Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Bona-us · 30-10-12, 17:09

Charles Baudelaire - Spleen de Paris

Ideali dhe realiteti

Pata njohur një farë Benedikta, një vajzë çamarroke në sytë e së cilës shihja gjithmonë vetëm madhështi, bukuri, lavdi e gjithçka që mund të merret si e pavdekshme. Një vajzë e cila ngado që shkonte, rrezatonte e shpërndante, një atmosferë plot Ideale. Por ajo krijesë e mrekullueshme, ish shumë e bukur për të jetuar gjatë. Ajo, vdiq para ca ditësh, jo shumë kohë pasi isha njohur me të. Dhe e varrosa me duart e mia, pikërisht në një ditë pranvere që sa kish nisur të shpërndante, erërat e saj të mira... Po, isha unë që e futa në dhè, të mbyllur e të parfumuar si në arkëzat e Indisë ! E, ndërkohë që isha ulur pranë saj e sytë i kisha ngulur në vendin ku prehej thesari im, prej dheut endè të freskët, pashë të delte një krijesë e vockël e cila ngjante si dy pika uji me të zgjedhurën e zemrës sime. Ajo u shfaq para meje dhe me foli me një zë të çuditshëm, arrogant e plot qesëndi: - A s'po më njeh?... Jam unë !... Unë, Benedikta e vërtetë! Jam unë ajo vashëza e pacipë ! U ringjalla për të ndëshkuar marrinë e verbimin tënd e, që ti, paskëtaj, të më duash pafundësisht !... E, unë, plot zemërim, iu zbraza: - Oh, jo ! Jo! Jo ! S'eshte e vërtetë ! Dhe, për të shprehur edhe më tepër pakënaqësinë e refuzimin tim, përplasa këmbën mbi dhè aq fort sa që ajo krijesë e frikshme, u fut edhe më thellë në baltën e varrit endè të freskët, duke renë brenda si ujku në çark e duke mbetur përjetë, në atë që ishte ndofta: Varri i Idealit ...

30-10-12, 17:09	#96
Bona-us Anëtarësuar: 05-09-12 Postime: 664	Titulli: Tregime Charles Baudelaire - Spleen de Paris Ideali dhe realiteti Pata njohur një farë Benedikta, një vajzë çamarroke në sytë e së cilës shihja gjithmonë vetëm madhështi, bukuri, lavdi e gjithçka që mund të merret si e pavdekshme. Një vajzë e cila ngado që shkonte, rrezatonte e shpërndante, një atmosferë plot Ideale. Por ajo krijesë e mrekullueshme, ish shumë e bukur për të jetuar gjatë. Ajo, vdiq para ca ditësh, jo shumë kohë pasi isha njohur me të. Dhe e varrosa me duart e mia, pikërisht në një ditë pranvere që sa kish nisur të shpërndante, erërat e saj të mira... Po, isha unë që e futa në dhè, të mbyllur e të parfumuar si në arkëzat e Indisë ! E, ndërkohë që isha ulur pranë saj e sytë i kisha ngulur në vendin ku prehej thesari im, prej dheut endè të freskët, pashë të delte një krijesë e vockël e cila ngjante si dy pika uji me të zgjedhurën e zemrës sime. Ajo u shfaq para meje dhe me foli me një zë të çuditshëm, arrogant e plot qesëndi: - A s'po më njeh?... Jam unë !... Unë, Benedikta e vërtetë! Jam unë ajo vashëza e pacipë ! U ringjalla për të ndëshkuar marrinë e verbimin tënd e, që ti, paskëtaj, të më duash pafundësisht !... E, unë, plot zemërim, iu zbraza: - Oh, jo ! Jo! Jo ! S'eshte e vërtetë ! Dhe, për të shprehur edhe më tepër pakënaqësinë e refuzimin tim, përplasa këmbën mbi dhè aq fort sa që ajo krijesë e frikshme, u fut edhe më thellë në baltën e varrit endè të freskët, duke renë brenda si ujku në çark e duke mbetur përjetë, në atë që ishte ndofta: Varri i Idealit ...