[budo785]

Takimi
Kisha pranuar të kryeja çdo mision që do të ma jepnin, vetëm e vetëm që të dilja nga ky varrë e të shija driten. P.sh. edhe unë mund të kryeja punën, të cilën e kishte kryer ai shoku im i qelisë, kur ia kishin dhënë një çantë të mbushur me eksplozive dhe e kishte dërguar në Sudan, të cilën ia kishte dërzuar personave të panjohur. Sikur kjo dëshirë e imja do të realizohej, kur nuk kaloi as një orë që loza me këso mendime u hapën dyert e qelisë dhe e sollën një të burgosur me kokë të lidhur, atë e mbyllën aty kurse mua më moren me vete. U çudita se, pse nuk ma mbyllën syrin e shëndosh. Ecëm nëpër koridor dhe zbritëm shkallve te poshtë në bodrum dhe u ndalëm në fund të dhomës ku kryheshin torturat. Deri sa isha vetëm sa shumë që i kisha dhënë shpresë vetesë, po ashtu kasha vendosur që mos të frikësohesha nga asnjë problem. Por për një moment i mori era këto shpresa dhe vendime dhe përpak sa nuk rash në tokë nga frika që më kaploi në atë çastë. Madje nuk e zbatova as urdhërin e tyre ‘ndal’, dhe u ula në tokë. Mu afrua gardiani dhe ma bëri me shenjë që të vazhdoja të ecja drejt dhomës së mallkuar, nuk kisha të bëja tjetër gjë pos të zbatoja urdhërat e gardianit. Më rrahte zemra tepër shumë. Nuk dyshoja në atë që prapë do të fillojnë turturat dhe maltretimet sikurse më parë. Përsëri ma vunë qesen në kokë dhe mi mbyllën sytë, me këtë mënyrë ata letësonin punën e tyre. Më ulën në një karrigë. Kaloi një kohë dhe dëgjova zërat e hapave që vinin drejt meje. Sytë i kasha të mbyllur dhe veshët nuk më dëgjonin mirë nga qesja që ma kishin vërë në kokë. Por ai zëri i atyre hapave që vinin drejt meje ma ringjallnin një kujtim të hidhur në kokën time. Rrahjet e zemrës mu shtuanë edhe më shumë. Më godiste aq shumë sa që i kishte goditjet e fundit të jetës së tij. Në atë moment fillova të ndjeja zërin e vajzës sime të madhe, sikur e pyeste nënën e saj se, a jamë unë babai i saj a jo? Nuk e shihja por e ndjeva se gruja ime i dha përgjigjje positive me anë të levizjes së kokës. Në atë çastë bërtita: “Po, vajza ime, unë jam babai yt.” Menjëherë u përpjeka që ta heqja qesen nga koka, por më penguan gardiani dhe personi që më torturonte, dhe më thanë që nëse vazhdoja kështu do detyroheshin të mi lidhinin edhe duart. E njoha edhe këtë zë. Ishte po ai person që gjatë torturimit dëshironte të pranoj akuzën që ma kishin bërë por asnjëeherë nuk priste ta mirrte përgjigjen por vazhdimisht më torturonte. Guraja ime e dinte që, ata ishin gjëja e vetëm që unë brengosesha, për atë dhe fjala e parë që më tha ishte që ne jemi mirë, dhe që unë nuk duhesha që të shqetësohesha. Pastaj më pyeti për gjendjen time. Thash që, çfarë takimi me familjen është ky kështu më sy të mbyllur? Apo, mos ndoshta ju kanë bërë diçka edhe juve që nuk dëshirojnë t’ju shoh. Mos u kanë prishur fytyrat? Gruaja ime më kapi duart dhe mi çoj te fytyra e saj dhe u betua se me ata nuk ishin sjellur keq. Me dorën tjetër e kapa dorën e vajzës sime dhe e ndjeva qetsinë e trupit te saj. Gruaja më tha se vajzën e vogël dhe djalin i kishin dërguar në Angli. Ata tani janë duke jetuar afër një të afërmi tonë të largët dhe shëndeti i tyre është në gjendje shumë të mirë, madje ushtarët amerikan i kishin thënë se edhe ato do t’i dërgojnë në Angli posa të vërtetohen se unë nuk jam terrorist. Kështu që do të lirohesha edhe unë nga burgu. Për momentin duhesha të rrija në burg me qëllim që ata t’i kryeninin edhe disa hulumtime rrethë meje. Vajza ime shqetësohej shumë për shëndetin tim dhe unë e kuptova se ajo është duke derdhur lotë. Arriti që t’i kaloj të gjitha dhimbjet dhe shqetësimit që ndjente për mua dhe të marrë forcë e të më thotë se në telefon kishte folur vet me motrën dhe vëllaun e vogël dhe se ata ishin në gjendje të mirë. Madje ajo më tha se kishte shumë shprsa dhe gjëja e vetme për të cilën brengosej ishte shëndeti im. Pastaj i morën dhe i çuan nga bodrumi dhe unë prap mbeta vetëm. Nuk e dij se sa zgjati ky takim. .. Ishte një moment? Në jetë? Apo disa minuta? Megjithatë më kishte bërë mirë dhe isha ndryshuar pak. Pas gjysmë ore prap erdhi personi që më torturonte. Ma hoqën qesen nga koka, pastaj më dërguan në një dhomë shumë të vogël dhe më ulën në një karrige. Duart mi lidhën fortë për krahët e karriges, kurse këmbët për këmbët e saj. Më kishin lidhur në ate mënyrë sa që nuk mund të bëjë më të voglën lëvizje. Këtë e kryen shumë qetë dhe në mënyrë shumë të shpejt, të bënte të dyshoje se këtë punë e bënin me vite të tëra, madje ishin te aftë ta bënin edhe sy mbyllur. E ndjeva se pas këtyre veprimeve që bënin është fshehur diçka dhe nuk dyshoja fare se tani do të më torturonin, sepse pos takimit me familjen tortura më nuk kishte kurrnjëfarë kuptimi. Por e vërteta ishte krejt ndryshe. Atë ditë edhe pse nuk zgjati shumë troturimi, por ishte një torturimi më i rëndë që kisha përjetuar në burg dhe as që nuk mund ta përfytyroja fare. Më katastrofalja ishte, përkundër asaj që nuk pranova asgjë dhe nuk thash asnjë fjalë, morën një baski të madhe dhe filluan me vështirësi të madhe të ma futnin nën thonjin e dorës së djathtë, kështu pata aq shumë dhembje sa që bërtita me zë shumë të lart. E shihja se nuk lejonin të më rrjedh gjak nga vendi ku më futnin baskin, pastaj filluan që ta nxenin me zjarrë baskinë dhe në atë gjëndje që nga zjarri ishte skuqur baskia ma vunë në vesh, nga dhimbja e madhe më humbi vetëdija. Ky torturim mu duk se kishte zgjatur një jetë, por siç më thanë torturuesit nuk kishte zgjatur më shumë se gjysem ore. Pastaj ma nxorrën baskinë nga thonjët dhe më kaploi sërish një dhimbje e papërshkruar, kështu që as për një moment nuk mund ta ndalja rënkimin që kisha nga dhimbjet. Nuk e dij sa zgjati por kur pash se torturesi vjen më një gjilpërë në dorë dhe mendova se këtu edhe e paskam fundin e jetës sime. Gjilpërën ma dha në dorën e djathtë dhe sikur mu ndalën të gjitha dhimbjet nga kjo gjilpërë. Isha aq i pafuqishëm sa që po të më thonin çohu dhe ik se je i lirë nuk do ta mund të ngritesha në këmbë. Në atë moment erdhi një njeri i veshur me të bardha, mu duk se ishte berberë dhe më rruajti tërsisht mjekrrën dhe flokët. Edhe ai në punën e vet ishte profesionist, por ishte shumë i pamoralshëm dhe me sjellje të këqia. E dija se më kishte ardhur fundi dhe takimi me familjen ishte sikur taxhia që i jipet deles para se ta therrin për kurban. Për një moment mu përkujtuan fjalët e shokut tim të qelise që ishte në toalet, të cilët në kokë me një aparat ia kishin trazuar trurin dhe e kishin shtyrë që vetëm të gënjej dhe të mendoj vetëm për të gënjyer. Por unë nuk kisha asgjë për të thënë as drejtë e as shtrembër. Kurse edhe ata kishin njohuri edhe për nga jasht edhe për nga brenda më shumë se unë. E ndjeva se pakëz isha përmirësuar, sepse e ndjeva se një mizë mu kishte ngjitur në djersë dhe më vinte që ta heqja atë por nuk mundesha ngase i kisha duart e lidhura për karrige. Madje e kuptova edhe atë që mi zgjidhën duart dhe dy nga gardinatë më morën nën shpatulla dhe pas dhjetë minutave u gjetëm në një ndërtesë, e cila më dukej se i ngjante spitalit. Atje nuk kishte shumë njerëz, ata që ndodheshin aty ishin të veshur më ngjyrë të bardhe dhe nuk flisnin fare. Kështu që mua më shtrinë në një krevat në një dhomë të vogël, mandje mi lidhën disa elektroda në kokë, në qafë dhe pas kokës. Posa hyra në dhoma, edhe pse isha vetëm me një sy, arrita t’i shoh të gjitha to kablla dhe ato makina, posa i pashë këto menjëherë fillova të mendoja se më priste vdekja, që aq shumë e dëshiroja kohët e fundit. Isha pajtuar me vdekjen, sepse isha i sigurt se shumë shpejt do të vdisja nga pasojat e torturimeve që mi kishin bërë ushtarët e Pentagonit. Në dhomë hyrën dy persona. Njëri shkoi në drejtim të aparateve që ishin në dhomë, kurse tjetri u ulë afër meje dhe filloi të më pyeste për gjendjen time, më fliste në arabishte. Desha t’i thoja gjë apo të protestoja, por personi që më rrinte mbi kokë më tha që mos të lëvizja fare dhe mos të flisja asnjë fjalë, vetëm të shikoja në tavan. Ai filloi të flasë dhe mi tha të gjitha ato tema apo çështje të cilat i kishte mësuar mirë përmendësh. Më në fund donte të thoshte se, hulumtimet e deritanishme kishin konstatuar se unë kisha dhunti dhe talent për të bashkëpunuar me ta, madje më në fund më tha se kështu kishin deklaruar edhe ata të naltit. Ai më tha se jo që duheja të bashkëpunoja me ata por isha i detyruar ta bëja një gjë të tillë. E pyeta: nëse kjo nuk bëhet me vullnet dhe bëhet në mënyrë të dhunshme, atëherë çfarë kuptimi do të kishte kjo për ju…? Ai mu përgjigj: “Ne jemi tani duke të provuar se ti sa ke mundësi të bashkëpunosh me ne. Madje ti neve na pëlqen dhe ne nuk dëshirojmë që të humbim ty, dhe gjithahstu deri më tani konstatimet kanë dalë pozitive lidhur me durimin dhe qëndresën tënde, atëherë nëse edhe nuk don që ato që të kanë ndodhur ty deri më tani t’i ndodhin edhe familjesë sate, sepse e din shumë mirë se ata janë në duart tona dhe për këtë gjë askush nuk lodhet. Kështu që ti mundesh që me një bashkëpunim të mirëfilltë me ushtrinë e SHBA-së ti shpëtosh ata nga vdekja madje jo vetëm ti shpëtosh por edhe të përcaktosh një të ardhme ideale për ta në Angli. Madje ti do t’I shkollosh fëmijët tuaj atje dhe gjithnjë ata do të përkujtojnë si një hero. Pastaj e kuptova se kishte filluar dhimbja e gishtit dhe gjithnjë më shtohej edhe më tepër dhimbja. Por edhe kur mendoja që edhe familja ime të hyj nëpër të njëjtat mekanizma të torturës, që kisha hyrë unë, atëherë rrahjet e zemrës donin të ma shqyenin gjoksin nga të rrahurat e forta. Çdo fyrje që e pata ia bëra kësaj makine të shpifur, se pse gënjeshtrat i kishte aq të thjeshta, madje pse nuk ma kishte bërë një gënjeshtër që vdekjen ta përqafoja me ndjenja të gëzueshme.