[budo785]

Kaluan tre muaj nga muaj nga misioni ynë në Afganistan unë akoma nuk isha mësuar t’i lidhja çizmet, të cilat neve na paraqitnin si ushtarë të Al-Kaidës, gjithashtu kasha problem edhe kur vrapoja dhe kur haja shqelma nga prapa, sepse këmëbët mu ajeshin dhe nuk mund t’i mbathja çizmet. Pas një kohe të gjatë këmbët më bënë gunga – gunga nga çizmet dhe nuk munt të ecja fare, dhimbja mu kishte shtuar shumë. Me gjithë se mundohesha ta fshihja këtë dhimbje nga profesorët që na mësonin, por ata gjatë një kontrolli turpor e vërejtën këtë gjë, dhe kur më dërguan te mjeku për një kontroll më të gjerë, plotësishtë u infomuan me problemin që kisha. Në këtë moment u frikësova shumë dhe mendova se mos gjoja tani nuk u hy në punë fare, dhe do të përjetoja fatin e të gjithë atyre para meje, të cilët ishin vrarë përshkak të sëmundjeve të pashërueshme. Në qoftë se ata do t’mi kuptonin ndjenjat e mija do të vepronin po ashtu si e ndjeja unë. Unë tani isha bërë profesionist për t’i fshehur ndjenjat e mia, edhe këtë gjë arrita ta feshehja nga ta. Në këtë mënyrë pas bisedimeve të gjata mes tyre dhe mjekëve arritën në përfundim se unë duhesha t’i nënshtrohesha edhe një operacioni të këmbëve dhe më tutuje të shohim se çdo të ndodhte. Dymbdhjetë ditët pushim pas operacionit ishte një rastë i mirë për të menduar dhe për tu njohtuar me persona të rinjë në spital, që përafërsishtë e kishim të njëjtin fat. E pash një njeri që në shikim të parë e vërejta se ishte i dallueshëm nga të tjerët. Gjithnjë mundohesha që ti afrosha ati, ikte menjëherë dhe posa mbetej vetëm thelloi tepër në mendime. Rruga e vetëme për t;iu afruar ati ishte të kërkoja ndimë për të ecur, kjo edhe u ralizua ashtu si mendova. Këmbët pas operacionit mi kishin lidhur dhe mundja të shtirrem se kasha dhimbje të madhe dhe të kërkoja ndim nga ai. Ati i tregova se ky ishte operacioni i katërt që ma kishin bërë në këmbë, me qëllim që të mund të ecja, të vrapoja, të mbytja njerëzë dhe më në fund të mallkoja vetëvetën. Që nga ajo ditë, që ja dogja zemren filloj të ketë lidhje më tepër me mua. Kur përfitova besim tek ai më tha që së shpejti do të vritem sepse ishte i suspenduar. Atë e kishin dërguar në një mission si person i Al- Kaides. Pasi që të gjithë personat mblidhen në lagjen në të cilin e kishin lënë të takoheshin, në atë moment sulmohen nga ajri dhe toka me pretekëst se këta persona i takonin grupit të Al-Kaidës dhe i mbysin të gjitha ata të cilit ishin prezent. Ky mua më tha që në atë rast vetëm ishte plagosur dhe populli në këtë gjendje e dërgon në spital për ta kuruar. Pasi që në atë spital nuk kishte vendë për të qëndruar aty, pas kurimit lirohet menjëher nga spitali por me të dal në qytet arrestohet nga ushtaret amerikan. Ai ishte i bindur plotësisht se prap do ta dërgonin në një mission të njejt si ai i pari dhe kësaj rradhe do të mbytej patjetër sepse nga grupi që ishin dërguar në mission vetëm ky kishte mbetur i gjallqë. Atij i propozova që të iknim nga spitali dhe mund të bëhej një gjë e tillë, por problemi ishte se asnjëri nga ne nuk dnim ndonjë vend për tu fshehur në mallet që na rrethonin, madje nuk e dinim as gjuhen e banorve vendas. Spiunët gjakatar dhe policët posa të na takonin diku do të na arrestonin prap dhe dihej se çka do të na gjente. Gardianët tanë apo sipas transmtimeve të profesorëve tanë, na rradhitnin në 6-8 veta dhe na stërvitnin se si të kidnapojmë persona të ndryshme këta persona duheshin që personin e kidnapuar ta filmonin dhe pastaj ta kërcnonin me prerjen e gjuhës dhe me vdekje, në këtë mënyrë ata me maska të zeza në fytyrë duhej që tja heqnin kokën të kidnapuarit, dhe e gjthë kjo ceremony të filmohej me kamer. Dërgimi i këtyre filmimeve nëpër media sihte punë e tyre. Normal që këto gjëra në fillim nuk kryeheshin në njerëz, dmth. nuk pësonte askush në këto reklamime djallëzore, por në vend të njerëzve përdoreshin kukullat e maskuara. Këto kukulla përgatiteshin në mënyrë aq profesionale sa që kur i bieje asaj në qaf nga ajo shpërthente një lëngë i kuq, që të bëntë të besoje se ishte vërtetë gjakë. Mandej ne duheshim që atë kukull na ngrijmë cop-cop. Nganjëherë ai gjaku sikur na mbulonte gjaku dhe ne ngulfateshim në te. Nganjëherë duhej të vraponim pas pulave, gjelave, apo pas kafshëve tjera si pas minjëve, lepujve dhe duhej që t’i kapnim ata dhe t’i goditnim me çakan në kokë. Edhe në fillim si shenjestër për të gjuajtur me armë kishim një shenjë, pastaj kartona formë njeriu, dhe më në fund trupa të vdekur të njerëzve. Të gjitha këto veprime kryheshin nën komandën e profesorëve të kampit. Ai na kontrollonte me kujdes dhe më në fund na notonte të gjithëve. Asnjëri nuk u lodheshim fare se çfarë note merrnim. Këto grupe duheshin që pas stërvitjeve dhe mbarimit të pjesës së parë menjëherë të dërgoheshin në mission, sepse amerikanët kishin frikë se mos gjoja këta të burgosur që mësonin këto mos po kryengriten kundër tyre në këto kampe. Kjo frikë I kishte kapur të gjithë, që nga gardianët, profesorët që na mësonin dhe rojet e kampit, madje ata frikësoheshin edhe nga njëri – tjetrin. Atëherë kur stërvitja e ndonjërit zgjaste shumë atë e detyronin që ta lëndoj veten dhe ta dërgonin në spital, poashtu edhe nëse ndonjëri shkonte dhe protestonte për gjerndjen e të burgosurve në burgje apo kampe ky mund të likuidohej fare dhe të mos dihej se nga i erdhi kjo e keqe. Më në fund amerikanët i mboronin vetëm ushtarët e tyre,

dhe nuk kishin dert për lindorët, apo për arabët e ji arabët, ose për krishterët dhe budistët. Pastaj u takova me disa persona që kishin vepruar në Çeçeni. Mandej këta persona vepronin edhe në Arabinë Saudite, Turqi, Pakistan, Jemen dhe në Europë dhe vazhdimisht ishin nën përcjellje të policisë ndërkombëtare, interpolit dhe nën shërbimet secrete të sigurimit të shumë shteteve. Më të vërtetë ishte gjë për tu çuditur. Megjithëse nuk kisha edhe shumë informacione për politikën dhe nuk kisha qenë asnjëherë I kyqyr në politikë, por jam I sigurt se sikur vetëm disa prej këtyre personave do të mbeten të gjallë, një ditë do të shpëtojnë nga kthetrat e këtyre agresorve, do të fitojnë sërish identitetin e mëparshëm dhe të kthyer kundrejt tyre do të qëndrojnë përballë amerikanëve dhe kjo do të jetë koha kur për ta do të paraqiten probleme të shumta. Si duket ky fenomen që tani është në lindje e sipër, sepse amerikanët në mes nesh këkrojnë njerëz me ndikim, të cilët do të bashkohen atyre duke zgjedhur personat të cilët shkojnë nëpër operacione të largëta dhe të afërta.

Një ditë kryetarët e pushimores së bashku me disa ushtarë dhe gjeneral amerikan erdhën papritmas dhe filluan të kontrollojnë teshat tona. U shokuam sepse të gjitha gjërat për ne pothuaj se ishin të lira, si armët e ftohta, të nxehta, revistat dhe gazettat e ndryshme me fotografi të pista, ushqime, pije etj, pra çfarë kishim ne për të fshehur. Pra nga kontrollimi I teshave tona dhe marrja e disa fletshënimeve të cilët ata vet na I kishin dhënë, kuptova se qëllimi I tyre është shkrimi dhe në në veçanti kujtimet tona të shkruara. Disa nuk u shqetsuan aspak por vetëm qeshën, ndërsa disa të tjerë u tmerruan fare. Këtu ishte koha që të mund të njihja më mirë veten dhe të provoj paramendimet e

mia në lidhje me të tjerët, dhe kur e pashë se shumë pak kisha gabuar mu shtuan shpresat te vetvetja. Unë isha një tregtarë i cili blente dhe shiste mallra clandestine, e dijsha shumë mirë se kujt t’I jepja veresi, e cilin mos ta lija as të hynte në dyqan. Kjo çështje më kishte ndihmuar shumë që të njihja njerëz të ndryshëm. Paragjykimet në lidhje me këtë gjithashtu dolën të sakta. Disa i morën në pyetje, ndërsa ndaj disa të tjerëve iu shtua edhe më tepër besimi dhe nëntë të tjerë i dërguan në burgun Ebu Gurejb. Megjithëse tek unë nuk gjetën asnjë letër apo dokument, edhe unë isha ndër ata të cilët duhej të kthehen në atë burg, dhe kjo çështje më frikësoi së tepërmi