[budo785]

të cilat kishin një teknologji të zhvilluar, që përdoreshin për ta shkatërruar ndonjë tank apo ndonjë mjetë që është në shenjestër, amerikanët këtë gjë në mënyrë të vaçant ia kishin mësuar ushtarëve çeçenë. Po ashtu këta perosona vendosjen e bombës dhe krijimin e saj e kishin mësuar nga luftëtarët çeçen, dhe tani këtu ose në Irak kjo metod përdoret nga pjestarët e Al-Kaidës kundër forcave të ushtrisë amerikane. Një herë na tregonte: “Më patën dërguar njëherë t’i hetoja disa të burgosur të rinj. Aq shumë I kishin torturuar dhe goditur në kokë, sa që nuk i kishte mbetur vend pa u përgjakur, madje edhe sytë dhe vetullat I kishin plasur nga gjaku. Ata nuk mund t’i njihja fare se kush ishin. Kur e pash këtë skenë u nervozova aq shumë dhe atyre (gardianëve amerikan) u thash se në këtë gjendje jo vetëm që unë nuk mund t’i njoh ata, por t’i sillni edhe prindërit e tyre nuk mund t’i njohin në këtë gjendje, sepse ishin të dërmuar fare. Por kur filluan të më godasin edhe mua në mënyrë të padhimbshme, atëherë fillova të gënjeja. Njërin nga ta e prezantova si gueril, njërin si përkrahës të Sadamit, dhe njërin si të pa inkuadruar në asnjë organ politikë dhe terrorist, dmth. të pavarur, e gjithë kjo u bë derisa unë nuk e njihja asnjërin nga ta, por pasi më kishin detyruar atëherë ç’të bëja. Pasi kreva punën time më liruan.”

Elementet amerikane dhe udhëheqësit e kampit u shqetësuan shumë për vdekjen e tij. Sepse ishte një shërtbtor shumë i dëgjueshëm për ta, kështu që menjëherë filluan të hulumtojnë dhe ta zgjedhin një person tjetër që do ta zëvendësonte ate. Edhe këtë punë e kryen por nuk arrita ta kupoja se kush ishte ky i pafat. Për këtë gjë dhe ne të gjithë filluam që të kemi kujdesë nga njëri – tjetri. Shumë ushtrime që na mësonin nuk vlenin për asgjë, dhe në këto ushtrime i konsideronim si pjesë të torturimeve të tyre. Por në anën tjetër, nuk i kuptonim se çfarë fshihej nga sjellja e tyre e mirë, nga pushimi që na lejonin ta bënim, madje shoqëria e netëve ku sillnin alkool dhe gra për tu zbavitur, e shumë gjëra tjera që nuk mund t’i jepja ndonjë kuptim. Unë isha bërë si një dele, çdo gjë që dëshironin nga unë e kryeja me përpimëri, madje nuk protestoja fare edhe gjatë ushtrimeve të rënda. Dhe për të gjitha këto sjellje të miat nuk e dija se cili ishte shkaku. Sikur që nuk isha unë dhe isha shndërruar në një makinë. Madje ndonjëehrë gjatë ushtrimeve aq shumë jipesha në to sa që harroja edhe familjen time. Por kur pushoja dhe kur isha i dehur, aq shumë më pushtonin mendimet dhe kujtimet për ta, në këtë mënyrë këto maltretime i konsideroja si një shërbim shumë të vogël ndaj tyre. Po ashtu, kur mundohesha ta krahasoja veten me arabët që ishin duke i kaluar stërvitjet me mua këtu në këtë kamp, atëherë e shihja se disa prej tyre nëpër çfarë tortura dhe maltretime kishin kaluar. Në çfarë krime dhe gjenocidi kishin future duartë, në gjenocidet e nodhura në vendet arabe, në Afganistan, Iran, Turqi, madje edhe në Sudan dhe Somali. Kur e kojtoja gjithë këtë veten e konsideroja të pafajshëm, ndryshe nga ta dhe plotësishtë largë ndjenjave të tyre. Në mesin e këtyre personave që detyrimisht kishin patur dorë në gjenocidet e popujve musliman, kishte njerëz që kishin marr tipare shtazore. Këta persona ishin tërbuar fare. Më dukej sikur kur vritshin njërëz bëheshin të lumtur dhe kënaqeshin nga ky veprim, dhe për ta nuk kishte aspak rëndësi se objekti i sulmit të tyre ishinë fëmijë, pleqë, persona të pafajshëm e të pambrojtur, shkollë, spital, xhami apo diçka tjetër, apo në anën tjetër, grup me ushtarë të armatosur dhe konvoj ushtarak. Por një gjë e kasha vërejtur te këta individ, kur urdhëroheshin ta sulmonin ndonjë spital, shkonin të gëzuar dhe të trimëruar, por kur kishin për synim ndonjë sulm ndaj ushtarëve të armatosur, vetëm t’I shihje se si dridheshin nga frika. Atë që nuk arrita ta kuptoj ishte se vërtetë këta njerëz kishin tipare të këtilla nga fëmijëria, apo pas shpërlarjesë së trurëve të tyre ishin bërë kaq të pandjenja, të egër dhe vrasës. Mendoj se këta persona nuk hezitonin t’i torturonin dhe t’i vritnin sa bashkatdhetarët e tyre, fqinjët dhe ndoshta edhe njerëzit e familjesë së tyre. Përpiqesha kur isha vetëm dhe i qetë të zotëroja urrejtjen, e cila ishte pasoj e torturave të tyre, madje ndonjëherë atë në mënyrë të mençur e mbaja të gjallë në trurin tim, por vazhdimisht mundohesha që këto ndjenja t’i fshehja që mos t’i vërente askush. Por në realitet më mundonin shuëm dhe ishte shumë vështirë t’i mbizotroja. Në kamp ishte një person, i cili në të kaluarën kishte qenë rreshter i ushtris së Sadamit që në fillim të luftes kishte marr pjes në arrestimin e disa amerikanve. Kur amerikanën u liruan atë dhe disa oficier të tjerë të ishë ushtrisë së Sadamit arrestohen dhe turturohen në mënyrë shtazore. Këti rreshterit aq shumë ja domtojn kujtesen me anë të teknikes elektrike sa që e harron tër të kaluarën dhe ishte gati të kryej çdo urdhër të amerikanëve. Atë e quanin robot apo njeri i hekurt. Njëher në ëndërr kishte thënë disa fjal kështu që infermatori i kishte transomuar ato deri te gardianet e burgut. Një ditë pasë, për shkak të atyre fjalve që i kishte folur deri sa ishte në gjumë, gardianet e marin në pytje dhe po atë ditë me një fie teli të holl ja hoqën kokën. Nga përvoj kasha mësuar që ti mbizotroja ndjenjat e mia me qëllim që ata mos ti kuptojn pikat e mia të dobta. Çështja tjeter që për amerikanet ishte më rendësi, dhe për të cilin i kishin porositur edhe aleatet e tyre ishte që ata të arrestonin njerëz të dobët për nga vullneti dhe epshi, sepse këta ishin më leht të merrëshin në pyetje dhe të edokoheshin në frymen e tyre. Autoritetet e larta të sherbimit sekret amerikan vazhdimisht ishin të besimit që revolocionaret anti –Sedamian nuk i hynin në punë atyre, sepse për ti bindur dhe për ti detyruar ata duhej të hargjonin shumë kohë dhe më në fund sipas thënjeve të tyre ata dilnin spiuna dhe detyroheshin që ti vritnin. Sigurisht që këto hapa kryeshin shumë letë, apo siç thonin ata sikur të pinin uj. Njëri nga përkthyesit, i cili ishte irakian dhe e dinte shum mir gjuhen angleze, ishte ndërmjetësus mes nesh dhe atyre, kishte trup të madhë dhe dukej që ishte i shkolluar

mirë. Nga se kishte jetuar në perendim alkoolin e donte shumë por pushtuesit i njinin hollsisht të riun irakian dhe nuk e linin të dehej asnëher, sepse ky e kishte patur zakon që kur dehej të tregonte gjithqka që dinte. Edhe ne nuk kishim leje që ati ti jepnim për të pirë, por ne kur e vrehim se ata janë larg nesh dhe nuk do të kenë më punë me ne deri në mëngjes e gostismin atë me raki kurse ai nuk thoshte jo asnjëherë. Në netë të këtilla mblidheshim 7-8 veta të cilit e njhninim njëri –tjetrin më shumë nuk flinim dhe përkthysin e rihun irakian e pyesnim për çdo gjë, po sigurisht i jepnim për të pirë sepse nuk i merrnim përgjigjjet e pyetjeve tona. Ky djalosh dinte shumë sekrete të ushtrisë amerikane dhe kur ishte i kthjellët hezitonte të tregonte gjithqka që dinte. Por pak sa nxehej dhe fillonte të dehej nuk lente asnjë pyetje pa përgjigjje. Ne arritëm të kuptonim se shumica e gjeneralve dhe oficierve të lart të ushtrisë së Sadamit nuk rradhitshin në listen e zez të amerikanëve, nuk ishin arrestuar fare por ata merrnin edhe rrog nga amerikanët. Në këtë mënyrë këta gjeneral dhe ofecier nga ushtaret amerikan shfrytëzoheshin për të marr infermata për indivit fise dhe rajone të ndryshme me qëllim që të qetësonin situaten e trazuar në Irak, por në ralitet ndodhte e kundërta sepse çdo ditë këto rajone trazoheshin dhe bëheshin të pa sigurta. Përkëtë punë këta ish funksionar të regjimit të Sadam Hysenit merrnin para të majme. Këto të holla nuk ishin më shum se disa dhjetra apo qindra dollar, por llogaritëshin të vlefshme sepse ishte gjendje krize në Irak.