[Zero Cool]

Fjalët e Imam Aliut(a.s)

219. Ai që të nxit për të ligë, të ka bërë pabesi.

220. Për besimtarin mysliman nuk ka gjë më të mirë sesa ajo, kur gjen të vërtetën.

221. Njeriu duhet të ketë për nder, kur është i ditur e i ndershëm, dhe jo pse është bir i akëcilit.

222. Nëse do ta mposhtësh armikun, duro!

223. I fituar është ai që shpëton nga ligësia e vetvetes.

224. E vërteta e shpëton njeriun.

225. Kuvendimi i vërtetë e i sinqertë vjen nga besimi (imani).

226. Të forcuarit e zemrës është pasojë e besimit të saktë.

227. Puthja e djalit është mëshirë, puthja e gruas është dashuri e zjarrtë, puthja e nënës dhe e babait është falje dhe puthja e vëllait vjen nga ndjeshmëria e zemrës.

228. Lakmia e vret të zotin (vetveten).

229. Të ndenjurit pranë të ligëve është dëm i madh.

230. Njeriu e gjen nderin me përpjekje.

231. Rrushin hajeni kokrra-kokrra, sepse në atë mënyrë e shijoni dhe ju bën mirë.

232. Për atë që ka nakar, soset zjarri i nakarit.

233. Përfundimi i diturisë është arritja e urtësisë.

234. Nga të këqijat e kësaj jete është e mjaftueshme vetëm kjo gjë; që s’je i përhershëm, por je i vdekshëm.

235. S’ka njeri të mos ketë një të metë me vete dhe të mos e shfaqë atë.

236. Më duket më lehtë të ngarkohem me gurë të mëdhenj nga mali, se sa të mbetem në barrë të tjetrit. Të tjerët më thonë: "është turp të merresh me tregëti, sepse je mbret", ndërsa unë u them atyre: "turp është të lypurit".

237. Ç’do armiqësi lind nga një shkak, veç nakari (s’mira) s’ka ndonjë shkak.

238. Një ditë, kur H. Aliu ishte në mimber duke predikuar dhe dikush nga xhemati e pyeti për një çështje, ai u përgjigj: "Nuk e di"! Pas kësaj, personi që e pyeti më parë, i tha Imam Aliut: "Ky vend, në të cilin predikohet, nuk është për të paditurin", atëherë H. Aliu iu përgjigj kështu: "Ky vend është për atë që disa gjëra i di dhe disa të tjera nuk i di. Ndërsa për atë që di gjithçka dhe nuk ka gjë që të mos dijë, për të s’ka vend të caktuar".

239. Sado që të mundohet njeriu ta fsheh një gjë, ajo do t’i kuptohet atij nga tradhëtia që i bëjnë dridhjet e zërit e të marrurit e gojës dhe nga ndryshimi i mimikës së fytyrës, kur të flitet për atë problem.

240. Kush vështron turpet e botës dhe i quan të liga, ndërsa turpet e veta i sheh, por i konsideron të mira, ai është mendjelehtë, kokëbosh.

241. Një njeri që ka këto pesë gjëra, duhet të jetë i lumtur: 1-Bashkëshorten ta ketë sipas kërkesave të tij; 2-Fëmijet t’i ketë të mbarë; 3-Shokët e tij të jenë të ndrojtur nga të ligat; 4- Fqinjët t’i ketë të mirë; 5-Ushqimin ta ketë të siguruar.
13
242. Ai që rreh gjunjët kur i ndodh ndonjë e keqe, e ka humbur shpërblimin e Zotit.

243. Të ndenjurit me të ligjtë, është si të hyrët në det.

244. Kuvendimi me të mirët është kështjellë e fjalës, domethënë ruhet sekreti.

245. Njerëzit janë kundër gjërave që s’i dinë.

246. Me pasuri i arrin shpresat njeriu.

247. Bamirësia atje ku nuk duhet bërë, quhet vepër e ligë.

248. Ai që jep dhuratë, por e përgojon atë, me të përfolurën e tij ia humbet shpërblimin e dhurimit.

249. Si mjer i shëmtuari, që ka edhe vese të liga.

250. Njeriu mendjeshkurtër edhe po të hypë në shkallë (poste) të larta, rrokulliset shpejtë.

251. Njeriu më mirë të rrijë i vetmuar, sesa të shoqërohet me njerëz me vese të liga.

252. Ai që nuk të bën armiqësi, të do.

253. Çdo foshnje që lindet, vjen bashkë me rriskun (ushqimin) e vet.

254. E mira është larg këshillës së armikut.

255. Ai që pëlqen vetveten, bije në hund.

256. Të ikësh prej veseve të vetvetes më shumë sesa prej frikës së luanit.

257. Nxirre në shesh atë që ke, që të dihet se kush je.

258. Kush s’ka burrëri, s’ka as besë.

259. As për mburrje mos puno, as sfidës mos iu tërhiq.

260. Kur ke nevojë për të pyetur dikë për diçka, mos pyet zemërziun, sepse ai të prapson nga e mira dhe të tremb me varfërinë; as frikacakun mos e pyet, sepse ai të dobëson veprimtarinë tënde; as lakmuesin mos e pyet, se ai të fut në lakmi duke të bërë kështu që të lëndosh edhe të tjerë. Frikacaku dhe lakmuesi përmbajnë në vetvete ligësi dhe për Perëndinë.

261. I mençuri s’ka varfëri.

262. Gënjeshtari s’ka nder.

263. Nakarmbajtësi, smirëziu s’ka prehje e qetësi në zemër.

264. Armikun e mikut tënd mos e zër mik.

265. Kamja vihet me mend.

266. Ç’është e shkruar do të vijë në kohën e caktuar.

267. Mbartësi i fjalëve për një orë ban aq të liga, sa që dikush tjetër s’i bën dot për muaj të tërë.

268. Dhembshuria dhe mëshira për të tjerët të shton jetën.

269. Njeriu bëhet udhëheqës i kombit duke i bërë mirë atij.

270. Siç e kërkon ti ushqimin, edhe ai ashtu të kërkon ty.

271. Njeriu që kërkon dhe mbron të drejtën, arrin në shkallën (gradën) e zotërinjëve të mëdhenj.

272. Kur i priten shpresat, njeriu bëhet i pakujdesshëm për vetveten, dorëzohet para vështirësive.

273. Njeriu fatbardhësohet, bëhet i lumtur kur futet në mjedise njerëzish të lumtur.

274. Kur vdes një njeri i mirë, qajnë për të dheu i vendit në të cilin falej, si dhe vendet ku ai bënte punët e mira, të cilat janë ngritur në qiej. E thënë ndryshe, për njeriun e mirë qan toka dhe qielli.

275. Stolia e të varfërit është ndershmëria (të ruajturtit nga të ligat).
14
276. Kur vjen të ftohtit, ruhu prej tij, por kur të përballesh me të, përshtatiu ambientit, sepse të ftohtit i punon trupit të njeriut atë që u bënë drurëve: në fillim i than, pastaj u rrëzon gjethet.

277. Ai që jep pa i kërkuar, është zemërbardhë; ndërsa ai që jep pasi t’i kërkohet, këtë nga turpi.

278. Më i keqi i qyteteve është ai që s’ka rregull, qetësi e siguri për qytetarët.

279. Qortoje tët vëlla duke i bërë mirë; dhe largoje të ligën e tij, gjithashtu, po me të mirë.

280. Më mirë të kënaqesh me një minimum jetese, se sa të notosh në mirëqenie materiale, por me plot brenga shpirtërore.

281. Kur’ani ju tregon se ç’është bërë përpara jush, në të shkuarën dhe se ç’do të bëhet më pas, në të ardhmen. Ai është gjyq që sqaron mosmarrëveshjet ndërmjet jush.

282. Zoti është jashtë çdo përfytyrimi, që mund t’i vijë ndërmend njeriut.

283. Bëhu zemërbardhë, por mos prish pa hesap (pa llogari), dhuro me shumicë, por jo sa të bëhesh kërmë.

284. Ka shumë të mençur, sa s’ka mbi mendjen e tyre, por janë aq të këputur (të varfër) sa s’kanë bukë të hanë; ka edhe shumë të paditur, që kanë aq, sa s’dinë ku t’i vënë; kështu e ka krijuar Ai, Zoti i madh e i ditur.

285. Kërkesat e tepërta të lënë pa asgjë.

286. Njeriu ose di, ose mëson, ose dëgjon; në mos qoftë kështu, atëherë ai është i trullosur.

287. E liga e ligë është, por mundimi i saj është më i lig. Dhe e mira e mirë është, por shprehja e saj është ca më e mirë.

288. Kjo jetë me atë jetë i ngjet lindjes me perëndimin, po t’i afrohesh njërës, i largohesh tjetrës.

289. E pyetën Aliun: "Sa e doje Muhammedin (pastë ndjesë e shpëtim për jetë!)"? Ai u përgjigj: "Bëj be për Zotin e vërtetë se e donim më tepër se çdo gjë në jetë: më tepër se baballarët, se nënat, e bijtë dhe më tepër se ujin që pimë, kur jemi të zhuritur".

290. Një njeriu iu ankua H.Aliut për një person, i cili kishte thënë: një natë, në gjumë kam parë një ëndër, në të cilën u bëra për t’u larë me nënën time. Imam Aliu i dha këtë zgjidhje: "Nxirre atë person në diell dhe rrih hijen e tij!".

291. E pyetën H.Aliun: "Sa mban që nga ku lind e deri ku perëndon?" Përgjigjja e tij ishte: "Pas diellit mban një ditë".

292. Një nga bashkëpunëtorët e pyeti H.Aliun: "Përse qe i turbulluar hylafeti yt dhe i Osmanit, ndërsa hylafeti i Ebu Bekrit dhe i Omerit nuk qe kështu?" Kësaj pyetjeje ai iu përgjigj kështu: "Ata patën ndyhmës mua dhe Osmanin, kurse ne patëm ndyhmës ty dhe shokët e tu".

293. Lyhuni me manushaqe, sepse ajo në verë ju flladit, ndërsa në dimër ju nxeh.

294. Më tepër ma do shpirti të liroj një rob, se sa të mblidhem me disa në një vaktë bukë.

295. Mbani unazë me gurë akik, sepse sa të keni atë, nuk ju gjen ngushtim në zemër.

296. Kush ngul këmbë shumë, duhet dëbuar.
15
297. Leri mos i merr nëpër gojë gratë se janë të pabesa si era, edhe fjalët e tyre një janë: ta lëndojnë zemrën, pastaj ta shërojnë". Zemrat e tyre nga besa janë të lara.

298. Kur i lutej Zoti, H.Aliu thoshte: "Mjaftë nder është për mua që jam robi Yt, mjaftë përgëzim është për mua, kur të kam Zot Ty!"

299. Prej dheu u krijove, edhe për së shpejti nën palë të dheut do prehesh; lakmon të rrosh e të jeshë gjithë jetën e jetës në këtë të shkretë botë, por mos lakmo, se këmbën e ke mbi uzengji.

300. Fjala "Amin" është vula e Zotit për lutjen e robit.

301. Për burrat nuk shihet fisi, por vështrohet të ketë edukatë, sjellje të mira. Prandaj hap sytë e mëso dituri dhe diturinë zbukuroje me edukatë. Ai që nuk e mëson besën (fenë) e Muhammed Mustafait (s.a.s), gjithë jetën mbetet në paqartësi të mëdha.

302. Dita e djeshme shkoi, ja u gdhive përsëri. Të ligën e djeshme stolise me të mirën e sotme; dhe punën e mirë të sotme mos e lër për nesër, sepse mundet që, kur të vijë e nesërmja, ty s’të gjen; edhe dita e djeshme s’kthehet më.

303. S’ka më mirë se sa të pyeturit, këshillimi me të tjerët. S’ka më keq se të punuarit në kokën e vet (pa u këshilluar me dikë).

304. Fjalën e fshehtë, sekretin, vetëm të ndershmit tregoja, sepse ai i vë kyçin asaj dhe çelësin e thyen.

305. H.Aliu, kur i lutej Zotit, thoshte: "O Zot! Ti je i madh, je durues, kurse unë jam fajtor, a s’më duro! O Zot! Unë mendimim për ty e kam të mirë. O Zot! Sipas mendimit që kam, ashtu më ki dhe ti mua!"

306. Largohu prej gënjeshtarit, dhe përpiqu të zësh shok atë që s’gënjen.

307. O mëkatmadh mos e pre shpresën, sepse Zoti është më Mëshirëmadhi, por as mos shko i papërgatitur, sepse udha është e frik.