Hajra

Kurban Afgan për politikën në Tiranë

Autor: Olsi Jazexhi
E mërkure 22 Shkurt 2012 09:08 AM

1.
Sulmi i datës 20 shkurt ndaj dy komandove shqiptarë të Kontigjentit “Eagle-4” në Kandahar të Afganistanit, ku si pasojë e një sherri mes ushtarësh, njëri u vra e tjetri u plagos, duket se ka qënë një lajm i mezipritur për elitën politike të Tiranës. Klasa politike që sundon sot Shqipërinë është një prej grupeve më servile dhe të bindura në radhën e vendeve që Amerika kontrollon sot nëpër botë. Frika dhe bindshmëria e klasës politike shqiptare ndaj amerikanëve mund të krahasohet me bindshmërinë që Aleanca e Veriut në Afganistan tregon ndaj amerikanëve apo me nënshtrimin që pushtetarët e ish-republikës sovjetike të Abkhazisë kanë ndaj Rusisë. Po ndërsa në rastin e Afganistanit dhe Abkhazisë, përulja e këtyre dy grupeve politike ndaj amerikanëve dhe rusëve bëhet për shkaqe ekzistenciale, në rastin e Shqipërisë, servilizmi i klasës sonë politike ndaj amerikanëve vjen si pasojë e natyrës legene që shqiptarët zhvilluan gjatë kohës së sundimit komunist, ku bindja ndaj Partisë së Punës dhe Enver Hoxhës, i ktheu elitat intelektuale shqiptare në puthadorë ndaj pushtetit dhe të fortit.
2.
Personat që kanë patur mundësinë të lexojnë raportet e ambasadës amerikane në Tiranë në Wikileaks do të kenë mbetur të tmerruar kur kanë kuptuar sesi në Shqipëri, amerikanët kanë instaluar jo një regjim të lirë dhe demokratik siç pretendohet nëpër botë, por një regjim të kontrolluar nga ambasadorët e Uashingtonit. Ambasadorët e pazgjedhur amerikanë që qëndrojnë në rrugën e Elbasanit në Tiranë, nuk i ngjajnë përfaqësuesëve të paanshëm të vendeve demokratike. Por në të kundërt, ambasada e tyre është një qendër okulte pushteti nga ku ambasadorët i japin fetva njerëzve me pushtet të Tiranës dhe u tregojnë se ç’duhet të bëjnë dhe mos bëjnë. Raportet e Wikileaksit tregojnë që ambasadorët fuqiplotë të Amerikës në Tiranë u diktojnë qeverive shqiptare pothuajse çdo send. Ata çertifikojnë vlefshmërinë e zgjedhjeve, aprovojnë qeveritë, justifikojnë apo sulmojnë pushtetarët te drejtuesit e Shtëpisë së Bardhë, ndajnë para për atë që ata konsiderojnë “shoqëri civile”, spiunojnë, merren me thashetheme e zënka politikanësh e në disa raste edhe me muhabete grashë. Raportet e Wikileaksit i tregojnë ambasadorët amerikanë të Tiranës si disa guru më fuqi magjike apo si pashallarët e kohës së Turqisë, të cilët kanë fuqi të bëjnë sus sa Ramën aq edhe Berishën, edhe në rastet kur ata i ndërsehen njëri tjetrit me kodoshë e me zagarë për të djegur Shqipërinë.
Kur përpara disa muajsh lexova raportet e Wikileaksit për Shqipërinë, përveç se u tremba, në të njëjtën kohë, më duhet të pranoj, që edhe u magjepsa ndërsa i bëja pyetje vetes nga ku e fitonin gjithë këtë fuqi këta ambasadorë të zinj apo të bardhë që i kemi peshqesh nga Amerika? Mesa unë di, amerikanët, Shqipërinë nuk e mbajnë të pushtuar me tanke dhe me avionë dhe as që e bombardojnë më drone siç bëjnë fjala bie ne Afganistan apo Libi. E as nuk e mbajnë me bukë, siç besonim ne në barcaletat e kohës së Mehmet Shehut. E kur nuk bëhet një gjë e këtillë, pyetja që më mundonte ishte të dija se çfarë marifetesh përdorin këta guru që poshtërojnë kaq shumë krerët e vendit tonë, të cilët, nëpër libra shkollorë që ne kemi në Shqipëri. thonë se rrjedhin nga një rracë trimash, e janë kreshnikë ilirë e pellazgë?
3.
Personat që kanë lexuar kabllogramet e ambasadorëve amerikanë në Tiranë, një gjë e kanë të qartë; pushteti i palimituar i tyre te ne nuk vjen si pasojë e ndonjë presioni kush e di se çfarë i tyre. Në shumicën e rasteve vetë shqiptarët janë ata që si pasojë e servilizmit që kanë për të tradhëtuar njëri tjetrin, i fuqizojnë të parët duke u dhënë statusin e supermenit. Në raportet e Wikileaksit dikush mund të lexojë fjala bie spiunllëqet që Ben Blushi bënte kundër Edi Ramës. Apo si nënkryetari i Komunitetit Musliman spiunonte shokët e tij dhe besimtarët muslimanë, apo si ambasadori amerikan raportonte në Uashington sesa pilaf e mish hallall hanin myslymanët për Ramazan, apo edhe sesi Rama dhe Berisha i kanë kthyer ambasadorët në guru e fallxhorë për tu ankuar e gjetur derman.
Lexuesit që duan të kuptojnë sesa servilë janë politikanët shqiptarë ndaj amerikanëve u mjafton të lexojnë kabllin e datës 14 qershor 2006 numër 06TIRANA743. Në këtë raport lexuesi ska si të mos skandalizohet kur lexon servilizmin e Sali Berishës ndaj ambasadores Marcy Ries. Berisha i kërkon pothuajse me përgjërim që të rrisë numrin e mercenarëve shqiptarë në Afganistan dhe po të jetë e mundur të dërgojë trupa edhe në Darfur të Sudanit. Ambasadorja Ries e cila çuditej nga përgjërimi i Berishës për të çuar sa më shumë ushtarë edhe në vende ku atyre nuk u kërkohej një gjë e këtillë e pyet e habitur “po në Darfur pse kërkon të çosh trupa”. Berisha, si një kone e lumtur i përgjigjet "We want to be anywhere you are" – “Ne duam të jemi kudo ku ju jeni.” Në komentet cinike që ambasadorja Ries i bën këtij servilizmi të ulët të vasalit shqiptar, konkludon si e zënë në hall duke thënë se “ndërsa kryeministri, në shumicën e rasteve, thotë gjërat që duhet të thotë… disa nga iniciativat që qeveria ndërmerr janë shkel-e-shko… megjithatë ne do të vazhdojmë të punojmë ngushtësisht me qeverinë që t’ia drejtojmë zellin në drejtimin e duhur…”
Servilizmi i klasës politike shqiptare ndaj amerikanëve dhe dëshira për të çuar nizamë nuk mungon as në rrëfimet që kryetari i socialistëve, Edi Rama, bën përpara ambasadorëve amerikanë. Në kabllon 07TIRANA1067 ambasadori Uithers tregon sesi Rama, ndërsa ishte i tërbuar me sundimin e Berishës, i xhelozohej amerikanëve se duke e futur Shqipërinë në NATO në kohën që Berisha është në krye të qeverisë, kreditet për këtë do i fitonte Berisha dhe jo ai. Pra si ndërmjet Ramës “socialist” ashtu edhe Berishës “të djathtë” nuk kishte asnjë kundërshtim ideologjik për futjen e Shqipërisë në NATO. Halli i vetëm që kishin të dy kryepalikarët e ambasadorëve ishte se kush do të shihej si legeni më i bindur i Amerikës; Rama apo Berisha?
Kabllot e Wikileaksit janë shumë të dobishme për tu lexuar, pasi ato shpjegojnë hapur dhe troç se ç’politikë bëhet me fatet e popullit në Shqipëri dhe sesi përfshirja e Shqipërisë në konfliktet e Amerikës në Sudan, Afganistan, Irak, Libi, Siri e kudo gjetkë nuk bëhet as për liri e as për demokraci siç gënjen narrativa jonë zyrtare. Mercenarizmi dhe dërgimi i ushtarëve tanë “përtej urës së Qabesë” bëhet thjeshtë për ti bërë qejfin ambasadorit nga i cili varet fati i vasalëve të tij shqiptarë.
4.
Kur në Prill të vitit 2009, Shqipëria mori ftesën për në NATO, unë rastisa të isha në Tiranë. Ndryshe nga vendet e tjera të Evropës, ku një pjesë e mirë e elitës intelektuale, e sidomos e majta e urren inkuadrimin e vendeve të tyre në aleanca militariste dhe imperialiste si NATO, në Tiranë nuk kishte aspak opozitë për këtë hap që Shqipëria po ndërmerrte. Nuk kundërshtonin as muslimanët mjekërroshë të xhamisë Dine Hoxha në Tiranë, të cilët i ka zbutur e trembur SHIK-u aq shumë saqë i thanë Bushit “Welcome” kur ai erdhi në Tiranë. Nuk kundërshtonin as ortodoksët, të cilët, siç dihet Nato synon që një ditë t’u mundi Rusinë Ortodokse. E nuk kundërshtonin as katolikët, kryeprifti i të cilëve, Rrok Mirdita mban flamurin amerikan në zyrë; e nuk kundërshtonte as shoqëria civile, pasi siç të gjithë e dinë, në Tiranë nuk ka shoqëri civile jashtë suazave të USAID-it. Në këtë situatë fantastike bindje për në NATO unë pata rastin të takoj edhe një hoxhë me mjekër të madhe nga Kavaja, i cili ishte i lumtur që Shqipëria po hynte në NATO pasi mendonte se NATO ishte Bashkimi Evropjan dhe pas kësaj shqiptarët do të hanin me lugë florini.
I vetmi debat që bëhej në media dhe në qytet ishte ndërmjet Berishës me Partinë Demokratike dhe Edi Ramës me PS-në, ku secili klan kishte ndërsyer militantët e tij, që futjen në NATO ta tregonte si vepër të doktorit apo të piktorit. Mbaj mend që në ato ditë, kur pyesja shumë qytetarë nëpër autobuzë, shkolla dhe rrugë përse ishin aq të lumtur që po hynin në NATO, përgjigja që merrja ishte se “tani do marrim lekë nga Amerika”, “morrën fund hallet tona”, “tani do na hajë m. serbi dhe greku”, dhe anekdoda të këtij lloji. Këto mite urbane që populli besonte nxiteshin edhe nga qeveria dhe mediat militante. Në parrullat që Berisha kishte vënë nëpër Tiranë shkruhej “Shqipëria në NATO, This is a miracle of freedom (kjo është mrekullia e lirisë)”, “Shqipëria në NATO, sigurojmë lirinë, të ardhmen tonë.”
Po se ç’lidhje kishte Nato-ja me mrekullinë e lirisë apo me ardhjen e parave në Shqipëri, një Allah e di. Çfarë Shqipëria ka fituar që nga futja e saj në NATO, është që vendi ynë është bërë pjesë e bllokut agresiv ushtarak i cili sillet me botën më keq se Traktati i Varshavës në kohën e Bashkimit Sovjetik. NATO-ja është fajtore për një seri agresionesh sot në botë; që me djegjen e Libisë e vrasjen e liderit të saj, pushtimin e Afganistanit, rrethimin e Sirisë dhe vrasjen e qindramijë njerëzish të pafaj. Si pasojë e futjes në këtë organizatë militariste, Shqipëria harxhon me miliona dollarë nga buxheti i saj për të çuar nizamë që të vdesin e vrasin muslimanë për amerikanët në shkretëtirat arabe dhe afgane. E për faj të NATO-s vendi ynë ka fituar pamjen e një vendi mercenar të Amerikës. Merhumi Feti Vogli që u vra në Afganistan në 20 shkurt është po ashtu viktimë e futjes sonë në një aleancë të pakuptimtë dhe mëkatare e cila vret njerëz e bën luftë që nga Sudani e deri në Afganistan.