[budo785]

Pjesa e tretë
Në pjesët e para të kësaj serie të librit të autorit Mehdi Latif, i cili përshkruan kujtimet e veta në burgun e amerikanëve. Pas që e arrestojnë atë e dërgojnë në qeli dhe e torturojnë në mënyrën më ç’njerëzore. Gjatë marrjesë në pyetje ai kupton se amerikanët për të kanë informacionet të shumta, për emrin, për profesionin madje edhe për detajet e edukatës së tij. Takimi i tij me disa bashkatdhetar të tij, të cilët edhe ata ishin burgosur në mënyrë të njëjtë dhe i kishin sjellur në qelin e tij, për te ishte shumë intersante, sepse nga ata dëgjonte shumë gjëra lidhur me torturimet që u bëhen të burgosurve në qelite e burgjeve amerikane.

Larja e trurit
Ma ndërruan qelinë dhe prap mbeta vetëm. Vetmia ishte më e rëndë se gjithçka. Gjëja e cila për mua ishte e pakuptueshme ishin dhimbjet trupore dhe fati im vdekjeprurës. Dy gjëra ma mundonin trurin shumë: E para ishte familja ime, për të cilën isha i shqetësuar aq shumë dhe saherë që mendoja për ta aq shumë më shtrëngonte zemra sa që nga rrahja e shpejt donte dë më ndalej fare. Më në fund unë isha i lidhur shumë për ta dhe isha i sigurt se edhe ata kanë të njëjtat ndjenja për mua. Për këtë gjë ishin të vetëdijshëm edhe gardianët e burgut, kështu që lidhur me ta më flitnin gjëra të këqia dhe shpfinin lloj lloj gjëra për ta, dhe kur dëgjoja këto fjalë më kaplonte një urrejtje e cila më shkatërronte tërëisishtë, trupin ma ndezte një zjarr i padurueshem por nuk më vintë asgjë në dorë që të bëja. Ata të cilët i dinin këto dhimbje të mia lëviznin kokën dhe buzqesheshin. Sikur donin të fundoseshin në lumturi dhe gëzim. Madje njëherë më thanë se edhe për ta kanë një program të posaçëm. Edhe pse më nuk më floën për atë program mjaftoi vetëm njëherë të më thonin këtë gjë, e pastaj shqetsimi për ta do t’ma ndërronte fatin dhe më nuk do të më dilnin nga mendja për asnjë cast. Nganjëherë dëshiroja që të më maltretonin vetëm e vetëm për një çast mos të më mundonin shqtësimet për ta. Gjëja tjetër ishte ngjarjet që i kishin ndodhur shokëve të qelisë, ngase derisa isha me ta në qeli nuk kisha mundur t’i analizoj gjërat të cilat i kishin përjetuar ata. Talibin, atë luftëtarin atdhetar pas shumë torturimeve dhe dhunës e kishin martirizuar në mënyrën më shtazore. Ai neve na kishte folur për luftën e shenjtë, xhihadin. Atë kishin arritur ta kapnin vetëm pasi e kishin plagosur, ngase dora e pushtuesve nuk do të kishte arritur tek ai asnjëherë, ngas ishte një luftëtar profesionalist. Ai na tregonte se në momentin kur kishte rënë në duart e ushtarëve amerikan ishte në mesin e njerëzve dhe ushtarët në atë çast kishin gjuajtur me disa fishek zjarri të cilët i bënin të pavetëdijshëm të gjithë personat që ndodheshin aty. Këta plumba që digjnin lëkurat e njerëzve kishin një dhimbje shumë të madhe dhe thuhej se nga këto djeg’je të lëkurës mund edhe të shkaktohej një semundje e pashërueshme. Gjithashtu Talibi na thoshte që përdorimi i këtyre armëve është i ndaluar me nen nga OKB-ja, në në momentin që përdoren këto armë atëherë duhet dënuar nga gjykatat ndërkombëtare. Talibi ishte aq njeri madhështor dhe sakrifikues sa që

asnjëherë nuk na fliste për torturat e veta dhe vazhdimisht mendonte për popullin dhe për bashkatdhetarët e tij. Sa herë që më kujtohen fjalët, të cilat mi kishte thënë Naseri për të, më dridhej trupi, madje edhe tani ndërsa i shkruaj këto rreshta ndiej një lloj turpi dhe më dridhet zemra. Vetëm në atë kohë për mua ishte vështirë të kuptoja që një njeri mund të jet kaq i fuqishëm dhe i qëndrueshëm. Siç thoshte Naseri, këta idiot qenkan më të keq se Sadam Hysejni, sepse Sadami në çdo kend që dyshonte menjëherë atë e mbyste, po ashtu edhe armiqt e tij i varroste në varre grupe – grupe, por nuk i torturontë pak nga pak pët t’i shkatërruar psiqikisht e pastaj t’i mbyste. Por këta të pandershëm nuk na lëjnë që të vdesim të qetë që më në fund të mos na keqpërdorin jetrat tona, sikur të heqin dorë nga ne, sepse nuk ka lënë më as nderë dhe as dinjitet. Ai për këtë të fundit, për ruajtjen e nderit dhe dinjitetit të gruasë dhe fëmijve kishte pranuar të bashkpunoj me pushtuesit, ngase e dinte shumë mirë se vet s’do të mund të shpëtoj nga kjo gjendje por ata i kishin premtuar se familjen e tij do t’ia dërgojnë në një vend të sigurt në një nga shtetet europiane, madje për këtë edhe ia kishin treguar disa shenja, nga të cilat ai ishte mjafte optimist. Kështu që, plumbi i cili ia kishte shpërndarë trutë Talibit luftëtar, na kishte bërë të gjithëve të pashpresë për të dalë nga ky mort që të ktheheshim në shoqri të lirë dhe të qetë. Kjo gjendje e jona e bënte të ditur shumë mirë politikën e tyre, të cilët e kishin pushtuar vendin tonë për ta vendosur lirinë dhe demokracinë.

Edhe Habibi thoshte që gjatë kohës që ishte në burg kishte biseduar me telefon me familjen e tij në Europë dhe i kishin thënë se u kishte përfunduar lejeqëndrimi dhe se nga ata kishin kërkuar të ktheheshin në Irak. Edhe amerikanët i kishin thënë atij që nëse shpreh gadishmërinë për bashkpunim me forcat e tyre do të mund që familjesë se ti t’ia zgjatnin lejeqëndrimin. Kurse Hamidi nuk i besonte fare fjalëve të gardianëve të burgut, dhe lutej që nëna dhe motra e tij të mos jenë torturuar nga torturuesit dhe gjithnjë thoshte se në rastin e parë që t’i jepej do të bënte vetvrasje.

Në qeli më tepër ose shtrihesha ose rrija ulur, kurse një herë në disa ditë më lejoni që ta derdhja enën e flliqët aty ku kryeja toaletin. Nuk mund të ecja fare, kurse plagët e këmbëve aq shumë më jepni dhimbje sa që njëherë kur më detyruan të ecja më ra të fikt. Kur rrëzohesha në tokë mundohesha që të ecë me duar dhe këmbë, dhe nga prapa më shqelmonin aq shumë me ato çizmet e forta dhe në këtë mënyrë qeshnin me ironi dhe

bënin çmos për të më poshtruar. Në këtë gjendje ishte shumë rëndë edhe ta derdhje enën e toaletit, isha i detyruar që të ngrihesha në gjunjë dhe mezi e mbërrija lavaman, kurse ata derën e lenin të hapur me qëllim që të më përcillnin mua.