[Maxi]

Sa i përket gradave dhe shpërblimeve të shehidit ato janë të shumta e të panumërta. Me rënien e pikës së parë të gjakut të tij në tokë, shehidit i falen të gjitha mëkatet, e sheh vendin e tij në xhenet, Allahu xh.sh. e mbron (fal) prej fitnes së natës së varrit, ka të drejtë të ndërmjetësojë (të bëjë shefat) tek Allahu për 70 vetë prej familjes (farefisit) së tij. Allahu xh.sh. ia vesh kurorën e nderit të zbukuruar me margaritarë, xhevahirë e gurë të tjerë të çmueshëm…
“Ne do t’ju sprovojmë me diçka prej frikës, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet (fëmijët), po ti jepju myzhde durimtarëve. Të cilët kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: Ne jemi të Allahut dhe ne vetëm tek Ai kthehemi”
Allahu xh.sh. e sprovon njeriun në këtë botë me lloj-lloj sprovash për ta testuar imanin dhe përkushtimin e robit të vet. Njeriu në momentet më të vështira e sheh veten se sa është afër apo larg Zotit.
Në këtë arenë të sfidave të vështira të jetës, shpirti njerëzor duhet të mësohet e të adaptohet. Besimi i paluhatshëm në Zotin përforcon shpirtin dhe zemrën e besimtarit për të përballuar të gjitha sprovat për hir të idealeve fisnike.
Në momentet më të vështira neve nuk na mbetet ndihmës tjetër pos Allahut. Allahut që na krijoi dhe na sprovon por për këtë edhe na shpërblen me mirësitë e Tij të pakufishme. Ne të tërë jemi të Zotit. E tërë qenia dhe zemra jonë rrah vetëm për ta përfituar dashurinë e Tij. Vetëm tek Ai është kthimi, vetëm tek Ai është shpërblimi. Fatkeqësisht ka njerëz që në momentet vendimtare të sprovave bien nga provimi i imanit. Shpirtngushtësia e tyre i bën ata që ta humbin durimin e të thonë: Pse mua më ndodhi kjo gjë? Kjo gjendje më nuk durohet! Nëse ka Zot përse nuk po na ndihmon !, etj., duke vënë në pikëpyetje edhe vetë imanin e tyre.
Por besimtari i vërtetë e di mirë se të gjitha këto sprova të rënda janë në të mirë të tij.
Nga kuptimet shumëdimensionale të këtij ajeti: “Ne do t’ju sprovojmë me ndonjë frikë, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet (fëmijët), po ti jepju myzhde durimtarëve “ shihet butësia dhe mëshira e Allahut, sepse sprova e Tij ndaj nesh është në diçka prej frikës, urisë, varfërisë, humbjes së familjes dhe të atyre që njeriu i konsideron fryte të zemrës së tij – fëmijët.
Allahu xh.sh., nuk tha “… do t’ju sprovojë me frikë… por tha “me diçka prej frikës”, që do të thotë se frika dhe llahtaria e madhe do të jetë vetëm për pabesimtarët në Ditën e Gjykimit, atë ditë kur fytyrat e besimtarëve do të shkëlqejnë nga nuri.
Për pjesën e ajetit “...dhe nga frytet” mufessirët janë të mendimit se fjala është për vdekjen e fëmijëve të vegjël.
Në lidhje me këtë pjesë të ajetit. Muhammedi a.s. ka thënë:: “Kur robit i vdes ndonjë fëmijë, Allahu xh.sh. u thotë melaikeve – A ia morët shpirtin fëmijës së robit tim. Melaiket thonë po. Allahu prapë u thotë: Ia morët shpirtin frytit të zemrës së tij? Melaiket thonë: po. Allahu xh.sh. thotë: Po çka tha në ato momente të vështira robi im? Melaiket thonë: Të shprehi falënderime Ty dhe tha:”Ne jemi të Allahut dhe vetëm tek Ai kthehemi” .Atëherë Allahu xh.sh. thotë: Robit tim ndërtojani një pallat në xhenet dhe quajeni – shtëpia (pallati) e falënderimit - hamdit”.
Fundja, pas çdo sprovimi pason edhe shpërblimi. Këtë e pohon vetë Allahu xh.sh. kur thotë: “Jepju myzhde durimtarëve (Përgëzoi durimtarët)”.
U cek më herët se prej virtyteve që stolisin karakterin e çelniktë të muslimanëve është durimi në vështirësi, të cilët kur i godet ndonjë fatkeqësi nuk e humbin shpresën por kthehen e me durim të plotë thonë: ”Ne jemi të Allahut dhe vetëm tek Ai kthehemi”
Në këto momente shfaqet tërë madhështia e besimit. Në këto momente besimtari e kuptuan drejt rolin dhe misionin e tij në këtë jetë. E kupton se çdo gjë që vjen prej Allahut është sprovë për të. E kupton në këto çaste ëmbëlsinë e imanit, durimit, qëndresës dhe pathyeshmërisë. E kupton se kjo botë është kalimtare dhe se bota tjetër do të jetë vend-shpërblimi i tij.
Pejgamberi a.s. ka thënë:”O Zot më shpërble për durimin tim në këtë fatkeqësi dhe ma zëvendëso këtë (fatkeqësi) me ndonjë të mirë prej anës Sate”
Në këtë përditshmëri tonë të zymtë është vështirë t’i bindësh njerëzit se kjo botë është një vend ku njeriu ballafaqohet me sfida të ndryshme. Ndodh që pasuria dhe kënaqësitë e kësaj bote ta largojnë njeriun nga rruga e drejtë. Të tillët që pasuria i ka mbërthyer me kthetrat e saj mendojnë se nuk do të vdesin kurrë, por kur u vie momenti i vdekjes, e kuptojnë se kjo botë ka qenë vetëm një udhëtim dhe iluzion i shkurtër.
Të tillët nuk kanë ç’të presin ndonjë të mirë a shpërblim te Allahu.
Në anën tjetër, ata që e kuptuan drejt misionin e tyre në këtë botë dhe u përballojnë sprovave e vështirësive, ata janë të dashurit e Allahut:

“Të tillët janë që te Zoti i tyre kanë bekime e mëshirë dhe të tillët janë ata të udhëzuarit në rrugën e drejtë”.
Allahu xh.sh. e nderoi këtë Ymmet me fenë islame. E zgjodhi prej të tjerëve dhe ia besoi lartësimin e fjalës së Tij. E diti se kjo rrugë e vështirë deri në dritën e udhëzimit hyjnor kërkon durim, sakrifica dhe vetëmohim. Kërkon ballafaqim me sfida të ndryshme si frikë, uri, varfëri, humbjen e më të dashurve, por ata që i përballojnë të gjitha këto, pa u lëkundur asnjëherë nga qëndrimet e veta, vetëm ata janë të denjë që me duart e tyre ta bartin flamurin islam -”La ilahe il-lallah Muhammedun resulullah” . Vetëm të tillët do ta arsyetojnë epitetin e mbrojtësve të Islamit.
O Zot i Madhërishëm! Na bën edhe ne prej radhëve të tyre. Na e dhuro mëshirën dhe kënaqësinë Tënde si në këtë botë ashtu edhe në tjetrën dhe na bën ngadhënjimtar ndaj armiqve të fesë e të kombit! Amin!

Literatura e konsultuar:
1. Fahru Rraziu - “Mefatihul Gajb”
2. Mahmud Hixhazi - “Tefsirul vadih”
3. Sejjid Kutb - “Fi dhilalil Kur’an”
4. Abdulhamid Kishku- “Fi rihabi et tefsiri”