Dardania.de - Shiko Postimin Tek

panta_rhei · 17-02-10, 17:41

(Nejse, qe po vazhdoj per inati t'Murgeshes

)

Vetvetja njihet atëherë kur ajo nuk na hyn më në punë as nuk na vyen për asgjë. Ma shkurt, pak kohë para se t'i kthejme "patkojt" kah dielli, themi vetmeveti: ah po magar i madh që paskam qenë! Por edhe kjo, nuk eshte aq e sigurtë. Se askush nuk e din se si do ta pret kalimin e atij pragu. Duke u duartrokitur? Duke pallur? Apo duke fishlluar si me qene duke shkuar me ble karamela te shitësja me flokët kaqurrela?

Thotë një fjalë: sa më shumë të plakemi, aq më shumë bëhemi vetvetja. Kjo është një fjali goxha e thelle. Sepse kjo do të thotë se ne asnjëherë nuk jemi vetvetja, dhe se krejt këtë udhë e kemi bërë duke qenë dikush tjetër.

OK, do ta ngris pak nivelin e diskutimit, siç thotë edhe Nastradin Hoxha, sa s'ka ardhë dikush me m'thanë që po ia fus kot.

Po them që njohja e vetvetes, me kqyrë në njëfar ane, eshte e frikshme. Njerëzit kanë frikë ta njohin vetveten.
Paramendo ta njohësh 100% dikë që jeton 24 orë me ty, dikë që, pa të pyetur, të është rrasur nën lëkurë, e që të thot se tash, në këtë çast, ti do të bësh e do të sillesh kështu siç të them unë. E frikshme, përnjimend. Të mos mund të jesh asnjëherë i lirë. Të kesh gjithmonë dikë mbi kokë që të bërtet: joooooo, ti nuk do ta bësh këtë, sepse do e kesh pasoja të rënda e do ta kesh ngusht pastaj. E ti kundërshton: po lermë bre burrë, lermë njëherë të bëj siç dua vetë.
E jo se jo!

Njohja e vetvetes është një iluzion. Mund t'i afrohemi kufirit por asnjëherë s'do të mund ta prekim. Sepse jeta e një njeriu është një shpenzuese e sekondave dhe askush nuk e din sekondën që pason.
Shkurt, ne ecim thjesht duke marrë si te mireqene dhe ta gatshme këtë punën që demek ne e njohim vetveten. Dhe është shumë mirë kështu, njohjet e gatshme, konvencionet, duhen dhe janë të domosdoshme për të funksionuar si njerëz. Sepse përndryshe bëhemi si elektrone të lira, e që pastaj gojët e këqija do të thonin për ne: për zotin, këtij rrotes nuk i bihet në fije, nuk din njeri çka me pritë prej tij.

...
nejse,
Qeshtu foli njani që, edhe n'mos e njoftë vetveten mirë, të paktën e njeh aq sa për të thënë se kur çohet nga gjumi, i pihet gjithmonë ujë.

17-02-10, 17:41	#5
panta_rhei Anëtarësuar: 16-03-06 Postime: 3,153	Titulli: Sa e njohim vetveten? (Nejse, qe po vazhdoj per inati t'Murgeshes ) Vetvetja njihet atëherë kur ajo nuk na hyn më në punë as nuk na vyen për asgjë. Ma shkurt, pak kohë para se t'i kthejme "patkojt" kah dielli, themi vetmeveti: ah po magar i madh që paskam qenë! Por edhe kjo, nuk eshte aq e sigurtë. Se askush nuk e din se si do ta pret kalimin e atij pragu. Duke u duartrokitur? Duke pallur? Apo duke fishlluar si me qene duke shkuar me ble karamela te shitësja me flokët kaqurrela? Thotë një fjalë: sa më shumë të plakemi, aq më shumë bëhemi vetvetja. Kjo është një fjali goxha e thelle. Sepse kjo do të thotë se ne asnjëherë nuk jemi vetvetja, dhe se krejt këtë udhë e kemi bërë duke qenë dikush tjetër. OK, do ta ngris pak nivelin e diskutimit, siç thotë edhe Nastradin Hoxha, sa s'ka ardhë dikush me m'thanë që po ia fus kot. Po them që njohja e vetvetes, me kqyrë në njëfar ane, eshte e frikshme. Njerëzit kanë frikë ta njohin vetveten. Paramendo ta njohësh 100% dikë që jeton 24 orë me ty, dikë që, pa të pyetur, të është rrasur nën lëkurë, e që të thot se tash, në këtë çast, ti do të bësh e do të sillesh kështu siç të them unë. E frikshme, përnjimend. Të mos mund të jesh asnjëherë i lirë. Të kesh gjithmonë dikë mbi kokë që të bërtet: joooooo, ti nuk do ta bësh këtë, sepse do e kesh pasoja të rënda e do ta kesh ngusht pastaj. E ti kundërshton: po lermë bre burrë, lermë njëherë të bëj siç dua vetë. E jo se jo! Njohja e vetvetes është një iluzion. Mund t'i afrohemi kufirit por asnjëherë s'do të mund ta prekim. Sepse jeta e një njeriu është një shpenzuese e sekondave dhe askush nuk e din sekondën që pason. Shkurt, ne ecim thjesht duke marrë si te mireqene dhe ta gatshme këtë punën që demek ne e njohim vetveten. Dhe është shumë mirë kështu, njohjet e gatshme, konvencionet, duhen dhe janë të domosdoshme për të funksionuar si njerëz. Sepse përndryshe bëhemi si elektrone të lira, e që pastaj gojët e këqija do të thonin për ne: për zotin, këtij rrotes nuk i bihet në fije, nuk din njeri çka me pritë prej tij. ... nejse, Qeshtu foli njani që, edhe n'mos e njoftë vetveten mirë, të paktën e njeh aq sa për të thënë se kur çohet nga gjumi, i pihet gjithmonë ujë. __________________ O shpirti im, mos ëndërro për jetën e pavdekshme, por shterro fushën e së mundshmes.