[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Virtualiteti dhe realiteti!

A jemi gjithmonë vetvetja?

Mendoj qe (se) as neë realitet e as neë virtualitet nuk mund teë jemi 100% vetvetja. Këtë nuk na e lejonjnë rregullat e etikeës. Në një farë njëfarë mënyre është shoqëria, si ajo reale apo virtuale, që na e pamundëson një gjë të tillë.
Sa herë kemi buzëqeshur kur nuk e kemi ndjerë, sa herë duhet të heshtim kur nuk duam? Edhe këtu në forum, nëse gjithmonë shprehemi ashtu si ndihemi ndjehemi, plasin zënkat, qortimet, sharjet, ose dikush lëndohet nga mendimi i shfaqur.
Anëtarët me nivele të ndryshme të shkollimit, edukatës, moshës me të cilët
diskutojmë, shpesh qojnë në keqkuptim të mendimeve, e ne nuk mund të jemi vetvetja me të gjithë secilinprej tyre. Me disa prej tyre buzëqeshim, shkruajmë sa për të ja ua bërë qejfin ose thjeshtë postojmë një figurë që nuk e tregon aspak mendimin personal për shkrimin e dikujt. Shumë prej nesh edhe kur fyhemi shtrëngojmë grushtat, i mëshojmë fort tastaturës tastierës, na bie terrim syve kur lexojmë sharjen që na është drejtuar, themi me veti vehte "sikur të kisha mundësinë të ja kthej këtë sharje sy më sy atij që na ka sharë", por nuk e bëjmë nga shkaku i etikës, nga keqardhja për shoqërinë që na konsideron krejtë tjetër e nuk duam ta shfaqim egërsinë të cilën e posedojmë në realitet.
Edhe nëse ti i shmangesh zënkës me të tjerët, ngaqë thjeshtë s'e ndjen vehten si grindavec, e don të jesh vetvetja, janë të tjerët që përplasen me mendimet e tua, t'i bëjnë bajat ato, të nxisin, të detyrojnë, s'të mbetet gjë tjetër vetëm të përshtatesh ose të ikesh nga të mundesh.

Cili prej nesh e shpreh vetveten edhe në realitet. Ke gabuar diçka në punë, të vie shefi e të përplasë për fytyre punën e bërë gabim, dhe ne edhe pse duam të ja japim grusht turinjëve, buzëqeshim para tij si idiotë sepse rrezikojmë të humbim punën?

Njëri prej kolegëve të tu, ka hudh një parfym parfum me erë të fortë, ty të ndejll ngjallë neveri kur ai të kalon pranë, apo mban erë tjetër ose është veshur pa shije. Oose kur shkoni në sallën e ngrënies, dhe kur ai e nxjerrë shaminë e frynë u fryen hundët hundëve në te të, ne me të shenjtën etikë që nuk na lejon të shfaqim atë që ndjejmë ulim kokën të nervozuar me të shenjtën etikë që nuk na lejon të shfaqim ato që ndjejmë. (Përndryshe, më kënd je e nervozuar? Me të shenjtën etikë, apo me kolegun!!!???)

Shiqoni përreth vehtes tuaj suaj,! Ççdo ditë na ndodhin raste të panumërta kur bëjmë atë që nuk e ndjejmë, na mbetet ta quajmë vetveten hipokrit, sepse shumë prej nesh jemi hipokritë edhe ndaj vehtes tonë sonë! (Kur flet për diçka që ndodhë "përreth vehtes tënde", ti e vendosë vehten në pozitën e shikuesit, prandaj nuk mund ta përfshishë atë në ngjarje! Kështu siq është, komplet paragrafi i fundit nuk ka kuptim. Do të ishte ok nëse fillonte me "Le të shiqojmë përreth vehtes sonë!")

Me të kuqe janë të gjitha të shtuara nga unë si përmirësime.
Të nënvizuarat do të duhej të fshiheshin fare. fare
E gjithë pjesa tjetër me të zezë është origjinali.

p.s.
Nuk jam gjuhëtar me profesion. Bile jam goxha larg nga kjo. Thjeshtë, gabimet drejtshkrimore "ma vrasin vazhdimisht syrin".

p.s.1 edhe... kush nuk osht i thirrun n dasëm (po mendoj n korigjime), le t del ma mir vet pertej telit...