[ARVANITI]

Aloe Vera, dhuratë nga kopshti i Edenit


Aloe Vera është një bimë e egër që i përngjan një kaktusi ose një agave, por që i përket familjes së Liliaçeve dhe është e afërt me hudhrën. Në të gjithë botën rriten rreth 300 lloje të ndryshme të Aloe Vera por vetëm njëra prej tyre e quajtur me emrin botanik Aloe Vera Barbadensis Miler rezulton efektet më të larta në lëkurën dhe organizmin e njeriut. Ajo rritet në zonat subtropikale dhe në shkretëtirë, në Afrikë, Amerikën Qendrore dhe Jugore, ishujt Karaibe dhe në zonën mesdhetare me verë të nxehtë e dimër të butë. Ndërsa kultivohet në Australi, Florida, Teksas, Kubë, Meksikë dhe Spanjë. Lulet e Aloe Verës kanë ngjyrë të verdhë, gjethet gri në jeshile, mishtore e qumështlëshuese, gjatësia e tyre arrin në 60 cm dhe duhen 4-5 vjet që të rritet plotësisht për të qenë aktive dhe kuruese. Një herë në vit nga bima hiqen 3-4 gjethe, kurse nga rrënjët e bimës mëmë, dalin bimë të vogla bebe që përdoren më tej për mbjelljen e sipërfaqeve të reja.

Aloe Vera mund te jetojë një muaj pa shi sepse lëkura e lëmuar e gjetheve është e padepërtueshme dhe ruan brenda ujin dhe substancat ushqyese për një kohë të gjatë.

Nëse pritet me thikë një gjethe e saj, e çara do të mbyllet thuajse menjëherë. Në pjesën e prerë shfaqet fillimisht lëngu xhel e pak minuta më vonë mbyllet plotësisht pa lënë shenjë. Edhe në lëkurën e njeriut plagët shërohen menjëherë po të lyhen me lëngun xhel të Aloes dhe nuk lënë asnjë shenjë.

Një simbol i Pavdekësisë

Duke u nisur që nga kohët e lashta, po të lexojmë emërtimet që popuj të ndryshëm i kanë vënë Aloe Verës, do të besonim se në këtë bimë ka diçka hyjnore apo të pavdekshme. Indianët e vjetër e quanin “Dhuratë nga Kopshti Eden” që u dërgua në Tokë. Nomadët e Afrikës i thoshin “Lilium i Shkretëtirës” ndërsa populli Mayas e konsideronte “Burimi i Rinisë së Përjetshme”. Sumerët e mblidhnin si “Dhuratë e Perëndive” ndërsa egjiptianët për aftësitë e pabesueshme kurative e quanin “Gjaku i Perëndive”. Mbretëreshat e Egjiptit të Lashtë Nefertiti dhe Kleopatra mirëmbanin trupin dhe fytyrën me lëngun xhel të freskët të Aloes dhe rrugët e varrezave mbretërore ishin të mbjella me bimën kuruese si ushqim dhe ilaç për Faraonët gjatë rrugës për në parajsë. Pastorët e quanin “Bima e Pavdekësisë”. Kur përmbytej Nili, Aloe Vera përdorej nga banorët e tij si bimë mbijetese.

Disa shekuj më vonë Diskoridi, natyralist dhe mjek i famshëm në shërbim të perandorit romak Neronit, u mahnit nga kjo bimë mjekësore dhe thuhet se kishte fiksuar rreth 800 pergamena që tregonin aftësitë e saj të pabesueshme për shërimin e sëmundjeve patologjike.
Më pas, kinezët i demostruan Marko Polos mundësi të ndryshme aplikimi të bimës si eliksir i bukurisë, laksativ, antibiotik aktiv dhe kurues i ekzemës. Aleksandri i Madh u mrekullua nga efekti i bimës mbi plagët e ushtarëve të tij, gjatë pushtimeve në Afrikë. Ndërsa Kristofor Kolombi, aventurier dhe njohës i mirë i botës, nuk pranonte asnjë mjek në anijet e tij, duke pretenduar se kishte “mjekun e tij në shishe”

Aloe Vera sot: Eliksir i bukurisë dhe jetëgjatësisë

Në shekullin e njëzetë Aloe Vera bëri “Bum edhe në botën perëndimore”. Mjekët amerikanë kuruan me sukses djegiet e shkaktuara nga eksperimentet e para me rrezet Rontgen (X). Bima është përdorur edhe për të lehtësuar djegiet që shkaktoi bomba atomike në Hiroshimë. Amerikanët e kanë studiuar me shumë vëmendje shkencore mekanizmin e veprimit të Aloes dhe e kanë quajtur me shumë respekt “Shëruesja e heshtur”.

Në Europë bima vazhdonte të shihej me mosbesim por në dhjetëvjeçarin e kaluar arritën t’i pranonin më në fund aftësitë e saj e saj terapeutike, hidratuese e lenitive. Në kërkimet shkencore që janë bërë nga shumë shkencëtarë, janë zbuluar rreth 160 substanca të ndryshme përbërëse, madje ka shkenëtarë që këmbëngulin për 300-400 të tilla. Por ajo që ka rëndësi, nuk është prania e substancave, por kombinimi i tyre pothuaj perfekt për organizmin tonë.

Disa nga përbërësit e Aloes

Vitaminat: A, B1,2,3,6,12, C, PP, E, Acid folik, Carotin, Cholin etj. Minerale: aluminium, hekur, magnez, kalium, kalçium, zink, kupfer, krom natrium, klor, mangan fosfor etj. Aminoacide: lysin, threonin, valin, tyrosin, aspartan glutamin, glycin, alain, prolin, salin, leucin etj. Enzima oxidase, katalase, pentonase, amylase, cellulase fosfatase etj. Mono dhe poli saccharide: acid glukoronik, glukozë, manozë etj. Përbërës të tjerë: Vajra esencialë, acid salicilik, acid chrysofan saponinë etj.
E pamundur t’i përmendim të gjithë pasi një pjesë e mirë e tyre janë emra shkencorë.



*****
*****
*****
*****