umevijve ka pasur probleme të shumta, probleme të cilat më pas edhe u bënë shkak për rënien e tij. Por ashtu siç është krim të mbulosh fajet e tyre ashtu është edhe e padrejtë tu mohosh meritat. Një nga meritat e tyre qe se derisa qenë në pushtet tërë tokat e Islamit njihnin një Kalif të vetëm dhe një pushtet të vetëm, gjë që pas rënies së tyre kurrë më nuk u arrit! Ndoshta ndonjëri do të thotë sepse ata ishin më të dhunshëm! Paçka, edhe dhuna nëse ka për qëllim ruajtjen e bashkimit nuk është gjithmonë e keqe, por tejkalimi i saj. Por nuk qe vetëm kjo arsyeja por edhe të tjera që bën të ruhej ky unitet në kohën e tyre, dhe më nga thelbësoret qe fakti se shteti umevij qe shteti i Xhihadit shumë më tepër sesa ata që erdhën më pas, qe shtet i shpatës jo vetëm ndaj të mirëve por edhe ndaj bitatçinjve të të gjitha ngjyrave, shtet që nuk lejonte të lulëzonin heretizmat qofshin këta rafidha apo hauarixh, profetë dhe mehdij të rremë e heretikë të të gjitha ngjyrave. Kush nuk e njeh mirë historinë islame do të më kundërshtoj për këtë gjë! Edhe një meritë tjetër interesante e këtij shteti është se në kohën e tij për afro një shekull (nga v. 41- 139 h) nën sundimin e Islamit u futën territore të gjera dhe tepër të rëndësishme. Po ta krahasojmë këtë me kohën që sunduan abasinjtë (pesë shekuj) apo osmanët (gjashtë shekuj) dhe territoret që ata futën nën sundimin islam del se umevijtë qenë më të suksesshëm në përhapjen e Islamit, duke përjashtuar këtu periudhën profetike dhe atë të katër Kalifëve që padyshim në mënyrë absolute qe më e suksesshmja. E pra kjo meritë rrallë u njihet umevijëve dhe vetëm të këqijat u përmenden, dhe kjo është padrejtësi, e Allahu na mëson të themi të drejtën edhe përkundrejt atyre që nuk i duam. Këtu më poshtë po paraqes një hartë të përhapjes së Islamit në periudha të ndryshme, ku ajo në jeshile të errët parqet periudhën e Profetit, ajo në ngjyrë ulliri periudhën e katër Kalifëve të drejtë, ajo pak më e hapur periudhën e umevijvë, ajo akoma më e hapur periudhën e abasinjve dhe ajo me të verdhë të osmanëve dhe të tjerë përveç tyre. Harta është marrë nga Atlas tarihul islami (Atlasi i historisë islame) fq. 30-31 harta nr.27 i autorit Dr. Husejn Muenes botim i parë 1987 Kajro. __________________ Asgjë nuk është e pamundur. Pamundësinë apsolute e shkakton mosdija jonë reale.