[jadore]

OSHO - MOS E SHTYNI LUMIN

Pjesë nga libri “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”

Diku natyra është bërë mal dhe pyll, e diku shitore dhe treg. Dhe njëherë kur ta njihni të fshehtën e pranimit, atëherë qofshi edhe në shitoren e pemë-perimeve keni për t’u kënaqur. Tregu ka bukurinë vetanake, hovin, jetën, marrëzinë specifike brenda vetes. Dhe mbajeni në mend, malet dhe pyjet nuk do të ishin aq të bukura e të qeta po të mos ishte zhurma dhe rrëmuja e tregut. Një treg i mirë gjithmonë ia jep thellësinë qetësisë së një pylli të mirë.

Nxënësi:

“Osho, a është e vërtetë se nëse duam përnjëmend të depërtojmë në esencë, të jemi vërtet të pranishëm, të bëhemi re e bardhë – se atëherë duhet t’i përjetojmë të gjitha ëndrrat tona dhe fantazitë?

Dhe si ai realitet mund të jetë i vërtetë në raport me “Hare Krishna Hare Ram” në Puna, siç do të ishte i vërtetë në kopshtin e parajsës, në vetë zemrën e natyrës?”

Osho:

Çështja nuk është se a duhet dikush ta bëjë; a duhet ju këtë ta bëni domosdo apo jo. Ju jetoni përmes ëndrrave tuaja. Përherë jeni në to. Kjo nuk është çështje e zgjedhjes suaj. Ju nuk mund të zgjidhni.

A mund të zgjidhni? A mund t’i hidhni ëndrrat? A mund t’i hidhni fantazitë? Po qe se e hidhni një ëndërr, automatikisht e zëvendësoni me tjetrën, ëndrra në ndërrim me ëndrrën, fantazia për fantazinë; por, me këto ndërrime edhe më tutje do të mbeteni në to.

Dhe – ç’duhet bërë? – pranojini. Përse të jeni kundër? Ky dru ka lule të kuqe, ai druri atje ka lule të verdha. Dhe kjo është në rregull. Dikush tjetër ka llojin e caktuar të ëndrrave – ëndrra të kaltra, ëndrra të kuqë. Edhe kjo po ashtu është në rregull.

Përse të luftoni me ëndrrat? Përse të provoni që ato të ndryshohen? Nëse provoni t’i ndryshoni, ju atëherë së tepërmi iu besoni. Ju nuk mendoni se ato janë ëndrra, ju mendoni se ato janë të vërteta dhe ai ndërrim i ëndrrave do të jetë shumë domethënës. Po qe se ëndrrat janë vetëm ëndrra, pse atëherë thjesht nuk i pranoni?

Në momentin e pranimit, ato zhduken. Këtu është fshehtësia. Mendja mbetet e pushtuar nga ëndrrat vetëm duke i refuzuar. Vetë fenomeni i mendjes së fjetur është refuzim.

Keni refuzuar nga vetja shumë gjëra – mu ato po ju lajmërohen në ëndrrat tuaja. Jeni duke ecur rrugës dhe drejt jush vjen një bukuroshe apo bukurosh;dëshira shfaqet dhe ju e ndrydhni me fjalët: “Kjo është keq”. Ju e refuzoni, meqë e tërë tradita, kultura, shoqëria, morali, klithin mbi ju: “keq është ta shikosh! Nuk është mirë kjo që bën!”

Ju shikoni në një lule të mrekullueshme dhe nuk shihni në këtë veprim asgjë të keqe. Por, po u lajmërua ndonjë fytyrë e bukur, përnjëherësh sikur diçka nuk është në rregull – e refuzoni. Dhe tashi kjo fytyrë do të bëhet ëndrra juaj e re, dëshira e refuzuar bëhet ëndërr. Tashi kjo fytyrë do të fillojë t’ju ndjek nëpër ëndërr, ka për t’ju zënë natën për fyti – ëndrrat dhe fantazitë janë produkt i dëshirave të ndrydhura.

Pra... si krijohet ëndrra? – dhe përgjigjja është: Duke u mohuar dëshirat. Sa më shumë që të mohoni, ju jeni prodhues edhe më i madh i ëndrrave.

Dhe pikërisht ata që e mohojnë jetën e zakonshme njerëzore janë fabrika të vërteta të ëndrrave më të thjeshta. Kurse ëndrrat e tyre bëhen halucinacione aq bindëse sa që ata pothuaj as nuk e shohin dallimin në mes të realitetit dhe fantazisë.

Mos mohoni, përndryshe do të jeni të pushtuar nga ëndrrat. Pranojini. Çkado që ka për t’ju ndodhur, pranojeni, dhe mos e gjykoni.

Sa më tepër t’i pranoni ëndrrat, aq më shpejt ato avullohen. Njeriu që i pranon ëndrrat në tërësi – ka për t’i zgjidhur njëherë e përgjithmonë. Kjo është çështja e parë.

Çështja e dytë: e tëra është natyrë – çdo gjë, e përsëris. Jo vetëm drunjtë, retë, bari – çdo gjë. Nuk ka asgjë që është jonatyrore - jonatyrore edhe nuk mund të ketë. Çdo gjë është natyrore.

Pra, mos krijoni ndasi: Kjo është e natyrshme, kurse kjo e panatyrshme. Krejt çka është – e natyrshme është. Por, mendja jeton përmes dallueshmërisë, nëpër dallime. Mos e lejoni ndasinë; pranoni çkado që të jetë, dhe pranojeni pa kurrfarë analize.

Ju jeni në po të njëjtën natyrë, qofshi në treg, qofshi ndoku në kodrina. Diku natyra është bërë mal dhe pyll, e diku shitore dhe treg. Dhe njëherë kur ta njihni të fshehtën e pranimit, atëherë qofshi edhe në shitoren e pemë-perimeve keni për t’u kënaqur. Tregu ka bukurinë vetanake, hovin, jetën, marrëzinë specifike brenda vetes. Dhe mbajeni në mend, malet dhe pyjet nuk do të ishin aq të bukura e të qeta po të mos ishte zhurma dhe rrëmuja e tregut. Një treg i mirë gjithmonë ia jep thellësinë qetësisë së një pylli të mirë.

Dhe për këtë... kudo që të jeni, çkado që të punoni – në treg, apo e këndoni “Hare Krishna Hare Ram”, apo rrini qetësisht nën kurorën e ndonjë druri – gjithmonë merreni atë përvojë si ndonjë ekspanzion, mos ndani. Kjo është mënyra e duhur që pikërisht në këtë moment të lulëzoni plotësisht.

“Hare Krishna Hare Ram” mund të bëhet lulëzim në ju; kjo shumëkë e ka sjellë gjer te lulëzimi. Çejtanja Mahaprabu ka përjetuar lulëzim të plotë gjersa ka vallëzuar nëpër fshatrat e Bengalit duke kënduar “Hare Krishna Hare Ram”. Kjo është njëra nga gjërat më të bukura që ndonjëherë kanë ndodhur; nuk është vetëm Buda nën drurin Bodhi i mrekullueshëm në palëvizshmërinë e tij apsolute; edhe Çejtanja i cili vallëzonte rrugëve me “Hare Krishna Hare Ram” po ashtu është i mrekullueshëm – është njëjtë po aq i mrekullueshëm... kjo është skajshmëria tjetër.

Mund të uleni nën dru dhe ta harroni veten në masë të tillë sa thjesht filloni të mungoni. Mund të vallëzoni e ta këndoni Hare Krishnën dhe të jeni aq të absorbuar në këngë dhe valle sa, po ashtu, në çast të filloni të mungoni. Vallëzimi apo poza meditative – nuk është e rëndësishme. Qetësia apo këndimi – nuk është e rëndësishme. Sekreti është – të jesh i absorbuar plotësisht.

Supremja njerëzve të ndryshëm iu ndodh në mënyra të ndryshme. Ne vështirë mund ta imagjinojmë Budën sesi vallëzon. Ai nuk është tip i njeriut të hareshëm. Por ndoshta ju jeni ai tip – dhe për këtë mos e torturoni veten; se, përndryshe, kurdo që do të uleni nën drurin Bodhi, keni për të qenë në sekëlldi të tmerrshme. Duke e detyruar veten, keni për t’u bërë të dhunshëm, dhe, jo: atëherë fytyra nuk ka për t’i ngjarë as fytyrës së Budës – do të jetë e keqtrajtuar. Jo, ju mund të jeni si Çejtanja, apo si Mira Bai.

Përpiquni të shihni sesi reja juaj lëviz, kah lundron – dhe lejojani lirinë e plotë të lëvizjes, le të lundrojë kudo që të lundrojë. Kudo që të shkojë – ka për ta gjetur hyjnoren. Vetëm mos luftoni – lundroni. Mos e shtyni lumin – lundroni me të.

Vallëzimi është i tejmrekullueshëm. Por, jo: ju duhet të jeni plotësisht në të.

Mos mohoni asgjë – mohimi është anti-shpirtëror. Pranoni plotësisht – pranimi është lutje.