[budo785]

Pjesa e dytë
Vazhdojmë me pjesën e dytë të librit i cili përshkruan kujtimet e një të burgosurit irakian nga ushtarët amerikan. Personi në fjalë nuk ishte aspak i rrezikshëm dhe ishte një person i zakonshëm. Por ushtarët amerikan duke ia përkatitur një komplot arrestojnë atë dhe familjen e tij pastaj I burgososin në burg. Ndërsa ata në burg bëhen object I maltretimeve dhe sjelljeve brutale të ushtarëve amerikan. Në këtë pjesë do te pershkruajm marrjen në pyetje nga ushtarët dhe për personat e tjerë të burgosur në këtë qeli të burgut.

Marrja në pyetje
Të nesërmen e asaj dite, në nëntokën e trishtueshme të këtij burgu u mora në pyetje nga tre persona, dy nga të cilët flisnin shumë bukur arabishtën dhe kishin dialekt të sionistëve izraelit. Personi i tretë nuk fliste fare, por urdhërat dhe fjalët e dy personave tjerë të cilët flisnin në gjuhën arabe i kuptonte shumë mirë. Ishte trupmadh, kishte fytyr të shumtuar dhe të urrejtur. Më dukej sikur ishte profesionist i torturave dhe ishte urdhërues i atyre dy personave tjerë. Aq leht dhe qetë maltretonte sa që dukej se thyente shkopinj apo sikur ishte duke pastruar me fshese. Në mënyrë profesinale mi kapte këmbët dhe më lente me kokë te poshte dhe këmëbet mi lidhte në një hekur që ishte na tavan, në këtë mënyrë unë qëndroja me kokë te poshtë dhe në të njëjtën kohë më biente me kamxhik. Me të vërtetë në atë moment çka do që të më kishin pyetur do t’i thoja, por marrësit në pyetje, apo më mirë të them maltretuesit më pyetnin për disa gjëra që shpirti dhe veshi im asnjëherë nuk kishte dëgjuar për gjëra të këtilla. Më pyetnin: “vendi ku janë fshehur lëndët shpërthyese?”, “armët?”, “lloji i tyre?”, “numri i armëve?”, “ku e keni fshehur barutin?”, dhe në këtë mënyrë vazhdonin të goditurat, në këmbë dhe në kokë më kishte rënë gjaku nga këmbët, i cili më jipte mund e siklet aq shumë. Nuk e dij se sa zgjati kjo gjendje. Aq shumë kisha bërtitur nga dhimbjet sa që mu kishte shterrë zëri plotësishtë. Dëshiroja që njëri nga këta shqelma të më kishte ra në tru dhe t’kisha shpëtuar nga këto dhimbje. Nuk e dija se a më kishte mbetur diçka nga këmbët apo jo. Sikur ma lexuan këtë mendim dhe menjëherë filluan të më goditnin në gjunjë dhe në këmbët mbi nën gjunjë, madje më goditnin aq frot sa që fillova ta humb edhe vetëdijen. Nga shqelmat që më goditnin kokën dhe gjoksin, u përpoqa të shfrytëzij vendin e atyre dhe të kapem për këmbët e tyre, por këtë e kuptuan shuëm shpejt. Ishin shumë prefesionalistë dhe me eksperiencë. Në atë moment ndaluan torturimin dhe më detyruan të vrapoja, këmbët mu kishin bërë aq shumë të pandjeshme sa që nuk kuptoja se isha duke vrapuar me këpucë të zbathura apo mbi pambukë. Pastaj pa më pyetur asgjë ma vunë qesen në kokë dhe duart mi lidhën prapa, në këtë gjendje më çuan në qeli. Këtë herë ma hoqën ata vet qesen nga koka dhe e morën me vete. Më sillej koka dhe fillova të mos shoh asgjë. I mbylla sytë dhefilloja të gjëmoja me ze të lartë, por gjëmimet u detyrova t’i ndalja me bërtimën e gardianit. Më von kur mu ndal frymëmarrja u duk nje amerikan trupshkurtër, i cili fliste me një zë të butë dhe donte të trëgonte se ishte bujarë, me gërshër apo me diçka tjetër ma preu litarin e duarve dhe mi liroi ato. Bëri një buzëqeshje të pakuptimtë dhe shkoi. Për herë të parë sytë më shkuan te këmbët nga të cilat gjaku rridhte sikur lumë. Kurse nga bërryli i dorës e te posht, gishtat mu kishin ajur dhe mu kishin bërë si ndonjë top futbolli. Para se t’i shihja këmbët mendoja se nuk më ka mbetur asgjë nga gishtat dhe në ta nuk ka mbetur lëkura e as ndonjë kockë e pathyer, por sikur torturuesit punën e tyre e bënin në mënyrë të përpiktë, ngase plagët nuk ishin aq të thella por kishin dhimbje të papërshkrueshme. Pasi vërejta se këmbët më erdhën në gjendjen e përparshme atëherë u ndjeva pak më mirë dhe fillova të mendoj për shkakun e burgosjes sime dhe të familjes sime. Po aq shumë që thellohesha në mendime dhe të kaluarën tone e gjykoja në mënyrë kritike, por nuk gjeja asnjë shkak të vogël për tu arrestuar. Dhe kjo gjë më bëntë më tepër që të ndihesha keq dhe të nervozohesha. Nuk kisha as një shok që këtë çështja ta diskutoja me te. Posaçërisht, arrestimi i antarëve të familjesë dhe torturimi c’njerëzor që mu bë nga ana e ushtarëve amerikane, më bënte që të çmëndesha. Më në fund çmund të dëshironin ata nga unë? Pyetjet e palogjikshme të tyre që m’i shtronin gjatë torturimit, nuk kishin as nevoj për ndonjë përgjigje sepse ishin të kota, dhe si dukej nuk kishin shumë vlerë për ta, sepse ata gjatë marrjesë në pyetje vetëm se thonin fjalë fyese për të më bërë presion psiqik. Ndoshta pas këtyre pretendimeve të tyre fshihej diçka që unë nuk mund ta kuptoja. O Zoti im! Ç’kanë për qëllim me te? Dhe pasi që më dy herë shkova në dhomën e torturimit nuk arrtia që të kuptoj qëllimin e tyre. Pastaj e kuptova se ata jo vetëm që kishin informacione për emrin dhe profesionin, por ata kishin informata edhe për imtisirat e edukatës sime dhe ta afrëmve të mij. Nuk e kuptoja se, me gjithë problemet që kishin këta kidnapues dhe presionet që bëheshin nga populli i Irakut ndaj tyre, çfarë dobie kishin nga gjithë kjo humbje energjie dhe e kohës, për çfarë e bënin këtë ? Ata e dinin që unë isha 38 vjeçar, dhe që isha tregtar që shitja gjëra, që legalishte apo ilegalisht hynin në Irak. Nganjëherë bëja sport dhe kisha trup të fuqishëm. Isha njeri që jetoja në mesin e popullit dhe njohë shumë njerëz, madje kam punë me shumë njerëz në rrethin tim. Madje ata e dinin se nuk më lidhë asnjë gjë me plotikën, edhe në kohën e Sadam Hysejnit por edhe pas pushtimit të Irakut nga forcat e koalicionit nuk e kam lejuar veten që të futem në poltikë. Ata e dinin se jam njeri familjar dhe që bëja çdo gjë për plotësimin e dëshirave të tyre. Për këtë gjë dhe disa herë derisa më dërgonin në dhomën e torturimit dhe në dhomën nëntoke ku maltretonin të burgosurit, me qëllim kalonim para qelse ku ishin familja ime, që të më torturonin me zërat e klithjeve dhe qarjeve të gruasë dhe fëmijve. Zërat e qarjeve dhe lutjeve të tyre për mua, ishin aq të mundimshme dhe më krijonin një gjendje të paimagjinueshme sa që torturat fizike që mi bënin më vonë më dukeshin si normale. Aq shumë nuk ndikonin tek unë sa zërat dhe klithjet e fëmijve. Më nuk mi lidhnin duart por goditjet me kamxhik dhe shqelmet vazhdonin përsëri. Torturuesit para lutjeve të mia, ata shtronin po ata pyetje që edhe vet e dinin se nuk kam përgjigje për t’i dhënë. Njëherë duke më goditur më një shkop të trashë më goditën në sy dhe filloi të më rrjedhë gjakë i madh. Djersa dhe gjaku mi kishin lagur të gjitha rrobat. Kisha arritur në një gjendje sa që më nuk kishte rëndësi vërbërimi i syrit tim të djathtë. Në mesditën e po asaj ditë ngase nuk më ndalej gjakëderdhja erdhi gardiani hapi derën dhe më dërguan në një spital në mes të shkretetirës, posa më dërguan aty më bën pavetëdije. Kur u kthyem nga spitali ma kishin lidhur kokën dhe syrin dhe e dija se më kishte plasur syri dhe ma kishin nxjerrur atë nga vendi. Nuk e dij për këtë gjë apo kishin ndonjë shkak tjetër, por që nga kjo ditë përfunduan maltretimet dhe torturat. Mandej syrin dhe kokën ma mjekonin shumë me kujdes dhe në mënyrë të rregullt. Ndoshta edhe ishte premtimi im që u kisha dhënë torturuesve dhe atyre që më merrnin në pyetje për të bashkëpunuar për çdo gjë që do të më thonin.