[elsaaa08]

Postimi origjinal është bërë nga Ignis

Pikërisht këtu qëndron edhe gabimi fatal i egoizmit, sepse pamvarësinë e kemi parë si një modë. Fatkeqësisht Ego-ja jonë nuk na lejon të shohim përtej asaj që kemi ne në mëndjen tonë dhe që nuk pranon asgjë tjetër përveç asaj që përshtatet dhe adoptohet me standartet e ''kopesë'' dhe me kufinjtë e lirisë së mendimit dhe veprimit të tjetrit.. Egoizmi nuk të lejon të mund të pranojmë kurrsesi se dikush tjetër ka mundësinë që ne nuk e kemi.

Ç'farë të them këtu?!

Mu kujtua një përrallë e lashtë e Ezopit:- Ishin thonë tre miq të vjetër në rrjedhë pranë kënetës Dy zogj dhe një bretkosë. Ktheheshin zogjtë në mbrëmje dhe gjithsecili thoshte historitë e tija. Bretkosa?.... Ç'të thoshte e gjora nga ai vend i baltës......
Ç'të reja?!-pyeste.- Zogjtë nuk përmbaheshin nga kënaqësia për të treguar ndodhitë e tyre. Nuk dinin se cilën histori t'i tregonin më parë mikeshës së tyre. Bretkosa vetëm shqyente sytë dhe thoshte pa pushuar.- Bo, bo....
Një ditë bretkosa po rrinte mendueshëm. Kam një plan tha. Dhe zogjtë dëgjuan planin.
Emënçur , tha njëri nga zogjtë. Në rregull tha tjetri, nesër herët në mëngjes do të nisemi.
Ishte e thjeshtë. Zogjtë do të merrnin një shkop, njëri do t'a mbante nga njëra anë, tjetri nga ana tjetër. Ndërsa bretkoca do të kafshonte shkopin diku në mes. Do të fluturoni zogjtë do të ngrihej edhe bretkosa. Mrekulli!!!
Fluturua kështu. Shkuan larg madje edhe sipër detit, kështu bretkosa pa për herë të parë edhe anije. Fluturuan edhe mbi një shkollë. Një fëmijë pa arritjen dhe i habitur mrekullohej.
Bravo, ja shikoni zogjtë sa bukur e menduan.....
E dëgjoj bretkosa këtë....
E jo edhe kështu de....- i'u duk shumë e rëndë. Planin e kishte menduar ajo vetë dhe jo zogjtë....
Fëija e kishte prekur pa dashur thellë në sedër dhe e zemëruar bërtet:- Unë eeeeeeee.....
Dhe ndërsa thirri, hapi gojën , e lëshoj shkopin që kishte kafshuar dhe kështu duke rënë dhe duke u copëtuar në shkëmbinjtë.

*

hahhahahha ky ashte egizem hahhha