[budo785]

Shume rrefim interesant per ta shqyrtuar realitetin.......


Vërtetë unë jam terrorist..?

Pjesa e parë

Ne librin “Vërtetë una jam terrorist ? përshkruhen kujtimet e një qytetari irakian, i cili arrestohet nga ushtarët amerikan me pretekstin e armëmbajtjes paleje dhe bashkupunim me terroristët. Pastaj në burg i nënshtrohet maltretimeve dhe dhunës së ushtarëve amerikan dhe nën kërcnimet e tyre se më nuk do ta shoh asnjehrë familjen dërgohet në disa misione të dirigjuara nga ushtria amerikane, vetëm që edhe njëherë të ket mundësi ta shoh familjen e tij. Këtë libër të autorit Mehdi Latif, ku përshkruan kujtimet e tij do ta transmetojmë në disa pjesë.
Arrestimi

E dija se afër shtëpisë sime, e cila ndodhej në mes të një rrugice të ngusht, janë të zënë me vrasje, arrestime dhe me bastisje të shtëpive. Po ashtu e dija që shumica e banorëve të lagjes sime posedojnë armë dhe nganjëherë rradhiten në mesin e atyre që përdorin dhunën. Madje e njohë një fqiun tim, i cili më thoshte se me një gjuajtje që kishte bërë kishte vrarë dy ushtarë amerikane. Unë isha i vetmi banor i lagjes që nuk iu kisha bashkangjitur luftëtarëve çlirimtar, dhe në këtë moment derisa ata po bastisnin lagjen time unë isha i sigurt se nuk do të kenë punë me mua. Edhe fëmijët i kisha të vegjël, dhe nuk mund të bënte gjë as vajza ime dymbdhjetë vjeçare, as vajza tjetër, e cila sapo kishte mbaruar klasën e parë fillore, po ashtu as djalim im katër vjeçar nuk kishte ndonjë rrezik për shtypësit. Gruaja ime e re aq shumë e kishte zemrën e dobët sa që derisa vija nështëpi me vete mendoja se tani atë, nga dëgjimi i këtyre vrasjeve, plagosjeve dhe arrestimeve, do ta lëshoj fare zemra. Zërat e armëve e frikësonin shumë ate, madje nuk kishte fuqi as ta shikoj ndonjë armë. Një ditë prej ditëve, një i ri nga të afërmit tanë erdhi në shtëpinë tonë që t’i fshehte armët që i kishte të tepër për momentin, ajo as që pati guximin t’i shikonte ato dhe një herë kur i shikoi padashje filloi të dridhej tmerrësisht, kështu që, pasi edhe unë nuk desha që të ngatërrohem në gjëra të këtilla nuk pranova që ai t’i fshihte armët në shtëpinë tonë. Duhet të them se kur djaloshi i solli armët për t’i fshehur në shtëpinë tonë, deri atëherë sytë tonë asnjëherë nuk kishin parë dhe nuk besonim dotë që sulmi shtazarak i tyre mbi lagjen tonë të jetë i llojit të këtillë. Atë natë e shqelmuan dhe e thyenë derën e shtëpisë sonë dhe hynën brenda në mënyrën e tyre luftarake. Në fillim disa prej tyre uleshin dhe me armët e tyre ruheshin nga ata që sulmonin, në këtë mënyrë, duke ecur barkazi përgatisnin gjendjen për sulmin e parë dhe krijonin rrugë të sigurta për të sulmuar. Oborri ynë u mbush plotë ushtarë dhe filluan t’i afroheshin ballkinit, i cili gjendej i kthyer kah oborri. Unë dhe gruaja i kishim përqafuar fëmijët dhe të gjithë së bashku ishim bërë tubë në fund të dhomës, me qëllim që xhamat e dritareve që thyheshin nga plumbat e ushtarëve mos të na dëmtonin. Edhe dërën e ballkonit e cila hyrjen e kishte në dhomën ku ishim tubuar e thyen me shqelma, në mënyrën e tyre shtazarake. Dhe përnjehrë në dhomë u futën dy persona të armatosur, armët e të cilëve ishin gati për të gjuajtur. Pastaj edhe tre persona tjerë iu bashkuan këtyre. Kur njëri nga ushtarët na pa neve të tubuar në këndin e fundit të dhomës bërtiti me zë të lartë dhe filloi të gjuaj, kështu që e shkatërroi, murin, derën dhe çdo gjë që pat në kuzhinë. Lusteri, frigoriferi, karrigat dhe tavolinat u shkatërruan plotësishtë dhe asnjëra nga to nuk ishin në gjëndje që t’i njihnim si më parë. Nuk e dij se nga çdo automatikë i tyre sa qindra plumba u zbrazën në shtëpinë tonë. Nga plumbat e shumtë kishte rënë i gjithë qyreçi nga muret. Për një moment njëri nga ta dha urdhër që të ndërpritej e shtëna. Çdo vend e kaploi një qetësi mortore. Madje unë dhe familja ime nuk merrnim as frymë. Amerikani i cili kishte dhënë urdhër që të ndaleshin të shtënat, dhebëri me shenjë që tregonte që akoma tani na kishte parë. Në fillim na u sul me tyten e automatikut dhe pastaj me qytën e tij dhe fliste diçka që ne nuk kuptonim asgjë nga fjalët e tij. Pas goditjeve të ashpra që morëm, kuptuam që duhej që t’i ngrisnim duart mbi kokë dhe të dalim jashtë në oborr. Nuk e dij se çfarë force i erdhi gruasë sime që nuk u humbi vetëdijen në atë moment. I mori fëmijët para vetes dhe pas meje doli jasht. Posa dolëm jasht pash një ushtarë që qëndronte pas derës, dy të tjerë në të dy anët e ballkonit, dy të tjerë në mes të oborrit dhe katër ushtarë të armatosur gjer në dhëmbë qëndronin prapa dërs së hymjes. Përnjeherë na mbyllën sytë me disa qese të najllonit, me qëllim që mos t’i shihnim ushtarët të cilët gjendeshin në oborrin tonë. Në realitet, ushtarët me helmeta dhe me syza që ia mbulonin sytë, me rroba të trasha, dhe padyshim që nënë rroba kishin edhe jelekët anti-plumb, po t’i kishim shikuar ata me orë të tëra nuk do të mund që t’i dallonim njërin prej tjetrit. Kur na shtynë nga prapa atëherë e kuptova se çka dëshirojnë nga ne. Dëshironin që të na merrnin me vete për të na burgosur. Kur shkelëm tokën e oborrit na u përkeqësua gjendja. Me goditje të rënda nga prapa na shtynin që të ecnim para dhe në drejtim që nuk e dinim, dhe këto çaste tragjike i shoqëronte britma e mëdha dhe të egra të ushtarëve amerikane. Gruaja ime gjëmonet shumë lehtë, kurse vajza ime e madhe qante ngadale nga frika e madhe që kishte. I dëgjoja shumë mirë të qarat e vajzave të mija dhe e kuptoja se janë duke më shoqëruar mua. Por zëri i djalit tim katër vjeçar vetëm sa shkonte e largohej nga unë, dhe posa doja që të ndaloja dhe të përqëndrohem te zërat e fëmijve, menjëherë pasonte shtyrja nga mbrapa e ushtarëve amerikan, dhe me qëllim që të mos dëgjohej zëri i tyre flisnin qetë dhe jepnin urdhëra ngdalë. Nga zërat e tyre dhe qindra zëra tjerë, toni i të cilëve biente në muret dhe ktheheshin prap te ne, e kuptova se jemi në fund të rrugicës. Në atë moment mua më mbështetën për një murë të hekurt. E preka me dorë murin e hekurt dhe kuptova se isha mbështetur në një kamion ushtarak. Më detyruan të ngjitem lartë dhe të futem brenda në te. Pasi hypa lartë më shtypën supet. Kur e bënë këtë gjë mendova se mbi kokën time është ndonjë tavan dhe më ndihmojnë që koka ime mos t’i biej tavanit, por kur vërejta se më shtypin katër duar atëherë e kuptova se duhej që të ulesha në gjunj. Ato katër duar mi rrotulluan gjunjët dhe duart mi lidhën nga prapa me një litar apo fije peni të hollë. Nga prapa më ranë në kokë më dhe para se të alivanoseja dëgjova klithjet e gruas sime.