[musl|m]

Qëndresa e popullit shqiptar

Paraqitja publike e Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare në Tanushë më 16 shkurt 2001, ishte një rreze drite në horizontin e zbehur. Ajo lindi nga gjiri i popullit si mbrojtëse e një populli të viktimizuar politikisht me dekada. Ky çast zgjoi tek shqiptarët ndjenjën për t`i treguar botës demokratike se një popull nuk mund të mbahet gjithmonë nën thundrën e hekurt. Për të gjithë ishte e qartë se kishte arritur dita e lirisë, për të cilën kërkohej një sakrificë kombëtare. Për këtë sakrificë edhe pse populli nëpërgjithësi nuk ishte i përgatitur sa duhet, ai e kreu detyrën e vet në mënyrën më të mirë duke u vënë nën shërbim të luftës së drejtë dhe kombëtare të UÇK-së. Rënia e Muzafer Xhaferit në mbrojtjen e vendlindjes, në Tanushën heroike përballë njësive speciale „ujqit“ dëshmoi edhe njëherë se aty ku bien dëshmorë është rruga e lirisë. Brutaliteti policor dhe ushtarak në Tanushë, të cilin fshat e bënë hi e pluhur nuk i frikoi luftëtarët e lirisë, dhe lufta filloi të bartet fshatrave të Karadakut; Malinë, Strimë e Brezë. Në anën tjetër granatimet dhe barbaria kishte mbuluar Tetovën dhe malësinë e saj. Malësia e Tetovës; Gajre, Radushë, Sellcë, Bozovcë, Poroj, Xhepçisht, Neproshten, Vice, Gjermë, Llacë, Shemshovë, … ishte shndërruar në fushëbetejë në mes UÇK-së dhe forcave qeveritare. Më 2 Maj 2001 Zona e Likovës do të shpallet zonë e lirë dhe mbeti kështjellë e pamposhtur deri në ditën e fundit. Ajo u granatua nga të gjitha anët me gjithë arsenalin ushtarak, më se 72 ditë në një shtetrrethim të plotë, duke hedhur me qindra e mijëra granata mbi 18 fshatra shqiptare të kësaj zone; Sllupçanin, Vaksicën, Orizaren, Hotlën, Mateçin, Opajën etj.

Pas luftës së Sllupçanit dhe fshatrave për rreth pason fortifikata tjetër shqiptare Haraçina. Tanusha, Sllupçani, Haraçina, Radusha, Tanusha e Gostivarit dhe fushëbetejat tjera do të identifikohen me emblemën e UÇK-së dhe gjatë do të mbeten në kujtesën kombëtare. Edhe sot e kësaj dite popullata shqiptare nuk i ka harruar postblloqet, granatat, ndëshkimet brutale dhunën dhe terrorin shtetëror. Dëshmitë e djegies së fshatrave dhe pasurisë së shqiptarëve, keqtrajtimet e shumta policore e ushtarake ndaj popullatës civile shqiptare në fshatrat e Kumanovës, Shkupit e Tetovës dëshmon për një dhunë dhe terror të planifikuar.

Rasti i plaçkitjes dhe djegies së pasurisë shqiptare, të cilat vendbanime nuk ishin brenda zonës së krizës si në Manastir, Prilep, Veles, Gjevgjeli, Shkup, Ohër etj., janë raste të tjera me të cilat dëshmohen krimet e luftës. Me dhjetëra e dhjetëra dëshmorë e invalidë të luftës, civilë të vrarë, të arrestuar, të rrahur me një brutalitet mesjetar, vendbanime të shkatërruara dhe plaçkitja e tyre janë pasqyrë e një terrori shtetëror mbi popullin shqiptar, pas të cilave aksione kanë qëndruar njerëz dhe institucione. Fakti habit se edhe pas pesë vjetëve askush nuk është marrë në pyetje as për rastin e familjes Zimberi, as për keqtrajtimin e qindra e qindra civilëve, as për ekzekutimin e babë e bir Koraçi në qendër të Tetovës, as për Masakrën e Lubotenit, as për Masakrën e Bit Pazarit, as për kidnapimet dhe likuidimin e shqiptarëve, as për rastin e Sopotit…

Dhe ajo çka është më interesante edhe ish-ministri i punëve të brendshme që akuzohet për krime lufte në Hagë mbrohet nga shteti, kurse të gjithë ata policë dhe ushtarë që u vranë, duke vrarë shqiptarë dhe duke i granatuar vendbanimet e shqiptarëve janë shtresa më e priveligjuar në Maqedoninë e pas luftës.

Realiteti politik dhe „Marrëveshja e Ohrit“

Pas luftës së përgjakshme të vitit 2001 shqiptarët po e paguajnë shtrenjtë vetëdijen e pakriptë të politikanëve tanë. Pas kësaj lufte ishte i pakuptimtë ekzistenca e subjekteve të shumta politike shqiptare. Në vend të unifikimit politik dhe kërkesës legjitime që popullit shqiptar t`i njihet e drejta e popullit të barabartë, vazhdoi avazi i vjetër, i vrapit pas kolltukut duke u përçarë dhe duke marrë një pamje joserioze jo vetëm para palës kundërshtare por edhe para faktorit ndërkombëtar. Në vend që Marrëveshja e Ohrit edhe pse e kufizuar të miratohet në paket, ajo filloi të copëtohet në nene e ligje të veçanta, e cila mjerisht edhe sot e kësaj dite nuk është realizuar ashtu si duhet. Vendimet e deritanishme që janë marrë me palën maqedone, janë bërë nga një grup njerëzish pa e marrë pëlqimin e vetpopullit më herët p.sh. Ligji për ndarjen territoriale, Ligji për gjuhën dhe simbolet kombëtare etj. Kush ka të drejtë të nënshkruaj Ligjin për mospërdorimin e gjuhës shqipe në Kumanovë? - komunë e cila në gjirin e saj kam më se 53 dëshmorë, me dhjetëra e dhjetëra martirë, me dhjetëra e qindra të ndëshkuar në mënyrë brutale, me dhjetëra invalidë dhe me mijëra e mijëra luftëtarë lirie.

Thënë më thjeshtë „Marrëveshja e Ohrit“ është shndërruar në marrëveshje të mosmarrëveshjeve të shumta.

Me zgjedhjet parlamentare (duke mos i llogaritur anomalitë) menduam se më në fund e drejta ligjore do të kaloj edhe në anën shqiptarëve. Por, kjo ishte vetëm një ëndërr e bukur, e cila u shkri brenda një kohë të shkurtër. Ngritja e njerëzve të paaftë dhe karrieristë, e njerëzve të harxhuar politikisht në hirearkinë e subjektit që thirrej në emër të luftës e dëmtoi jashtëzakonisht shumë imazhin e tij. Sëmundjet e kohës (korrupsioni, nepotizmi, karrierizmi, paaftësia, përdhunimi i votës së popullit etj.) që i kishin shtrirë për tokë partitë ekzistuese, i goditën rëndë edhe partitë në pushtet.

Në vend që të afrohen njerëzit më të aftë në trojet shqiptare në IRJM për ta ngritur aktivitetin kombëtar më tutje, u ngritën njerëz të panjohur, kuadro të paafta, individë nga subjektet tjera etj. Fakti se shumë njerëz kombëtarë dhe intelektualë që kishin qenë nën shërbim e UÇK-së u lanë anash ishte një dëm i pashpjegueshëm që iu bë popullit.

Lirisht mund të themi se në të gjitha fazat si në kohën e komunizmit poashtu edhe në kohën e pluralizmit më i dëmtuari është populli, kurse udhëheqësit jetojnë si më mirë.

Këto forma të veprimit në IRJM nuk kanë të bëjnë me demokracinë, s`kanë asgjë të përbashkët me shtetet demokratike. Shumë politikanë vendorë në maje të gjuhës nuk e kanë dialogun për zgjidhjen e problemeve qofshin sociale apo politike por dhunën, të cilën shpeshherë e vëjnë nën shërbim të institucioneve policore dhe ushtarake.

Parashtrohet pyetja çka ka demokratike në IRJM?

A mund të themi se proceset politike janë demokratike, a mund të themi se mos përdorimi i gjuhës dhe simboleve kombëtare si elemente kryesore të një populli janë demokratike, a mund të themi se regjistrimi i popullsisë ishte demokratike, a mund të themi se zgjedhjet lokale ishin demokratike, a mund të themi se pasurimi i paligjshëm i deputetëve, i ministrave, i drejtorave dhe të tjerëve është formë demokratike, a mund të themi se gjendja e më se 50% e popullit që jeton në një varfëri të skajshme është demokratike etj. Këto dhe shumë raste të tjera dëshmojnë „demokracinë ballkanike“ nën tutelën e padrejtësisë dhe dhunimit të ligjit.

Shqiptarët edhe sot e kësaj dite kanë mbetur dyerve të huaja, shih mërgimtarët të shpërndarë në të katër anët e horizontit, me qindra mijëra në Turqi, me qindra mijëra në Gjermani, Zvicër, Austri dhe shtetet perëndimore, si dhe në SHBA dhe Australinë e largët.

Kemi pritur se subjekti që doli ne emër të luftës do të bëj kallëzime penale për të gjitha rastet, të cilat raste do ta vetdisojnë politikën sllave në IRJM sepse duke ia mohuar të drejtën shqiptarëve ajo mohon edhe ekzistencën e vet.

Është pritë që ky subjekt do të bëj më tepër për mërgimtarët, sepse mërgimtarët ishin ata, të cilët sëbashku me Fondin „Liria Kombëtare“ ndihmuan që nga ditët e para U.Ç. Kombëtare dhe më se dy vjet pas luftës Fondi „Liria Kombëtare“ për Zvicër ndihmoi 242 familje të dëshmorëve dhe invalidëve të luftës në mënyrë institucionale nëpërmjet sistemit bankar. Përveç kësaj ajo që është pritë më së shumti dhe është një nga pikat kryesore të „Marrëveshjes së Ohrit“ integrimi i ish-luftëtarëve të UÇK-së.

Prandaj sot, pas pesë viteve me kompetencë vlerësojmë se luftëtarët e lirisë janë shtresa më e diskriminuar në shoqëri, janë shtresa më e përbuzur, e lënë në mëshirën e fatit, janë me qindra njerëz që nuk kanë patur lidhje me UÇK-në dhe kanë përfituar, kurse ata të cilët u ndodhën në vijën e frontit dhe u përballën me jetë a vdekje u anashkaluan me mjeshtri.