[hasanmehmeti]

Nga Tefsiri i dijetarit te madhe te Kuranit Imam Ibn Kethir rahimehullah.

« I dërguari [Muhamedi] beson në atë që i është zbritur nga Zoti i tij dhe [po ashtu besojnë] besimtarët. Secili beson në Allahun, në Engjëjt e Tij, në Librat e Tij dhe në të dërguarit e Tij. Ata thonë:’Nuk bëjmë dallim mes të dërguarve të Tij’. Dhe thonë:’Dëgjojmë dhe bindemi. [Kërkojmë] Faljen tënde, o Zoti ynë, dhe tek Ti është kthimi [i të gjithëve]’ » [El-Bekare, 285]
« Allahu nuk e ngarkon njeriun me më shumë se sa mund të mbartë ai. Ai shpërblehet siç e meriton dhe dënohet siç e meriton. ‘Zoti ynë, mos na dëno, nëse gabojmë ose harrojmë! Zoti ynë, mos na ngarko me aso barre që i ke ngarkuar ata që kanë qenë para nesh [çifutët dhe të krishterët]! Zoti ynë, mos na ngarko me më shumë se sa mundemi të mbartim! Na fal! Na i shlyej gjynahet! Na mëshiro! Ti je Meula ynë [Mbrojtësi, Mbështetësi, etj]! Dhe na jep fitore ndaj mosbesimtarëve! » [el-Bekare, 286]

Nga Ibn Abas [radijallhu anhu]:”Ndërsa Xhibrili [alejhi selam] po rrinte ulur me pejgamberin, ai dëgjoi çeljen e një porte mbi të. Ai çoi kokën dhe tha:’Kjo është një portë qiellore, e cila asnjëherë para kësaj dite s’është çelur’. Një engjëll zbriti nga ajo [portë]. Xhibrili tha:’Ky është një engjëll që zbriti në tokë, i cili kurrë s’ka zbritur para kësaj dite’. Ai dha selam dhe tha:’Prano përgëzimet [O Muhamed] për dy dritat që t’u dhanë, të cilat nuk i janë dhënë ndonjë pejgamberi përpara teje: Çelja e Librit [el-Fatiha] dhe fundi i sures el-Bekare. Asnjëherë nuk lexon ndonjë shkronjë nga këto dyja [sure] veçse të jepet [dmth të jepet shpërblimi për të]’”. [Muslim]

Allahu i lartësuar ka thënë:

« Secili beson në Allahun, në Engjëjt e Tij, në Librat e Tij dhe në të dërguarit e Tij. Ata thonë:’Nuk bëjmë dallim mes të dërguarve të Tij’ »
Pra, secili besimtar beson se Allahu është një dhe i vetëm, është Furnizuesi dhe s’ka të denjë për adhurim veç Tij. Ata, po ashtu, besojnë në të gjithë pejgamberët dhe të dërguarit e Allahut, në Librat e Tij që iu shpallën nga qielli pejgamberëve dhe të dërguarve, të cilët janë robër të Allahut. Për më shumë, besimtarët nuk bëjnë dallim ndërmjet pejgamberëve, si, për shembull, të besojnë në disa prej tyre dhe t’i mohojnë të tjerët. Por, për besimtarët të gjithë pejgamberët dhe të dërguarit e Allahut janë të sinqertë, të drejtë, dhe secili prej tyre qe udhëzuar në shtegun e drejtësisë, edhe atëherë kur disa prej tyre sillnin diçka që shfuqizonte Ligjin e disa të tjerëve me lejen e Allahut. Më vonë, Ligji i Muhamedit, pejgamberit dhe të dërguarit të fundit të Allahut, i shfuqizoi të gjitha ligjet e pejgamberëve përpara tij. Kështu, Çasti i Fundit do të nisë ndërsa Ligji i Muhamedit do të jetë Ligji i vetëm, dhe gjithmonë ndërsa një grup nga umeti i tij do të jenë në shtegun e së vërtetës, të dukshëm dhe dominues.

« Dhe thonë:'Dëgjojmë dhe bindemi' »,
domethënë, dëgjojmë thënien Tënde, o Zoti ynë, e kuptuam atë dhe punojmë sipas saj.
[Kërkojmë] Faljen tënde, o Zoti ynë »
përmban një shfajësim dhe lutje për faljen, për mëshirën dhe për butësinë e Allahut.


« Allahu nuk e ngarkon njeriun me më shumë se sa mund të mbartë ai »
do të thotë se Allahu nuk kërkon nga një shpirt atë për çka ai s’është i aftë. Kjo vetëm demonstron butësinë, dhembshurinë dhe bujarinë e Allahut ndaj krijesave të Tij. Ky ajet është ajeti që shfuqizoi ajetin i cili i shqetësoi sahabët:

« E shfaqët ju atë që keni brenda vetës suaj apo e fshehët, Allahu do t’ju marrë në përgjegjësi për të »
Kjo tregon se, ndonëse Allahu do të t’i marrë në pyetje robërit e Tij dhe do t’i gjykojë ata, Ai do të dënojë vetëm për atë nga e cila njeriu ka mundësi të ruhet. Sa i përket rastit kur ai s’mund të ruhet, siç janë rastet kur ai i flet vetvetes apo i lindin mendime të ndryshme, për to nuk do të dënohet. Këtu, duhet të përmendim se të mos i pëlqesh mendimet e këqija që i shkojnë njeriut ndër mend është pjesë e besimit.

« Ai shpërblehet siç e meriton »,
për të mirën.

« ... dhe dënohet siç e meriton »,
për të keqen, domethënë, lidhur me punët për të cilat është përgjegjës.

Më pas, [duke përmendur çfarë kanë thënë besimtarët] ndërsa e drejton robin e Tij për t’iu lutur Atij dhe gjithmonë ndërsa u premton atyre se do t’u përgjigjet në lutje, Allahu thotë:
« Zoti ynë, mos na dëno, nëse gabojmë ose harrojmë! », domethënë, ‘Nëse e harrojmë një obligim apo biem në ndonjë ndalim, apo bëjmë ndonjë gabim ndërsa nuk e dimë vendimin për të’. Kemi përmendur hadithin e Ebu Hurejres, të cilin e ka shënuar Muslim, ku Allahu ka thënë:”Do ta pranojë [lutjen tuaj]”. Po ashtu, është hadithi i Ibn Abas, ku Allahu ka thënë:”E kam pranuar [lutjen tuaj]”.

« Zoti ynë, mos na ngarko me aso barre që i ke ngarkuar ata që kanë qenë para nesh [çifutët dhe të krishterët]! »,
domethënë, ‘Edhe nëse jemi në gjendje t’i kryejmë ato, mos kërko prej nesh të bëjmë detyra të vështira, ashtu siç kërkove nga popujt e mëhershëm përpara nesh. Ti dërgove pejgamberin tënd Muhamed, pejgamberin e mëshirës, për të shfuqizuar këto barra, nëpërmjet Ligjit që ia shpalle atij, njësinë islamike [teuhidin], fenë e lehtë’. Muslimi ka shënuar se Ebu HUrejre ka transmetuar nga i dërguari i Allahut të ketë thënë se Allahu ka thënë:”E kam pranuar [lutjen tuaj]”. Ka edhe një hadith që është shënuar nëpërmjet zinxhirëve të ndryshëm të transmetimit, ku i dërguari i Allahut ka thënë:
“Jam dërguar së bashku me një mënyrë të lehtë”.

« Zoti ynë, mos na ngarko me më shumë se sa mundemi të mbartim »
nga obligimet, vështirësitë dhe vuajtjet. Mos na bëj të mbartim atë që s’mundemi të durojmë.
Përmendëm se Allahu ka thënë:”Do ta pranojë [lutjen tuaj]” në një transmetim, dhe ‘E kam pranuar [lutjen tuaj]” në një transmetim tjetër.

« Na fal! »,
domethënë, na e fal atë që është mes nesh dhe Teje, lidhur me atë çfarë Ti di rreth të metave dhe gabimeve tona.


« Na i shlyej gjynahet! »
nga ajo që është mes nesh dhe robërve Tu. Pra, mos ua vë në dukje atyre gabime tona dhe punët tona të këqija.

« Na mëshiro! »
në atë që do të vijë pas kësaj. Pra, mos na lë të biem në gabim tjetër. Thonë që ata të cilët bëjnë gabime, kanë nevojë për tri gjëra: faljen e Allahut për atë që është mes Atij dhe atyre, që Ai t’i fshehë këto gabime nga robërit e tjerë të Tij dhe të mos i vë në dukje ato përpara robërve, dhe që Ai t’i mbrojë ata nga gabimet e mëtejshme. Përmendëm më herët se Allahu iu përgjigj këtyre lutjeve:”Do ta pranojë”, në një transmetim, dhe “E kam pranuar” në një transmetim tjetër.

« Ti je Meula ynë! »,
domethënë, Ti je mbrojtësi dhe ndihmësi ynë. Ty të zëmë besë. Ty të kërkohen të gjitha ndihmat dhe te Ti mbështetemi plotësisht. S’ka forcë a mundësi, përveç nëpërmjet Teje.

« Dhe na jep fitore ndaj mosbesimtarëve! »,
domethënë, ndaj atyre që kanë mohuar fenë Tënde, që mohuan njësinë Tënde, që mohuan porosinë e pejgamberit Tënd dhe adhuruan të tjerë krahas Teje. Na jep fitore dhe na bëj mbizotërues mbi ta në këtë botë dhe në botën tjetër. Allahu ka thënë:”Do ta pranoj” në një transmetim, dhe “E kam pranuar” në hadithin që Muslim e ka shënuar nga Ibn Abas.
Veç kësaj, Ibn Xherir ka shënuar se Ebu Is’hak ka thënë se, kurdo që Mu’adh mbaronte me leximin e kuaj sureje [« Na jep fitore ndaj mosbesimtarëve! »], thoshte “Amin”.