Lutja e Fundit
Kur isha pesė vjeē. e mbaj mėnd si sot pėrshtypjen e parė qė mė bėri shtėpia e zotit. Mė mori mėma pėr dore dhe mė tha:
-Bir, eja tė vėmi tė falemi!
-Po ē'do me thėnė ,,Tė falemi''. o nėnė?
-T'i lutesh zotit t'u japė jetė tė gjatė babajt dhe nėnės; atėher filloi lufta ime me zotin, kurse unė rashė nė gjunjė dhe pyeta....
-Po kush ėshtė ky zoti, mėmė?
-Ėshtė ai qė sundon botėn, qė na krijoi ne, dhe qė na pret nė gjirin e tij kur tė vdesim.
Ishte e para herė qė dėgjova fjalen Pėrendi.
Dhe kėshtu sa herė qė shkonte i ati tė falej apo nėna unė shkoja me ta, veja e i lutėsha Pėrendis qė ti jepte jetė tė gjatė atit dhe mėmės sime. Pas tre vjet mė vdiq mėma dhe u zemrova pakėz me Pėrendin. Mė vonė mė vdiq edhe babai;
Njė ditė ,nė syt e tetos sime, i kėputa njė tė sharė perėndisė:
-Pėrse mi more prindėt? Ē'tė bėra unė? S'qėnka njeri i mirė ky zoti! -Tetua e zėmruar mė tha:
-Mos fol kėshtu se ka edhe mė keq. Zoti di ē'bėn. Ne jemi tė vegjėl pėr tė gjykuar punėt e tij.
Pėr njė ēastė fjalėt e tetos mė binden dhe fillova tė adhuroi pėrsėri Zotin qė mi kishte marrė babanė dhe mėmėn.
Njė ditė kisha dalė nė fushė. Ja dha njė shi i tėrbuar. Erė, rrufe dhe bubullima. Njė rrufe e shkėputur nga lartė, u pėrplas mbi koliben(shtėpizė dėrrasash) e njė fshatari tė varfėr dhe e pėrvėloi. I varfėri dhe fėmijėt mbeten rrugėve. Pran kolibės sė tė varfėrit ishte shtėpia e njė tė pasuri....kurse unė rashė nė gjunjė dhe pyeta...
-Pėrse pėrvlove koliben e tė varfėrit? Pėrse ja shtove vuajtjet?
Pėrgjigju, o Zot, se ėshtė lutja e fundit qė po ta bėj.
Zoti s'mu'u pėrgjegj, dhe unė N U K iu fala mė.
|