[Honesty^uk.]

Dialogu mes Zemres dhe Mendjes



Shpesh here kur jep gjithshka qe ke ne shpirtin tend, ndjenjat, perkedheljet, mendimet, dashurine tende dhe nuk merr asgje mbrapsh, krijohet nje zbrazeti. dhe kjo zbrazeti dhemb. dhemb ndoshta me shume pamundesia per te dhene dhe ne keto momente mendja jote pyet zemren.
- Pse jep gjithshka eshte me e vyera qe ke dhe me vone nuk te mbetet asgje per vete?
-Zemra pergjigjet:-sepse egzistoj per te dhene dhe kjo eshte arsyeja e egzistences sime.

-Dhe mendja vazhdon te pyese. por ti jep gjithshka dhe nuk merr asgje mbrapsh pse e ben kete?

-Zemra pergjigjet. nuk mundesh te dhurosh me kushte, dhurata eshte nje dhurate e shpirtit dhe kjo vlen per te gjitha gjerat qe jane shpirterore. une nuk jap per te mare, jap sepse keshtu me mbushet shpirti dhe ne universin e shpirtit asgje nuk humb. ndoshta personat presin per momentin e duhur, ndoshta nuk e kuptojne, ndoshta eshte shume heret per kete lume jete. e di qe nje lume nuk rresht kurre se rrjedhuri? keshtu eshte dhe shpirti, rrjedh pa ndalim dhe ne nje moment te gjitha dhuratat do te pranohen.

-Por mendja vazhdon te pyese.
Por ku fillon ky burim? nuk ka fund?

-Zemra pergjigjet.
Gjithshka qe ne jemi u krijua nga gjerat qe na kane dhuruar dhe qe u kemi dhuruar te tjereve. eshte nje proces pasurimi i pafund dhe nga kjo lind burimi dhe nuk ka fund sepse shpirti eshte i perjetshem. Ke me pyetje i thote zemra?

-Dhe mendja tha po kam.
Cili eshte sekreti per te mos vuajtur?

-Zemra pergjigjet.
Te dashurosh pa pretendime, te dhurosh pa pretendime, por gjithashtu te dish sa te dhurosh. nuk mund t'i japesh nje femije ushqimin e nje te rrituri se nuk ja pranon organizmi, ashtu sic nuk mund t'i japesh nje njeriu qe nuk ka etje uje. do ta lere pergjysem ose do ta derdhe. gjthashtu duhet te shpresosh dhe te kesh besim tek zoti.
Keshtu e gjithe lumturia jote do te varet nga ty dhe jo nga te tjeret. Nese nuk ke pretendime nuk ke as zhgenjime si rrjedhoje as nuk do vuash. Do jesh vete nje burim lumturie per veten tende.