[natyra]

Kërkojë drite!

Ishte natë. Në të gjithë anët mbretëronte qetësia... në një çast të tillë e ndjeva veten të vetmuar. Mejtoja: “ Ç’u bë gjithë ajo gjallëri e ditës? Ku shkuan këngët, vajet, britmat... e ... ditës? Çdo gjë ka vdekur. Vetëm unë jetoj, unë me kandilin tim të vogël me vaj të mirë. Tani s’kam frikë nga hiçgjë. Jam i lirë të bëj ç’të dua. Por duhet të lëviz, të punoj, të punoj, të flas... të bëj gjithçka e të ndërtoj një botë të re. . por si do ta bëj pa një shok?
Shikoj flakën e kandilit tim që në fund është shumë e shkëlqyer...e pastaj vjen tyli i hollë që shkon drejt përpjetë.
Një fllad i këndshëm më përkëdhel fytyrën. Flaka e kandilit lëkundet. Lëkundet dhe tymi i saj valë-valë si tallazet e detit, por përpjetë.
***
Po afron mesi i natës. Flaka e kandilit sapo vjen e po venitet. Kaloi pak kohë dhe...flaka e kandilit u lëkund nja dy dy-tri herë, por pa fuqi dhe u zhduk në errësirë. Fitili i kandilit dhe shkëndijat, njëra pas tjetrës, me radhë, po zhduken, gjersa mbaruan të gjitha. Edhe mua me kandilin më mbuloi cipa e zezë e natës: errësira! Asgjë s’jeton, veç meje. Sytë e mi drejtohen nga kandili, sikur kërkojnë të gjejnë diçka: ndoshta dritën që humbi...
Papandehur këndon një këndez. Me këngën e tij më vjen sikur më thotë: “Ç’bën, pse shikon kandilin?...”
Berat 16 qershor 1939

Jani Dodi
Mare nga gazetashqiptare
_____________________