[Dushku]

Edhe sot në atë fshat flitet për djaloshin e bukur dhe të heshtur. Thonë se mburrej me bukurinë e vet po aq sa edhe dashuronte vetminë. Ata që e mbanin mend, me plot dëshirë presin t’i pyesësh për të. “Ja e shihni atë shtëpi të vendosur në mes të asaj lulishteje?! I vëreni ato dritare që janë të mbuluara me ngjyra të ylberit? Aty jetonte dikur bukuroshi i fshatit tonë!” - do t’ju thonë nëse shohin se nuk e keni ndërmend të pyesni për të. Dhe thellësisht do të ofendohen nëse nuk e vizitoni shtëpinë e tij. Nëse nuk tregoni interesim për të shfrytëzuar gatishmërinë e tyre që t’ju rrëfejnë si jetohet në atë fshat. Gjithmonë rrëfimin e fillojnë me ndonjë ngjarje të sotme që me mjeshtri dhe pahetueshëm të shtegtojnë në kohërat derisa ende ishte gjallë djaloshi, i cili sipas rrëfimit të tyre, tërë jetën e kishte kaluar në vetmi. Me dashuri të veçantë stolisin ndodhitë për të edhe me gjëra që mund t’ju tingëllojnë të pabesueshme. Kështu që është e pamundur të mos zgjohet në ju kureshtja dhe të mos shtroni pyetje se cili ka qenë ai djalosh që ishte vulosur në kujtesën e pleqve të fshatit po aq sa edhe vet e kaluara e tyre. “Sa djalë sekret ishte...!” - do të psherëtijë plaku i parë, të cilin veçanërisht do ta gëzojë dëshira juaj të dini ku ndodhet shtëpia dhe varri i bukuroshit të dikurshëm, i cili vite të tëra kishte shqetësuar fshatin me qetësinë dhe buzëqeshjen e vet. Dhe posa të çoheni në gishta duke pritur që bashkëbiseduesi juaj t’ju tregojë me dorë drejt ndonjë pullazi të vendosur në mes të kopshteve të mbuluar me gjelbërim, plaku në të cilin keni rastisur do të fillojë të ankohet se druvarët presin pyllin pa mbajtur llogari për ripërtëritjen e tij. Me vonesë do ta kuptoni se rrëfimi ashtu i filluar i plakut nuk ka aspak për qëllim të zgjojë te ju keqardhje për dëmtimin e pyllit, por të shtroni edhe ndonjë pyetje për djaloshin. Sepse, posa të ktheni kokën kah pylli, plaku do t’ju kërkojë të shikoni lisin e lartë që duket në hyrje të tij, duke theksuar se aty pushonte djaloshi sa herë që dilte nga pylli para se të lëshohej nata. Me atë ju jeni kapur në rrjetën e rrëfimit të tij dhe është e pamundur të mos thoni zëshëm: “Ç’ka mund të presësh tjetër prej një druvari të lodhur nga puna e përditshme!” Ai është sinjal i padyshimtë se ndjellja e plakut është e suksesshme dhe se mund të fillojë rrëfimi i ngadalshëm dhe i përpiktë për djaloshin të cilin të moshuarit e rrallë ende e kujtojnë dhe e përshkruajnë si bukurosh të heshtur. Të vetmuar dhe të dhënë pas punëve të veta të cilat çdonjëri në fshat i komentonte sipas dëshirës. Thjesht, një nga ata të rinj që mund të haset edhe në mjedise të tjera dhe sjellja e të cilëve del jashtë kornizave të imponuara, si rregull i të jetuarit dhe bëhen temë e analizave të atyre për të cilët populli thotë se harxhojnë bukën e vet duke u lodhur për hallet e botës. I bukur, përsa u takonte pjesëve të zbuluara të trupit, por nga ana tjetër enigmë që ecte nëpër fshat thuajse vetëm sa për të ringjallur hutimin dhe sa për ta shtuar kureshtjen te fëmijët dhe te të rriturit. Jetonte në një shtëpi dydhomëshe dhe më kot bashkëfshatarët mundoheshin të zbulojnë ndonjë ngjashmëri në mes karakterit të tij me të prindërve të ndjerë, të cilët i kujtonin si shtëpiarë të zellshëm që respektonin vetveten, fqinjin dhe banorët e atij fshati, i cili as që posedonte ndonjë veçori që do t’ia shtonte namin apo do ta bënte ta përflisnin banorët e fshatrave të tjerë. “I mbushi vitet, por nuk i kujtohet të mjerit të martohet!” - thoshin me keqardhje plakat e fshatit gjersa e shikonin si shëtiste rrugëve. “Sa i bukur që është!” - ofshanin vashat dhembshëm ngaqë u vinte keq që ajo bukuri të mbetej e paharxhuar dhe të mos u takonte atyre. Kishte edhe të atillë që pa ndonjë qëllim të keq e ndalnin në mes të rrugës dhe e pyesnin se çfarë halli e mundon, pse nuk dilte në shesh të fshatit që ta shihnin dhe t’i takonte të tjerët.

vazhdon...