[Zero Cool]

Moharram


Ashurja, Epope e përjetshme

Historia është si një oqean i madh i cili ka kaluar tufane të shumtë. Çdo tufan i fortë ka një pjesë të tij në histori dhe tufani i Qerbelasë me valët e tij ndikon dhe trondit akoma njeriun. Në kulturën islame ngjarja e Ashures është një tregim i jetës dhe përparimit dhe epopeja e Huseinit (as), është hadithi i epopesë manifestuese dhe madhështore. Ashtu si profeti i cili përcaktoi kufijtë e monoteizmit dhe idhujtarsw, kufijtë e Islamit dhe ateizmit, me martirizimin e imam Huseinit (as) u hap rruga e drejtë e besimit dhe u përcaktua e vërteta nga mashtrimi dhe falsiteti. Në këtë mes profeti ka thënë: "Huseini është nga unë dhe unë jam nga Huseini". Me fjalë të tjera, Islami erdhi me shfaqjen e të dërguarit të Zotit dhe me martirizimin e imam Huseinit, ai u bë i qëndrueshëm dhe manifestues.
Në mëngjesin e ditës së Ashures kur dielli u shfaq në qiell, u formua ngjarja më e madhe e historisë. Pasdite, Imam Huseini filloi hartimin e luftës së ushtrisë së tij. Ushtria e imamit përbëhej nga 72 persona, ndërsa ushtria e Jezidit nga 30 mijë ushtarë. Me pak fjalë njëri shumë i madh dhe tjetri shumë i vogël. Nuk flitet për numrin e ushtarëve, por për madhështinë e besimit dhe vullnetit. Ata që kishin mbetur ishin trima, besimtarë, jurisprudentë, mendimtarë dhe të ditur dhe besimi i këtij grupi të vogël është regjistruar përjetësisht në histori. Në këtë mënyrë këta trima duke u vendosur përballë ushtrisë së armikut programuan çdo gjë për të ngritur lart besimin dhe të vërtetën kundrejt mashtrimit dhe shtypjes.
Në ngjarjen e pashoqe të Ashures që ndodhi në Qerbela, roli i grave dhe burrave sakrifikues dhe dashamirës ka krijuar një epope të përjetshme. Zejnebi (Sa) ishte një dritë në mesin e karvanit të Imam Huseinit (as), e cila kishte për detyrë drejtimin dhe udhëheqjen e grave dhe fëmijëve. Ajo në ditën e Ashures u vinte në ndihmë të plagosurve, shprehte dashurinë për martirët dhe pastronte dhimbjet e të përvuajturve. Në kohën kur Ali Akbar djali i imam Huseinit (as) rënkonte në tokë Zejnebi u shfaq sipër kokës së tij dhe për të kërkonte shpëtim tek Zoti. Në kohën kur Ghasemi djali i ri i imam Hasanit ra përdhe, hija e dashamirësisë së Zejnebit u përhap mbi kokën e tij. Por në kohën kur dy fëmijët e Zejnebit, Auni dhe Muhamedi ngrenë lart kupën e dashurisë dhe mirësisë së imam Huseinit dhe martirizohen në fushën e betejës, Zejnebi nuk shfaqet dhe thotë: " Ato janë dy dhurata për Zotin. Nuk është kusht që unë të shkoj pranë fëmijëve të mi dhe me lot dhe rënkime të krijoj dhimbje në zemrën e Huseinit (as)." Më pas ajo sheh nga larg Huseinin (as) që zbret nga kali dhe merr në krah nipërit e tij. Në arenën e luftës dhe epopesë ishte nëna e Amru Ben Xhenade e cila inkurajonte birin e saj të mbështeste imam Huseinin (as). Amru u martirizua pas një trimërie të madhe. Ushtria e armikut i preu kokën dhe e hodhën atë në drejtim të nënës. Më pas nëna e tij pa bërtitur puthi kokën e djalit, ngriti duart dhe tha: " O Zot pranoje këtë kurban prej nesh." Më pas kthen kokën drejt ushtrisë së armikut dhe thotë: "atë që kemi humbur në rrugën drejt Zotit nuk e marrim më". Pas kësaj, kjo grua trime me shpatë në dorë i drejtohet armikut dhe pas kësaj imam Huseini (as) lutet për këtë grua trime dhe e kthen atë në vendqëndrimin e tyre. Om Al'Benin gruaja e Imam Aliut (as) kishte dërguar katër bijtë e saj të përkrahnin Imam Huseinin këtë frut të zemrës së Profetit dhe u kishte kërkuar atyre të mos e lënë vetëm Huseinin asnjëherë. Ajo vetë nuk ndodhej në Qerbela. Ajo ndodhej në Medinë dhe nëpër rrugët e qytetit vështronte gjithmonë larg. Më pas, u përball me Bashirin dhe e pyeti: " Ç'lajm kemi? Bashiri me qetësi i thotë: Nënë Abasi yt u martirizua. Om Al'Benin bënte sikur nuk dëgjonte dhe pyeste ç'lajm kemi? Bashiri përgjigjej: " Ç'të të them nënë, djemtë e tjerë Osmani, Abdullahu dhe Xha'afari u martirizuan. Om Al'Benin e shqetësuar pyeti: Më fol për Huseinin, të gjithë bijtë e mi dhe çdo gjë që ndodhen nën këtë qiell janë kushtuar Huseinit, çfarë lajmi ke për të? Në atë kohë Bashiri tha se edhe Huseini nxitoi drejt takimit me Zotin. Om Al'Benini ndjeu një dhimbje të fortë therëse dhe ra në gjunjë.

Në ditënAshures, burrat e Huseinit (as) kanë krijuar arena të pashoqe të dashurisë dhe sakrificës. Çdonjëri prej tyre nxitonte për të shkuar në fushën e betejës dhe në praninë e Huseinit tregonin respekt të veçantë. Ata e siguronin imamin duke i treguar se nëse do të kishin disa shpirtra do ti sakrifikonin për të dhe qëllimet e tij të shenjta. Çdokush nga shokët e imam Huseinit (as) kur futej në fushën e betejës me besim dhe qëndresë zmbrapste kundërshtarin e vet dhe me dashuri e trimëri mbronte imam Huseinin (as). Në kohën kur Huseini (as) shfaqej mbi trupin e plagosur dhe me plagë të shokëve të tij ata e pyesnin: " I dashur Husein (as) a je i kënaqur nga unë". Huseini (as) në përgjigje të kësaj pyetjeve u jepte siguri shokëve se janë të pashoq në sakrificën dhe trimërinë që krijuan epopenë. Abas Ebn Abi Shib është një ndër burrat e mëdhenj të ngjarjes së Qerbelasë. Ai shkon pranë imamit dhe thotë: " O Aba Abdullah në këtë tokë për mua nuk është askush më i dashur sesa ti. Nëse do të kisha fuqinë që të pastroja nga rreziku i shtypjes dhe vrasjes në këtë luftë, unë do të përdorja çdo gjë që do të ishte më e shtrenjtë sesa jeta. Tani ji dëshmitar se unë po largohem nga kjo botë me fenë tënde dhe të babait tënd". Më pas Abasi futet në fushën e betejës. Një nga ushtarët e Jezidit thotë: Unë e kam njohur Abasin që më parë. Ai është luani i luanëve. Çdokush që shkon të luftojë me të vritet. Abasi lufton me aq trimëri, saqë nuk ka shok. Omar Sad komandanti i ushtrisë së Jezidit me habi të madhe jep urdhër për vrasjen e tij. Abasi martirizohet pasi kishte vrarë një numër të madh armiqsh.

Më në fund Huseini (as) si luan i arenës së luftës futet në fushën e betejës. Gjaku i Muhamedit, Aliut dhe Fatimesë zien në enët e tij të gjakut. Përsëri i tregon Zotit se ka bërë ç'është e mundur për të çliruar njerëzit nga xhehiliati ( injoranca) dhe mashtrimi. Lufton me trimëri dhe rikujton se nuk është ngritur përveç se të pastrojë dhe rregullojë fenë e umetit të familjes së tij. Heroizmi i tij ka ringjallur dashamirësinë dhe trimërinë e imam Aliut (as), por materializimi dhe egoizmi i kishte mbyllur sytë armikut. Pak nga pak dielli filloi të largohej dhe po kalonin orët e epopesë së Ashures. Tragjedia e madhe ndodhi. Gjaku i pastër i Huseinit, pasardhësit të dashur të profetit të Zotit, ngjyrosi tokën e Qerbelasë dhe koka e Huseinit (as) ra në duart e armikut. Jezidët të cilët kishin ardhur për të grabitur kopshtin hyjnor, me kuajt e injorancës shkelnin lulet dhe degët dhe flladi mbetet vetëm përkrahës i plagëve. Dielli i Qerbelasë perëndon duke mos ditur se nga ky perëndim i dhimbshëm do të rishfaqet bardhësia.
Në lëvizjen e imam Huseinit(as) shtypja paraqitet me të gjithë injorancën e saj. Imami e fton popullit të zgjohet, të jetë i vetëdijshëm dhe inteligjent. Inteligjenca është e nevojshme për ekzistencën e njeriut dhe historia ka treguar se ata që nuk janë inteligjentë dhe të vetëdijshëm janë mashtruar shumë lehtë. Në këtë lëvizje imam Huseini (as) na mëson për mënyrën e të jetuarit dhe ndryshon vështrimin për jetën. Ai i shprehet njerëzimit me mesazhin se duhet të gjejnë vendin e tyre në botë dhe të mos mbyten në papastërti, sepse liria është veçori e ekzistencës së njeriut. Në të vërtetë, atë ditë gjaku i derdhur në tokë përbën lumin e lirisë dhe qëndresës përballë shtypjes i cili rrjedh përgjithmonë në histori. I ndjeri Dr. Said Xha'afar Shahidi thotë: " Epopeja e Ashures në ato ditë u duk sikur përfundoi pa rezultat, mirëpo kjo epope nuk kishte vetëm një, por shumë rezultate. Kjo epope me masakrën e Jezidit u duk sikur u shua, por ajo kurrë nuk u zhduk. Në kohën kur Sulejmani djali i Soradit bëri lëvizjen e tij në emër të gjakut të martirëve, u ringjall mesazhi i imam Huseinit (as) dhe pas kësaj ky mesazh u kthye në një dritë shpresëdhënëse për të gjithë ata persona të cilët vuajnë nga shtypja dhe sundimi i pushtetarëve".