[Le jardin des disparus]

Duetto


E njoh prej kohësh. Kur erdhi për të parën herë në shtëpinë t’ime ishte ende e vogël, e bardhë, si pambuku. Rrinte si e huaj. Më shikonte, e habitur, me një vështrim ku shprehej një ndjesi e butë, një dëshirë e pakuptuar. E mirrja pranë edhe e gëzoja lehtazi duke ia shkuar dorën time mbi flokët e pambukta. Nuk lëvizte dhe unë vazhdoja t’a përkëdheja.
U rrit shpejt. Hodhi shtat në pak kohë e sipër. Sytë i ndritnin edhe më shumë, edhe më shumë i qeshte fytyra e saj e vogël, por ajo mbeti gjithmonë ashtu e bardhë, ashtu e bardhë si pambuku.
Sot u mbushnë tre vjet që nga dita q’e kam njohur për të parën herë. Më duket tashti sikur e njoh prej shumë vjetësh. Sikur ka qënë kurdoherë pranë meje dhe sikur më ka shoqëruar gjithmonë në gëzimet dhe në mjerimet e mia. Sikur s’më ësht ndarë kurrë!

***
Mbrëmjeve kur kthehem në shtëpi e di sigurisht që do t’a gjej te pragu i portës. Më shikon që prej së largu dhe shpejton në drejtimin tim. Më vjen pranë dhe unë e përkëdhel, i gëzuar. Një natë, koha ishte e bukur. Qielli i llambaritur. Yjzit xixëllonin pafundësitë kristalore. E pashë në rrugë kur zbardhëllente në rrezet e hënës. M’u duk më e bukur, më ledhatare, më dashnore se çdo herë tjetër. Dola fushave me të dhe shëtitëm bashkë mbi barin e njomur nga lotët e natës. Ishte e gëzuar, i gëzuar isha dhe unë. I thashë se mos ishte e lodhur dhe nëse donte të pushonim pak mbi një gur, n’anën e rrugës. Nuk më foli. Më shikoi me sytë e saj të vegjël, me një vështrim t’ëmbël, kokën pak t’anuar. Ndënja pak mbi gurin e madh q’ishte n’anën e rrugës edhe ajo erdhi e pushoi pranë meje. E mora edhe më pranë, e gëzova lehtazi duke ia shkuar dorën time mbi flokët e pambukta ndërsa ajo e shikonte hënën pa folur.

***
Kur vjen dimri dhe thëllimi, ajo nuk del te pragu i portës që të më presë si ç’bën në pranverë. Por e di se do t’a gjej prapa derës dhe do të hidhet sapo të më shikojë. Rrimë së bashku natën vonë, pranë vatrës, unë me një libër në dorë edhe ajo pranë meje. Kur lodhem së kënduari e sytë më vriten nga gërmat e vogla shikoj gjarpërimin e zhdërvjelltë të flakëve. Rrimë së bashku duke e shikuar zjarrin, për një kohë të gjatë, unë duke ia përkëdhelur lehtazi flokët e pambukta dhe ajo duke i mbyllur përgjysmë sytë e vogjël. E kam shoqen më të mirë në jetë. Më rri pranë dhe më kupton shumë herë. E dua shumë qenin tim Titi, të bardhë, si pambuku.


Vedat Kokona