[Skofiar]

ZHURMA

Në kokën time kam diçka të çuditshme,
Një zhurmë që ulërin,
Një zhurmë me forcë metalike,
Është një zëri i një qenjeje që vuan.

Kjo zhurmë është gjithmonë aty,
Më shfaqet me epizoda e ma çan kokën,
Dhe sa herë më merë përpara vuaj shumë,
Sepse më harxhon,
Sepse e ndiej më shumë se çdo gjë.

Kur nuk më dhemb,
Jam mësuar aq shumë me te,
Saqë më duhet ta kërkoj,
Duke ditur se është fshehur diku në mu,
E kërkoj prapa meje, në shpinë, në qafë.

E urrej këtë zhurmë,
Ani pse s’mundem pa te,
Sepse është një shajni për mua,
Sepse më përcjell aq gjatë sa pa te nuk mundem.

Ja sot nuk e gjej,
Është ç’vendosur,
E di që do ta gjej, pasi e kërkoj,
Dhe pasi nuk ia kam frikën dot,
Kjo zhurmë që nuk është më britmë.

Do ta gjej këtë zhurmë dhe do ta vras,
Sendet që e animojnë i kam shurdhua,
I kam bërë memece për gjithë jetën,
Ia kam mallkuar vendin, shtëpinë që e strehon,
Edhe ata që mundohen ta qetësojnë e shërojnë,
Për ta paraqitur më të bukur.

Kjo zhurmë
Është heshtja ime
Heshtja ime
Është zhurmë shurdhuese