[budo785]

Pjesa e gjashtë


Misioni i dytë
Më dërguan në misionin e dytë. Atë që tani këtu po e shkruaj, më parë ishte parashikuar dhe më kishin dhënë arsimim dhe urdhëra të mjaftueshëm. Hartën të cilën e vendosën para meje, nuk kishte gjë të shkruar në te, por nga vijat e bregdetit arrita ta kuptoj se ishte një vend afër detitit të kuq dhe bregdetit afrikan. Në këtë hartë ishin të vizatuara edhe rrugët në të cilat duhej të udhëtoja me shoferin ndihmës, madje ishin të përcaktuara çdo kthesë dhe qafë rrugore dhe ishin të rradhitura me numëra. Po, duhesha që këto rrugë ti kaloja me shoferin dhe me kamionin i cili ishte i mbushur plot me eksploziv, hymë ne tokat e Afrikës dhe me emrat dhe shenjat sekrete ia dorrëzuam kamionin disa personave të panjohur. Apo të them shkurt: me një aeroplan amerikan shkuam deri në San’a (kryeqytet i Jemenit), dhe prej atje me një aeroplan ushtarak të vogël shkuam në perëndim të Jemenit, e kaluam detin e kuq dhe iu afruam limanit në tokën afrikane, ku pastaj kuptova se ishte Eritre’ja. Në liman ishin dy kamiona të përgaditur të cilët zbriten nga anija e madhe. Shoferi i kamionit do të ishte një irakian i cili më shoqëroi nga San’a, dhe nuk duhej që të bisedoja shumë me të për të kaluarën e tij. Megjithëse i frikësoheshim njëri–tjetrit, u shoqëruam shumë shpejtë, madje gjatë bisedës e kaptuam se kemi të njejtin problem. Biseduam gjatë për maltretimet, turturat dhe për të kaluarën tonë. E vetmja gjë për të cilën nuk mendonim dhe nuk diskutonim ishte ikja apo braktisja e këtij misioni, për të cilin ishim të detyruar ta kryenim. Të dytë i kishim problemet të ngjashme, që të dy familjet i kishim peng të vrasërve. Ishim të detyruar të kryejm misionin dhe të ktheheshim ne liman. Ai nuk kishte fëmije, por gruan, nënën dhe vllaun i kishte në duart e vrasësve amerikanë, edhe atij sikur mua i kishin premtuar lirimin dhe mbrojtjen e tyre. Ai ishte i ri dhe ishte fëmiu më i madh i familjes. Si dukej edhe nënën e kishte të re, dhe kriminelet e ushtrisë amerikane e kishin frikësuar shumë për nënën dhe gruan e tij. Ishte i fortë dhe rrezistues, dhe nuk kishte nevoj për ndimen time. Ashtu siç e përmenda edhe më lartë, në dorë e kishim harten në të cilën ishin të përcaktuara rrugët kthesat e rrugëve dhe çdo imtësi rrugore, por nuk ishin përcaktuar kufijtë dhe ne nuk e kuptuam fare se kur e kaluam kufirin e Eritres dhe jemi future në tokën e Etiopis, dhe kur do të arrim në Sudan. Para nesh lëvizte një automobil i lloit Xhip dhe në të gjendëshin katër persona të armatosur, pas tyre shkonin tre kamiona të mbushur plotë, ne ishim ulur në kamionin e parë. Kamionat kishin plot benzin dhe lënd djegëse, dhe ne nganjëherë ndalonin vetëm për të marrë ujë. Kur ndalonim nuk bisedonim fare me personat e kamionave tjerë, por vetëm me shenjë koke e përshëndesnim njëri–tjetrin. Kamionat ishin të ngarkuar me peshë të rëndë dhe lëviznin shumë ngadalë, kurse automobili Xhip i cili ecte para nesh lëvizte shpejt dhe lehtë, dhe si dukej shoferi i këtij Xhipi e njihte rrugën shumë mire. Nganjëherë aq shumë largohej nga ne sa që nuk mbetej asnjë shenjë nga ai. Më problem ishte kur kalonim nëpër rrugët malore, unë zakonisht vozitja nëpër rrugët shkretëtinore dhe të rrafshta, por pasi që kisha probleme me këmbët dhe më dhimte shumë gishti i thyer, timonin e kamionit e mirrte personi i cili më shoqëronte mua. Duhej që dy herë të kalonim nga një lumë i thellë dhe nuk ishte e

mundur të kalonim nëpër këtë lumë pa mos na tërhequr me zinxhir kamionat tjerë. Më në fund arritëm në një vend ku më nuk mund të lëviznim. Automobili Xhip dhe tre personat në te, na lanë neve vetëm dhe kur u kthyen pas gjashtë orëve thanë që rrethë 15 deve janë nisur në drejtim tonin dhe mallin që gjindet në kamion do ta bartin ato. Unë mendoja se gjithë ajo rëndësi që ishte në dy kamionat tanë nuk do të mjaftojnë 15 deve për ta bartur atë, ngase unë e dija se sa është rëndësia e tyre, sepse e kisha vërejtur rëndësin e kamionit gjersa isha në te. Por duhej që të prisnim 24 orë.

Në këtë kohë gjeta rastin që të njohtohem me shoferin dhe ndihmës shoferin e kamionit tjetër. Ata me ne silleshin shumë ftohtë dhe shumë keq e flisnin arabishten. Dukeshin se ishin pakistanez ose afganistanez. Ndoshta edhe kishin ardhur nga tokat e Indisë ose Bangladeshit, dhe nguteshin sa më shpejt ta mbaronin këtë mision tepër të lodhshëm. Ishin të padureshëm. E vetmja gjë që mësova nga ky udhëtim ishte se Amerika jo vetëm në Irak po në çdo vend të botës kishte persona sikur unë dhe sikur ndihmës shoferi im, jetërat, familjet dhe identiteti i të cilëve përdoret për qëllimet e amerikanëve. Po ashtu edhe këta persona ishin detyruar që të bëjnë çdo gjë për amerikanët sepse sigurisht edhe ata ishin këcnuar me familjet e tyre. Ndoshta edhe Amerikanët pas vdekjesë sonë do të na paraqisnin si pjestarë të Al-Kaidës, Talibanit apo ndoshta përkrahës të Ez-Zarkavit. Deri më tani kishin vepruar ashtu siç na kishin premtuar, që nuk do të bënin asgjë me familjet tona. Gjithashtu pata dëgjuar se edhe Ebu Mus’ab Ez-Zarkavi ishte bashkëpuntor i ngushtë i tyre. Këtë ma pat thënë një i burgosur irakian në Bagdad. Kështu që, pas dy ore që Xhipi na kishte lënë vetëm, mbrritën disa burra dhe gra vendase, të cilët na sollën ushqime të lloj-llojshme dhe ujë për të pirë. Na gostitën në mënyrë të përkryer dhe na nderuan shumë. Dukej që personi i katërt që ishte në Xhip, i cili kishte mbetur të na shoqëronte neve i njihte shumë mirë këta njerëz dhe tek ata kishte besim të plotë. Me gjithë këtë besim ai pat shumë kujdes për kamionat. Kaluan shumë shpejt këto 24 orë, sepse isha i lodhur shumë sa që tërë këtë kohë e kalova në gjumë. Ishte dikur dreka e ditës së nesërme kur mbërritën devet. Transferimi i mallite nga kamionët në deve kishte nevojë për disa njerëz shumë të fortë. Po ashtu, ne shoferët dhe ndihmës shoferët nuk kishim të drejtë t’i preknim fare kartonat që gjendeshin në kamion. Ndoshta ata nuk dëshironin që të informohemi se ç’kishte në kamion. Nuk kuptonim gjuhën e tyre, por nga qyteti që kaluam si dukej quhej Kasala, po ashtu qyteti pas tij nga i cili kaluam dëgjova se e quanin Singa. Edhe pseudonimi i tyre ishte Karpinski. Rrethë orës tetë në mbërmje u përshendetëm dhe u kthyem te kamionat e zbrazët dhe u përgatitëm që të ktheheshim përfundimisht. Duhej që gjithë kujdesin tonë ta përcaktonim në hartë dhe në rrugë, kështu që duhej të përkujtonim rrugën nga kishim ardhur me qëllim që të mos humbnim. Na patën thënë që në qoftë se në kufij, kufijtarët kërkojnë ryshfet atyre të ia jepnim kaminat e zbrazët, kurse ne të kthehehsim në këmbë deri në liman, por ne këtë nuk e bëmë ngase shpjetuam aq shumë sa që për 35 orë arritëm në liman. Deri në kufirin e Jemenit shkuam me një barkë të madhe e cila i përgjante anijës për nga madhësia. Prej aty deri në San’a shkuam me automoblin tonë personal, pastaj me aeroplan u kthyem në Bagdad. Duhet të them se dy ditë qëndruam në San’a dhe vendi ku qëndruam ishte më keq se burgu ynë. Gjatë gjithë kësaj kohe flisnim shumë pak, por hanim dhe flinim tepër. Në Bagdad gjendja jonë ishte bërë më mirë sigurisht, sepse burgu tani për neve ishte një pushimore, kurse numri i të burgosurve që merrnin mësim në klasa ishte shtuar më shumë. Mësimet më shumë ishin politike dhe kishin për qëllim që të na bindnin neve, madje unë shumicën e tyre as që i kuptoja fare. Atë që na prezantohej në këto orë mësimi mund ta përshkruaj shkurtimishtë në këtë mënyrë: Duhej që ne të luftonim kundër terrorizmit për ta shpëtuar njerëzimin, madje jo vetëm që ta luftojmë atë po ta shkatërrojmë të tërin. Edhe nëse në këtë luftë humbin jetën disa nga ne, ky ishte fati jonë dhe nuk mund të iknim nga ky. Ata, një grup e ushtronin vetëm që të gjuanin me snajper, dhe me armë tjera. Kur na dërgonin në

shkretëtirë për të na ushtruar, me ne vinin edhe disa nga ushatërt e tyre. Kuptohej se para nesh kishin ushtëruar shumë të burgosur si ne, sepse akoma shenjat e gjuajtjeve dhe plumbave kishin mbetur në vendet ku ushtronim edhe ne. Kjo më habiste shumë mua. Me vete thoja që si është e mundur që këta amerikanët të pa mend, të na ushtronin neve aq shumë në kohë të luftës, kurse një pjesë të pushonin qetë nëpër burgje? Apo ndoshta këta kanë për qëllim të qëndrojnë shumë vite në shtetin tonë, ngase kanë investuar aq shumë dhe kanë ndërtuar vende rezstimi kaq të mëdha. Përafërsisht të gjithë mësuesit tanë ishin izraelit. Njëri nga ta ishte grua, e cila ishte e veshur me rroba të ushtrisë amerikane, edhe pse gjithnjë deklaronte si ishte amerikane, por që nga largë edhe nga gjuha edhe nga sjelljet, dukej se ishte izraelite. Kujdesi dhe përcjellja ndaj nesh gjithnjë e më tepër shtohej, në qoftë se dy persona flisnin në vesh mes vete, atëherë që të dytë mirreshin në pyetje dhe pyeteshin se çka kishin thënë dhe çka kishin dëgjuar nga njëri–tjetri.