[LOJETARI]

Hajde ta bëjmë Salep Sulltanin president!
Publikuar: Sot, më 16 shkurt 2011


Enver Robelli
Në poezinë “Kënga e Salep Sulltanit” Fan Noli e përshkruan me ironi pështjellimin politik në Shqipëri pas largimit të tij nga pushteti. Duke iu drejtuar miletit Noli tallet me Ahmet Zogun: Ç’është ky sheqer-kësmet? / Hallvaxhin’ e pamë mbret. – Peshkopi shqiptar s’kishte ndonjë përvojë politike, madje nga shumë historianë qeverisja e tij e shkurtër në vitin 1924 shikohet si tepër problematike, por si Homme de lettres, si njeri i letrave, ai kishte shije të hollë për elegancën e shtetit, për funksionet e larta dhe dinjitetin e zyrtarëve. Noli s’dëshironte ta shihte politikanin shqiptar të ngjashëm me zyrtarët barkmëdhenj otomanë, të cilët pinë salep e limonadë, hanë hallvë dhe bakllava derisa kuvendojnë për çështje të rëndësishme të vendit. Noli ishte ëndërrimtar në politikë. Të tillët nuk kanë jetë të gjatë në këtë sferë, por pa ta s’bën!
Historia përsëritet për ata që s’i mësojnë leksionet e saj. Këto ditë jemi dëshmitarë të kësaj përsëritjeje në Kosovë, disa decenie pas poezisë së Nolit dhe rrafsh tre vjet pas shpalljes së mëvetësisë. Krerë të Partisë Demokratike (PDK) janë shndërruar në tyxharë pazari, që shesin jo vetëm salep e hallvë, bajame e lajthi, por edhe poste të rëndësishme politike, siç është funksioni i presidentit të shtetit. Nën dritat e kamerave liderë të PDK-së vrapojnë natën (sidomos natën!) dhe ditën në takime, të cilat kryesisht zhvillohen në shtëpi private, restorante dhe qymeze, atje ku ngrihen kurthe dhe ndërtohen prapaskena. Një temë, një pyetje mbizotëron këto muhabete: kush do të bëhet president? Duke e futur në pazar kusuritjesh për koalicion këtë funksion PDK është bërë shkatërrimtare e institucionit të presidentit. Nëse ekziston një post që duhet të ruhet nga çdo stërpikje prej moçalit politik, atëherë ky është posti i presidentit. Megjithëse ndonjë hallvaxhiu politik s’i intereson fare Kushtetuta e Republikës së Kosovës, është me rëndësi që këtu të sjellim në vëmendje të publikut nenin 83, i cili thotë: “Presidenti është kreu i shtetit dhe përfaqëson unitetin e popullit të Republikës së Kosovës“. Udhëheqësit e PDK-së nëse mendojnë ndonjëherë përtej interesave personale e dinë se unitetin e popullit s’mund ta përfaqësojë Behgjet Pacolli, i cili në Kosovë gëzon më pak mbështetje se Hosni Mubaraku në Egjipt apo Ben Aliu në Tunizi. (Krahasimi i këtushëm i Pacollit ka të bëjë vetëm me përkrahjen nga shoqëria, jo me mënyrën se si kanë sunduar këta dy autokratë). Sikur të mos kishte mbështetjen e ndonjë shverceri politik kosovar në të ashtuquajturat zgjedhje parlamentare Pacolli dhe partia e tij ndoshta nuk do ta kishin kaluar as pragun zgjedhor.

Liri dhe tagji

Në një nen tjetër të Kushtetutës së Kosovës thuhet se kryetari i shtetit “garanton funksionimin kushtetues të institucioneve të përcaktuara me këtë Kushtetutë”. Pyetja që duhet t’ia shtrojnë vetes prijësit e PDK-së është se a mund ta bëjë këtë një biznesmen që me vite të tëra ka qenë nën hetime nga drejtësia në Zvicër dhe i ka shpëtuar procesit gjyqësor për shkak se drejtësia në Rusi ka refuzuar bashkëpunimin. Zakonisht thuhet se në politikë nuk ka moral. Duhet të ketë! Prandaj, liderët e PDK-së duhet të pyesin veten: a është moralisht e pranueshme që një tyxhar politik si Pacolli të bëhet Komandant Suprem i Forcave të Sigurisë së Kosovës (FSK)? Historia përsëritet për ata që s’i mësojnë leksionet e saj: Dihet se në mars të vitit 1998 Pacolli ka ardhur si korrier i Rusisë dhe i Serbisë në Prishtinë dhe është përpjekur të bindë klasën politike të Kosovës të pranojë negociata me Slobodan Milosheviqin – pa ndërmjetësim ndërkombëtar, pa amerikanë dhe europianë perëndimorë! (Këtë e thonë edhe mediat me prestigjioze në Europë). Qëllimi i luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës ka qenë ndërkombëtarizimi edhe më i madh i çështjes së Kosovës dhe sigurimi i mbështetjes perëndimore për idenë e çlirimit nga terrori serb. Tani komandant suprem i FSK-së, pra i trupës pasardhëse të UÇK-së ka gjasa të bëhet personi që para hiç më larg se 13 vjetësh – me apo pa vetëdije, me qëllim apo nga naiviteti – erdhi të sabotojë luftën e UÇK-së dhe politikën shtetformuese të Ibrahim Rugovës. Janë disa hallvaxhinj në Partinë Demokratike që për këtë s’bëhen merak fare; ata para syve të popullit të Kosovës e kanë dëshmuar se nuk kanë luftuar për liri, por për tagji, s’kanë luftuar për çlirim, por për fitim. Mbetet të shihet nëse ndonjëri nga deputetët e PDK-së në Kuvendin e ri të Kosovës do të ketë guxim të votojë sipas ndërgjegjes dhe jo sipas direktivave partiake, të cilat kënaqin vetëm apetitet për pushtet të një tarafi.
Behgjet Pacolli s’e fsheh dot zemërimin irracional ndaj atyre që e kritikojnë dhe përherë arsyetohet se s’i paskësh bërë gjë të keqe askujt. Kjo retorikë vetëm shpalos mungesën e përvojës që ai ka në arenën politike. Shpesh ndërton konspiracione, duke akuzuar kritikët e tij se po i bashkërendojnë aktivitetet e tyre “me media beogradase”. Kjo është një metodë e ulët e fyerjes së kritikëve në mungesë të argumenteve bindëse. Pacolli nuk arrin të kuptojë se është ai vetë që e ka diskualifikuar veten për çdo post të rëndësishëm politik në Kosovë. I rrethuar shpesh me gazetarë të blerë, të cilët duke përtypur narezakë të importuar i thurin elozhe, pretendenti për president të Kosovës nuk ka arritur të kuptojë se faktet s’rrëzohen duke sharë lajmësit.